Μετά από αρκετές εβδομάδες που βρίσκεται ήδη στο Netflix, δεν νομίζετε πως ήρθε η ώρα να δούμε με μια πιο ψύχραιμη ματιά το «Don’t look up»; Μέχρι στιγμής η ταινία δεν πέρασε από τις Χρυσές Σφαίρες, ενώ φαίνεται πως δεν έχει και πολλές πιθανότητες για να διεκδικήσει Όσκαρ, τα οποία ανακοινώνουν τις υποψηφιότητές τους στις αρχές Φεβρουαρίου. Για όσους δεν γνωρίζουν την υπόθεση της ταινίας, παρακολουθούμε δύο αστρονόμους οι οποίοι καλούνται να αναλάβουν μια τεράστια εκστρατεία στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και να προειδοποιήσουν την ανθρωπότητα για την έλευση ενός κομήτη που θα καταστρέψει τον πλανήτη Γη.

Εκείνη η πρώτη σκηνή στην οποία οι αστρονόμοι λένε σε πρωινή ενημερωτική εκπομπή το τι ακριβώς θα συμβεί, είναι αφορμή για να σχολιαστούν τα ΜΜΕ αρνητικά, αφού όλοι έχουμε δει πρωινές εκπομπές και όχι μόνο να χλευάζουν ειδήσεις, αφού πλέον υπάρχουν δημοσιογράφοι, οι οποίοι έχουν μπερδέψει την πραγματικότητα με το Twitter ή τη δημοσιογραφία με το χιούμορ. Κάποτε, όταν ρωτήθηκε ο Χάρι Κλυνν σε μια συνέντευξή του είπε πως το βασικό πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι πως οι περισσότεροι πιστεύουν πως έχουν χιούμορ. Και αυτό πολλές φορές είναι επικίνδυνο. Και ίσως να μην είχε άδικο, αφού στη σημερινή εποχή το Twitter και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρασύροντας και τα ΜΜΕ   να στήνουν στον τοίχο πρόσωπα, ξεκινώντας από το αθώο χιούμορ και καταλήγοντας σε έναν ατέρμονο πόλεμο μέχρι την πλήρη εξόντωση.

Η αλήθεια είναι πως ο βραβευμένος με Όσκαρ σεναρίου Άνταμ ΜακΚέι σκαρφίζεται μια καλή ιδέα και επιτίθεται με ακόμα μεγαλύτερη φόρα στην τραμπική Αμερική, παγιδευμένη στη δίνη μιας φονικής πανδημίας. Ωστόσο, εκείνο που εντυπωσιάζει στην ταινία είναι πως σατιρίζει με πολύ έξυπνο τρόπο την υστερία που διακατέχει τους ανθρώπους σήμερα. Ένα σχόλιο σε ένα Μέσο είναι ικανό να σκορπίσει τον τρόμο, είτε αυτό είναι αλήθεια είτε όχι. Η ποπ κουλτούρα, η ηθική, η πραγματικότητα και η «πραγματικότητα» περνάνε γενεές δεκατέσσερις από τον ΜακΚέι, ο οποίος δεν στήνει μια μαύρη κωμωδία πολιτική, αλλά προσπαθεί να στείλει το μήνυμα της υστερίας που μας διακατέχει. Και μαζί με αυτά ο Τραμπ, ο οποίος αποδεικνύεται πόσο επικίνδυνος ήταν στη μετά εξουσία του, αφού τα κατάλοιπα του τρόμου και της υστερίας τα ζούμε ακόμη στο σήμερα. Βέβαια, στην ταινία υπάρχει η θηλυκή του εκδοχή, έτσι ώστε να μην ταυτίζεται άμεσα και να μένει μόνο επικεντρωμένη η κριτική στο θεσμικό πλαίσιο της Αμερικής, αλλά σε όλο το κοινό.

Στην πορεία όμως η σάτιρα... φαίνεται να τρομάζει ακόμη και τον ίδιο τον δημιουργό της, ο οποίος δεν καταφέρνει να δώσει μια ουσιαστική πολιτική σάτιρα, μένοντας στη μαύρη κωμωδία και στήνοντας στον τοίχο ΜΜΕ και ΜΚΔ. Ειδικά όταν στήνεται ένα μελοδραματικό, διδακτικό τέλος, το οποίο δεν θα αποκαλύψουμε φυσικά. Αλλά, χάνεται η ουσία, αφού αν δεν είχε αυτό το κούνημα του δακτύλου για το τι είναι τα υπόλοιπα, λες και δεν είναι μέρος της ίδιας  της κοινωνίας ο ίδιος, θα μιλούσαμε για κωμωδία που θα τη θυμόμαστε. Τώρα, απλώς η συζήτηση για αυτήν κρατάει όσο κρατάει η αντίδραση για ένα γεγονός στα social media, άντε και στα... βρόμικα Μέσα.