Δεν ξέρω εάν το γράμμα μου θα διατηρηθεί και πώς μέχρι τότε, αν όμως διατηρηθεί και κυρίως, εάν θέλεις να το διαβάσεις, πάει να πει πως η ζωή στην Κύπρο το 2074 εξακολουθεί να είναι τόσο boring όσο την αφήσαμε εμείς.

Αλλά αυτά όλα μεταξύ μας, διότι είμαι τάχα brand για την εφημερίδα, το παλεύω και για μια αύξηση, οπότε πρέπει να κρατώ τις μετοχές μου ψηλά μου είπαν. Και να εκνευρίζω όσο το δυνατό λιγότερους. Θέλεις γιατί είναι λίγοι που απέμειναν να διαβάζουν εφημερίδες στο χαρτί -δύσκολο να σου εξηγήσω τι είναι αυτό αλλά ψάξ’το αν σε ενδιαφέρει- θέλεις γιατί πλέον όλοι οι υπόλοιποι μάς διαβάζουν τζάμπα και έχουν μάλιστα πιο ισχυρή άποψη από τότε που πλήρωναν, θέλεις πάλι διότι εκείνοι που μας αγοράζουν έχουν αρχίσει να μπαίνουν στα χρόνια και παραξενεύουν;

Ό,τι και να γίνεται μου λένε να μην τους νευριάζω τόσο. Το μόνο βέβαιο είναι πως εγώ, όταν και εάν διαβάσεις αυτές τις γραμμές θα έχω γίνει λίπασμα. Ακόμα και εάν υπάρχει βιολογικά η πιθανότητα να έχω φτάσει τα 103 μου χρόνια (γεννήθηκα το 1971), πρακτικά δεν πρόκειται να την πατήσω. Για δύο λόγους: πρώτον, διότι ο μισός αιώνας που έζησα ήδη εδώ μοιάζει με δέκα ζωές και δεν θέλω άλλες δέκα και, δεύτερον, εάν στα πενήντα ένα μου, τα μισά τα ξεχνάω ήδη, σκέψου σε τι κατάσταση θα είμαι στα 103 μου. Να μου λείπει το βύσσινο.

Λοιπόν, για το 1974. Το θυμάμαι τόσο όσο και εσύ. Καθόλου. Ήμουν απάνω στην ηλικία που μπορούσα να έχω κάποιες εικόνες αλλά δεν έχω. Θυμάμαι όμως τα χρόνια μετά. Πολύ έντονα. Θυμάμαι που πήγα σχολείο και η Αννούλα η Βίσση έκανε τα πρώτα της καλλιτεχνικά βήματα. Υποθέτω ζει και τραγουδάει ακόμα, και μοιάζει ακριβώς έτσι, το θαύμα της συντήρησής της είχε συντελεστεί ήδη στις μέρες τις δικές μας.

Τότε που λες, παρόλο που ήταν τα χρόνια μετά την εισβολή, περνούσαμε πολύ δύσκολα, αλλά και πολύ όμορφα, κάτι που σίγουρα δεν μπορείς να καταλάβεις, αφού ήταν πριν την εποχή που για να είναι κανείς έστω και ελάχιστα ευτυχισμένος έπρεπε να είναι όλα τέλεια. Εγώ μεγάλωσα λίγα μέτρα από την Πράσινη Γραμμή η οποία μοίραζε την Κύπρο στη μέση. Ο κόσμος τότε, πίστευε ότι μπορούσε να λυθεί το πρόβλημα, το Κυπριακό όπως το λέγαμε, δεν ξέρω ακριβώς πότε έγινε το κακό, ούτε εάν εσύ πρόλαβες να βγάλεις και χαρτιά κυπριακά ή εάν είσαι Κύπριος πολίτης μόνο θεωρητικά εκεί όπου ζεις με τον πόθο να δεις (ξανά;) την Κύπρο ή να τη δεις απλώς όπως σου την περιέγραψαν οι γονείς σου.

Έχω όμως να σου πω το εξής: η δική μου γενιά την πρόλαβε πολύ όμορφη, είδε όλη την πορεία της διάλυσής της, αν και σήμερα υποθέτω ότι θα την έχουν κάνει χειρότερη αυτοί που την κατέλαβαν. Όμως, άκου να δεις: Ό,τι και να σου λένε, στην κατάληξή της, σήμερα, 48 χρόνια μετά το 1974 που σου τα γράφω, ήταν μια χώρα μπάχαλο. Ο κόσμος είχε λαλήσει, οι περισσότεροι αντί να πάνε στον γιατρό να τους δώσει κάτι (που το χρειάζονταν όλοι τους) ζούσαν μες τις νευρώσεις, πολλοί έτρεχαν στα μοναστήρια όπου πασαλείβονταν με «μαγικά λάδια» και φιλούσαν κόκκαλα, βασάνιζαν ο ένας τον άλλον με τις ψυχώσεις και τις παραξενιές τους.

Οι μισοί έκλεβαν τους άλλους μισούς και όλοι μαζί προσκυνούσαν μια συμμορία απατεώνων που τους έγδυναν κανονικά και η οποία όταν έγινε το κακό, παρότι φλογεροί πατριώτες, είμαι βέβαιος ότι έφυγαν πρώτοι από όλους από εδώ. Δεν λέω, ο Πελλότοπος ήταν η πατρίδα μας, την αγαπούσαμε όσο κι αν μας βασάνιζε, αλλά όλα αυτά στα γράφω για να τα συγκρίνεις με εκεί όπου τώρα ζεις και να καταλάβεις πως όλα τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιον λόγο, η απόσταση του χρόνου τα εξωραΐζει όλα και πως πρέπει να αφήσεις την κλάψα που σου έμαθαν για τη χαμένη πατρίδα.

Χαμένη ήταν από τότε μάνα μου. Στα χέρια ημών των χαμένων γενικότερα.

Ζήσε, λοιπόν, τη ζωή σου εκεί όπου ζεις και εάν κάποτε σας αφήσουν να έρθετε έστω για διακοπές, να είσαι προετοιμασμένος ότι θα περάσεις αυτά που πάθαμε και εμείς όταν πήγαμε στο άλλο μισό για πρώτη φορά. Τότε είχε και Τουρκοκύπριους, έτσι; Αμέ! Όμως, μαζί με την τύχη μας, τους κάψαμε και αυτούς. Να θυμάσαι πως η ζωή περνάει γρήγορα, για αυτό φρόντισε να τη χαρείς! Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.

Κώστας Κωνσταντίνου