Μήπως κατά τύχη είδατε το καινούργιο ντοκιμαντέρ του Netflix που λέγεται The Tinder swindler; Μην με ρωτήσετε τον ελληνικό τίτλο, δεν τον ξέρω, εγώ θα το μετέφραζα «ο απατεώνας του Tinder». Το βρήκα όμως θαυμάσιο, όπως και πολλά από τα σύγχρονα ντοκιμαντέρ που δεν καταλαβαίνεις καν ότι πρόκειται για αυτό το είδος αλλά νομίζεις ότι βλέπεις κανονική ταινία. Όπως για παράδειγμα η μαγευτική σειρά «Ο τελευταίος χορός» που φωτίζει την πιο δοξασμένη περίοδο της ζωής του μεγαλύτερου Αμερικανού μπασκετμπολίστα (πριν τον Γιάννη λέμε τώρα) Μάικλ Τζόρνταν.

Το The Tinder swindler πραγματεύεται την ιστορία ενός Ισραηλινού νεαρού, του Σιμόν Χαγιούτ, ο οποίος χρησιμοποιώντας το όνομα Σάιμον Λέβιεφ (κυρίως, αλλά και κάμποσα άλλα) και υποδυόμενος τον εκατομμυριούχο κατάφερε να κλέψει πολλές εκατοντάδες χιλιάδες από νεαρές που γνώριζε στο Tinder και στις οποίες, όπως θα το λέγαμε λαϊκά, πουλούσε έρωτα. Οι τρόποι με τους οποίους τους αποσπούσε τα χρήματα ήταν διαφορετικοί, αλλά η βάση τους ήταν η ίδια: ο Χαγιούτ, αφού τις γυρνούσε στα καλύτερα ξενοδοχεία κι εστιατόρια (άνοιγε και σαμπάνιες στην Bombonniere στη Μύκονο) και τις κυκλοφορούσε με ιδιωτικά τζετ, προφασιζόταν ότι για κάποιον λόγο τα κεφάλαιά του είχαν μπλοκαριστεί, η ζωή του κινδύνευε - έμπορος διαμαντιών γαρ- και άρα οι αγαπημένες του δεν είχαν πάρα να τον βοηθήσουν να περάσει τη δύσκολη αυτή περίοδο. Άλλες είχαν τα χρήματα, άλλες τα δανείζονταν. Μία μάλιστα από τις κεντρικές ηρωίδες πήρε δάνεια αξίας 250 χιλιάδων δολαρίων και λίγο έλειψε να αυτοκτονήσει όταν κατάλαβε τι έγινε. Τρεις από τις πολλές αυτές γυναίκες που έπεσαν θύματά του, όμως, δεν κάθισαν με σταυρωμένα χέρια και έκαναν ό,τι μπορούσαν, αν όχι για να δικαιωθούν, τουλάχιστον για να τον σταματήσουν. Μία νορβηγική εφημερίδα πήρε πάνω της την υπόθεση, και όταν κυκλοφόρησε η ιστορία βρέθηκαν και άλλες γυναίκες να καταθέσουν ότι είχαν πέσει θύματα. Το εκπληκτικό σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι στην αρχή η Αστυνομία λίγο ενδιαφέρθηκε, και μόνο μετά την πίεση των μέσων ενημέρωσης άρχισαν να εκδίδονται διεθνή εντάλματα σύλληψης.

Το θέμα όμως είναι το Tinder και όλες οι υπόλοιπες εφαρμογές γνωριμιών οι οποίες λειτουργούν εδώ και πολλά χρόνια και με μεγάλη επιτυχία. Εμείς στον Νότο της Ευρώπης μπορεί να είμαστε κάπως συντηρητικοί στο θέμα, αλλά είχα φίλους στην Ολλανδία, οι οποίοι ήδη πριν από 15 χρόνια το θεωρούσαν πολύ φυσιολογικό να γνωρίσουν κάποιον/α έτσι. Και μπορεί να είναι κιόλας,κ δεν αντιλέγω. Από τη στιγμή που σταματήσαμε να κυκλοφορούμε σε μεγάλες παρέες και να κάνουμε και τα ψιλοπροξενιά μας, τύπου «φέρε τον φίλο σου να του γνωρίσω μια φίλη μου», ήταν φυσικό να υπάρξουν άλλοι τρόποι γνωριμίας. Και είναι και άλλα τα θετικά. Έχεις την ευκαιρία, ας πούμε, να μιλήσεις λίγο περισσότερο στην αρχή, πριν το πρώτο ραντεβού και να κάνεις ένα πρώτο σκανάρισμα, γλυτώνοντας έτσι από απογοητεύσεις αργότερα.

«Θα το έκανα;», αναρωτήθηκα βλέποντας την ταινία. Όχι να τον βοηθήσω οικονομικά -ως γνωστόν ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος- αλλά να γνωρίσω κάποιον μέσα από εφαρμογή. Νομίζω πως όχι, αλλά και πάλι δεν λέω μεγάλες κουβέντες. Κανείς δεν ξέρει τι μας κρύβει το μέλλον. Έχω την αίσθηση ότι αυτά είναι ακόμα για τους βόρειους, γιατί εμείς κρατάμε λίγο ακόμα κάποια κοινωνικοποίηση. Όμως, φοβάμαι πως τη χάσαμε εξαιτίας της πανδημίας και ότι βγαίνοντας από αυτήν θα πέσουμε στην ίδια παγίδα της μοναξιάς που έχουν πέσει και οι πολύ ανεπτυγμένες χώρες.

Δεν νομίζω ότι το The Tinder swindler είναι απλώς ένα ντοκιμαντέρ για τις παγίδες που κρύβει το διαδίκτυο, άλλωστε η περίπτωση του Χαγιούτ είναι μία στο εκατομμύριο. Πηγαίνει πολύ πιο βαθιά, αναδεικνύει το θέμα της κατηγορίας προς το θύμα: «ας πρόσεχε», της δυσκολίας των θυμάτων ν’ ακουστούν, τις βαθιάς πατριαρχίας που ακόμα κυριαρχεί στην κοινωνία μας. Θέματα που ευτυχώς συζητιούνται αρκετά, τουλάχιστον στα social media. Πάλι καλά, αλλά δεν φτάνει.