Αυτή είναι μια φωτογραφία από την τελετή έναρξης του Διεθνούς Φεστιβάλ Κύπρια, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή στην παλιά πόλη της Λευκωσίας κάτω από τον τίτλο Art Your Service. Είναι το τέλος μιας γιορτής των παραστατικών τεχνών που κράτησε τέσσερις ώρες παρουσιάζοντας 9 περφόρμανς στους δρόμους της πρωτεύουσας. Άνθρωποι χαρούμενοι σε μια πόλη που δεν έχει συχνά πολλά να δώσει στους κατοίκους και τους επισκέπτες της (αν και το φετινό καλοκαίρι δεν έχουμε παράπονο, οι Νύχτες Καλοκαιριού με συναυλίες σε γειτονιές της Λευκωσίας πήγαν πολύ καλά).

"Θέλουμε να δονηθεί η πόλη", δήλωνε προηγουμένως στο "Π" η καλλιτεχνική διευθύντρια της γιορτής, χορογράφος Λία Χαράκη, και φαίνεται πως τα κατάφερε. Όχι γιατί το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ήταν (ή δεν ήταν;) άρτιο, αλλά γιατί μια μερίδα θεατών κινήθηκε (και κινητοποιήθηκε) με έναν διαφορετικό τρόπο στην πόλη: παρακολουθώντας ένα δρώμενο, συμμετέχοντας, απορρίπτοντάς το ή χάνοντας το επόμενο ραντεβού του γι' αυτό.

Είναι οι μονόκεροι τέχνη; Ο Ανδρέας Θεμιστοκλέους (ο γνωστός) και οι φίλοι του ένιωσαν την ανάγκη να σχολιάσουν στον οχετό του facebook την τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Κύπρια

Πολλοί φάνηκε να διασκεδάζουν, οι περισσότεροι, ανυποψίαστοι, να αναρωτιούνται τι στο καλό είναι αυτό που βλέπουν μπροστά τους. Και όσοι υποψιασμένοι, να μην καταλαβαίνουν τι θέλει να πει ο ποιητής. Δεν έχει σημασία. Βεβαίως η τέχνη καλό είναι να μας στέλνει με σαφήνεια τα μηνύματά της. Καλό είναι να καταλαβαίνουμε τι θέλει να μας πει. Η τέχνη, όμως, έχει κι άλλες αποστολές. Μπορεί να μας κάνει να γελάμε, να απορούμε, να θέτουμε ερωτήματα που μάλλον θα μείνουν αναπάντητα. Η τέχνη μπορεί να φέρει μαζί ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους, άγνωστους, που διαβιούν σε μέρη αφιλόξενα. Και οφείλουμε να την υποστηρίζουμε όταν της επιτίθενται. Αυτό κάνουμε σήμερα, γιατί την αμέσως επόμενη μέρα της γιορτής δεν ήταν λίγοι όσοι εκφράστηκαν εναντίον της χορογράφου Λίας Χαράκη για τα "ακαταλαβίστικα" έργα και τους περίεργους ανθρώπους που περιφέρονται ντυμένοι μονόκεροι στους δρόμους της πόλης. Το λέω κομψά. Στα περίφημα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -όπου αποκαλύπτεται το πόσο κακεντρεχείς, σεξιστές και αδαείς είμαστε- οι λέξεις ήταν άλλες.

Μην αναζητήσετε τα αρνητικά σχόλια. Αναζητήστε το βίντεο με δύο μικρά παιδιά, 5-6 χρόνων το καθένα, να αφήνουν τα ποδήλατά τους στη μέση του δρόμου για να χορέψουν με αγνώστους -με τόση ελευθερία και τόση χαρά- μπροστά από το The Speaker.

Αναζητήστε τις εικόνες με τα χέρια υψωμένα να καταγράφουν κάθε στιγμή της περφόρμανς "Μαζί". Ή κρατήστε αυτή την εικόνα από εκείνη τη μέρα. Έτσι θα θέλαμε να ζούμε κάθε μέρα.

Θα κλείσω αυτό το κείμενο δανειζόμενη το σχόλιο του Μάριου Ιωάννου, ηθοποιού που συμμετείχε στη γιορτή, παρουσιάζοντας το δρώμενο "Τρεις τραγικές γυναίκες του Ευριπίδη": «Χτες στην αυλή της Φανερωμένης στάθηκα και επανέλαβα πολλές φορές τα δεινά του πολέμου με όχημα τον λόγο του Ευριπίδη. Ήμουν η Ιφιγένεια, η Κασσάνδρα και η Ελένη. Έζησα απίθανες στιγμές. Η πιο πολύτιμη, ένα αγοράκι 7 με 8 χρονών που ήρθε από άλλη χώρα και ζει στην Κύπρο. Καθόταν στα σκαλοπάτια και άκουγε με προσοχή την ώρα που ως Κασσάνδρα έλεγα για τον Τρωικό Πόλεμο και τα κακά που προκάλεσε. Του έπιασα το χέρι και έπιασε το δικό μου και συναντηθήκαμε στο πιο αθώο και αγνό σημείο ανταλλαγής που μπορεί να προκαλέσει η τέχνη που λάτρεψα όλη μου τη ζωή».

Φωτογραφία:©Παύλος Βρυωνίδης