Δεν υπάρχει πιο κοντά μας από το σώμα μας. Δεν υπάρχει πιο κοντά μας που να ακυρώνεται επειδή είναι κοντά μας όπως το σώμα. Είναι τόσο κοντά, που αν πω είμαι μέσα του γίνεται απλώς δοχείο και ανοίκειο όπως ένας τενεκές, νεκρό σαν ένα περίγραμμα, άλλο σαν βάρος, σαρκίο όπως θα το ήθελε για να το ορίζει μια υπερβατολογική μισάνθρωπη θρησκεία. Δεν υπάρχει πιο δικό μου από το σώμα μου. Δεν υπάρχει πιο δικό μου που ο τρόπος του να μου ανήκει ακυρώνεται όταν το πω, ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ. Γίνεται αντικείμενο την ίδια ώρα που εγγράφεται ως κάτι που μου ανήκει και εγώ μιλώ για αυτό σαν να ήταν άλλο από μένα. Το σώμα είναι ο ορίζοντας της υποστασιοποίησής μας. Όταν πας πολύ κοντά στον ορίζοντα, παύει να είναι ορίζοντας. Όταν μιλάς για το σώμα σου σε σχέση με το Covid-19 εμβόλιο, το σώμα υποστασιοποιείται ως οχυρό: είτε ως ένα οχυρό που θα ενισχυθεί από τον φίλο εμβόλιο για να πολεμήσει πιο αποτελεσματικά τη νόσο, είτε ως ένα οχυρό που θα αλωθεί από τον εχθρό εμβόλιο και να μην μπορεί να πολεμήσει άλλα που θεωρείς πιο απειλητικά από τη νόσο. Εμβολιαστές και αντιεμβολιαστές έχουν κάποια κοινά: την αντίληψη του σώματος ως οχυρού, την αντίληψη της εποχής μας ως εμπόλεμης, την αντίληψης του άλλου ως δυνητικού εχθρού.

Ας μιλήσουμε για σώμα. Ο ορίζοντάς μου θα ’ναι βιογραφικός. Η σύνταξη staccato. Στα κυπριακά σπάνια αναφέρεται ως «σώμα». Προσπαθώ να ανασύρω από παλιές μνήμες κτητικές, δεικτικές και αναφορικές αντωνυμίες για το σώμα. Πονώ το πόι μου. Πονώ το σιέρι μου. Πονούν με τα γόνατά μου (η μάνα μου γερνά). Πονώ τα κριάτα μου (η γιαγιά μου ήταν αγρότισσα του μόχθου). Μεγάλωσα σε χωριό. Οι αναφορές στο σώμα αυστηρές. Όχι πουριτανικές, τουναντίον, ξετσίπωτες, ξετσίπωτα υλικές και εργαλειακές.

Η πρώτη μνήμη που μου έρχεται στον νου είναι από ένα Πάσχα. Θα ήμουν δέκα χρονών. Φούρνιζαν τα ψωμιά. Άνοιξαν κουβέντα η μάνα μου, η θεία μου, η γιαγιά μου για το ότι μεγαλώνω. Έκαμε «βυζούθκια», τους είπε η μάνα μου. Δεν θυμάμαι ποιας το χέρι απλώθηκε για να «τα» πιάσει. Nα δει αν μεγάλωσαν. Θυμάμαι την οργή μου. Πώς τολμούν; Mε ποιο δικαίωμα; Η αναφορά και μόνο, «έκαμε βυζούθκια», ήταν φρικτή, όπως «τα» ονόμαζαν ως κάτι από μένα ένιωθα να ορίζουν και να συμπεριφέρονται σαν να ρίζουν το σώμα μου. Εμένα.

Η δεύτερη μνήμη έρχεται από την ηλικία των δεκαπέντε. Είχαμε πάει σε γιατρό. Με πήραν σε γυναικολόγο διότι ήταν «ακανόνιστη» η περίοδος. Η ακανόνιστη περίοδος πονεί τους γονείς πιο πολύ από το αν έχεις κράμπες περιόδου. Με παρέδωσαν στον γιατρό σαν πράμα και με εξέτασε σαν πράμα. Πρωκτικά. Χωρίς καμιά προειδοποίηση. Ένιωσα πράμα.

Η τρίτη μνήμη έρχεται από τα είκοσι επτά. Ήμουν στο εξωτερικό. Φοιτήτρια. Η μάνα μου είχε κάνει υστερεκτομή. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Δεν είχε επιπλοκές, το τραύμα της εγχείρησης είχε επουλωθεί, ο πόνος είχε περάσει, αλλά υπέφερε και δεν ήξερε πώς να μιλήσει για αυτό. «Εν σώνω», μου έλεγε. «Ξήχασ’ την Κατερίνα που ήξερες. Έν' σαν να μεν έχω τίποτε μέσα μου. Εφκιέρωσα». «Μα γιατί μάμμα αφαίρεσες τις ωοθήκες;». «Ε, αφού με αννοίξαν είπεν ο γιατρός να με καθαρίσουν. Είπεν τζι ο παπάς σου ότι έν' εντάξει». Στα σαράντα εννιά έκανα εγώ υστερεκτομή. «Εκαθαρίσαν σε;» με ρώτησε η μάνα μου όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο. «Τι εννοείς;» απάντησα επιθετικά. «E, αφού σε αννοίξαν να τα 'φκάλαν ούλλα».

Το σώμα σωματοποιείται ή ασωματοποιείται διαφορετικά σε διαφορετικές περιστάσεις. Υπάρχουν άπειροι τρόποι να αποσωματοποιηθεί το σώμα μας από τους άλλους. Κι άπειροι τρόποι να σωματοποιηθεί δι-εκδικητικά από μας.

Ο εμβολιασμός παρουσιάστηκε ως ο όρος για την επιστροφή μας στην κανονικότητα. Η επιστροφή με όρους είναι ο κυρίαρχος λόγος καθυπόταξης των φρόνιμων από το 2013. Θα γίνουν θυσίες και θα σωθεί η οικονομία. Υπάρχει πιο χριστιανικός λόγος από τον λόγο της θυσίας και της ενοχοποίησης της ζωής;  Θα κλειδωθούμε σπίτι μας, θα φορούμε τη μάσκα, δεν θα έχουμε επαφές, και μετά θα περάσει το κακό. Υπάρχει πιο χριστιανικός τρόπος από την ηθική πλαισίωση της νόσου ως το κακό; Όσοι παραβιάζουν τα διατάγματα και όσοι δεν εμβολιάζονται είναι ωρολογιακές βόμβες που μας απειλούν. Υπάρχει πιο βιβλικός τρόπος από τη σήμανση και τον στιγματισμό με αμαρτία των «φορέων»; Αν δεν κάτσετε φρόνιμα, αν δεν συμμορφωθείτε με τα διατάγματα, δεν θα κάνουμε Χριστούγεννα. Αν συμμορφωθείτε, μπορεί και να κάνουμε Πάσχα. Υπήρξε πιο χριστιανικό ημερολόγιο του βίου από την περιοδοποίηση των μέτρων;

Λένε ότι έχουν το αίμα του Χριστού μέσα τους. Κάποιοι από αυτούς έχουν πολλά άλλα εκτός από το αίμα του Χριστού. Ριάλλια, δουλειές, αυτοκίνητα, κοπελλούθκια με μέλλον. Κάποιοι από αυτούς που λένε ότι έχουν τον Χριστό μέσα τους δεν τους έχει απομείνει τίποτα άλλο. Όχι τίποτα άλλο από το αίμα του Χριστού αλλά τίποτα άλλο από το να ΛΕΝΕ ότι έχουν το αίμα του Χριστού. Δεν τους έχει απομείνει επίσης το δικαίωμα να μιλούν για άλλα όρια και να αντιδρούν σε άλλες πολιτικές αποφάσεις που εφαρμόζονται πάνω τους σαν να ήταν κρέας. Δεν τους έχει μείνει το «μέσα» τους. Το «μέσα» ως μεταφορά για εκείνο που διαφυλάσσεται και δεν κινδυνεύει.

Ζούμε εποχή κινδύνου. Ο κίνδυνος έχει γίνει ο διακυβερνητικός τρόπος εξουσίας ώστε ο καθένας να συναχτεί στην πετσιά του και να μην τον ενδιαφέρει για τους άλλους διότι ο άλλος είναι ο κίνδυνος, ο ανεμβολίαστος που θα επιμολύνει και θα μας κλέψει τον χρόνο της επιστροφής. Ο Βαρωσιώτης είναι ο κίνδυνος να μην επιστρέψουν άλλοι. Αλήθεια, σε ποια επιστροφή πιστεύετε; Ο κίνδυνος έχει γίνει ο αντιδραστικός τρόπος οχύρωσης του κάθε αντιεμβολιαστή στο σώμα του σαν να ήταν το σώμα του ιερή κάρα.

Το σώμα δεν είναι ιερό. Το σώμα είναι ορίζοντας. Σε μια κοινωνία που η θρησκεία ρήμαξε τη σχέση μας με το σώμα, πρέπει να επανεφεύρουμε την πολιτική σημασία του σώματος. Το σώμα είναι το όριό μας από τους άλλους αλλά και ο όρος για να είμαστε με τους άλλους. Το σώμα δεν είναι οχυρό. Το σώμα ρισκάρει επειδή δεν είναι κρέας. Ρισκάρει τον εμβολιασμό διότι αντιστέκεται στην εξουσία του φόβου.