Είχα έναν συμμαθητή που οι τρόποι ήταν πιο εκλεπτυσμένοι σε σύγκριση με τους υπόλοιπους συμμαθητές μας. Οι κινήσεις του πιο ήρεμες, η φωνή του πιο απαλή. Στις προτάσεις του ετραβούσε λλίον παραπάνω τη λήγουσα της τελευταίας λέξης. Πολλές φορές εμιλούσε με τα σιέρκα, λυγίζοντας τον καρπό προς τον ή μακριά που τον συνομιλητή του. Θυμούμαι τον να κάθεται στο τελευταίο θρανίο δίπλα που το παράθυρο, με το ένα πόδι πάνω στο άλλο σταυρωτά. Η παλάμη του να κρατά μια ανύπαρκτη φούστα κολλημένη στα πόδια του τζιαι με το άλλο χέρι να στηρίζει το πηγούνι του. Το βλέμμα του να δραπετεύει έξω στην αυλή.

Έγραψα ένα ποίημα μια μέρα, για μια κορούα που μου άρεσκε, άλλα ήμουν πολλά ντροπαλός να της πω κάτι. Ο έρωτας για τον έφηβο, είναι απόλυτος, παντοτινός, γεμάτος. Στενός σαν πουκάμισο τρία μεγέθη πιο μικρό τζιαι ο έφηβος έτοιμος να ανοίξει τα σιέρκα του, να σφίξει το κορμί του τζιαι να το σχίσει, ελευθερώνοντας που μέσα του κάθε κλισέ έκφραση τζιαι κάθε κοινότυπο συναίσθημα που αποκόμισε που τη σύντομη επαφή του με τον κόσμο. Έκατσε δίπλα μου τζιαι ερώτησέ με τι έγραφα. Εδιάβασά του κάποια τετράστιχα που σε κάποιο σημείο ελέαν «Εγώ μισώ όλους τους ανθρώπους, αλλά πιο πολύ μισώ ΕΚΕΙΝΗ».

Νομίζω ήταν ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξα κάτι που έγραψα. Όσο κλισέ τζιαι να ήταν το ποίημά μου, για κάποιο περίεργο λόγο ενθουσιάστηκε. Τζιαι έτσι με τη συνδρομή του, που τζιαμαί που ήμουν τζείνος ο περίεργος με τα headphones τζιαι τα μακριά μαλλιά, έγινα ο ποιητής της τάξης. Δεν με εκτόξευσε στην κορυφή της κατάταξης με τους πιο δημοφιλείς μαθητές, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι έπαιξε ρόλο στο ότι εκατάφερα να χορέψω σλόου σε τουλάχιστον ένα πάρτι με την κορούα που ήμουν ερωτευμένος.

Δεν είμαστε κοντινοί φίλοι, ούτε εκάμναμε ουσιαστική παρέα. Ίσως τζείνο που μας ωθούσε να αλληλοεπιδρούμε ώρες - ώρες ήταν το ότι δεν αποτελούσαμε κίνδυνο ο ένας για τον άλλο. Εγώ, εσωστρεφής τζιαι άχρωμος με βασικό μου χαρακτηριστικό το ότι έπαιζα Nintendo τζιαι είχα ανακαλύψει τες Τρύπες τζιαι τους Offspring λλίον πριν τους υπόλοιπους. Τζείνος ήταν τζείνο που ήταν. Περισσότερο δημοφιλής στες κορούες, άσπονδος φίλος στα αγόρια. Κάτι μεταξύ.

Θυμούμαι τον να κάθεται στο τελευταίο θρανίο. Εμύριζε διαφορετικά, ένας συνδυασμός Cool Water με μπλε Dax. Εμίλαν διαφορετικά, εκάθετουν διαφορετικά, αρέσκαν του διαφορετικά πράματα. Εν τζιαι ήταν διαφορετικός όμως, απλά εν ήταν σαν εμάς, τους υπόλοιπους. Οι άνθρωποι δεν είναι καλοσυνάτοι με το άλλωσπως.

Πίσω που την πλάτη του οι συμμαθητές μας θυμούμαι να τον περιπαίζουν. Να γελούν, όταν τον εβλέπαν να περπατά ρυθμικά τζιαι γλήορα σαν το κουρδιστό κουνελλάκι της διαφήμισης. Τζιαι έξω στην αυλή, άκουες που μακριά κάποιους να του φωνάζουν «Ούου!!» τζιαι «Αχ, καλέ» την ώρα που επαρπάταν. Δεν τον θυμούμαι να αντιδρά, να πτοείται, να νοίαζεται, να αλλάζει, να προσαρμόζεται. Πάντα ο ίδιος. Για τους πολλούς, ήταν που τους άλλους.

Σκέφτομαι πόσο βαθιά συνυφασμένη είναι η απόρριψη του διαφορετικού στην κοινωνία μας. Η δικαιολογία μας ήταν ότι, δεν εξέραμε καλύτερα. Έτσι μας είχαν διδάξει. Που μωρά μαθαίνουν μας να μεν αποδεχούμαστε οτιδήποτε έννεν σαν εμάς, να απειλούμαστε που οποίον δεν τερκάζει στο πρότυπο που θεωρούμε δεδομένο. Να περιπαίζουμε τζιαι να γελοιοποιούμε.

Σημαντικό εν τζιαι το πώς διαιωνίζεται τούτη η κατάσταση. Δηλαδή, πώς από γενιά σε γενιά μαθαίνουμε τα κοπελλούθκια μας να σκέφτονται, να αντιδρούν τζιαι να αντιμετωπίζουν τες καταστάσεις με ακριβώς τον ίδιο τρόπο όπως εμείς. Δίχως να αμφισβητούμε τζείνο που ξέρουμε, όντας σίγουροι ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια.

Παράδειγμα τούτης της στάσης, είναι η έκφραση «Πώς να το εξηγήσω τούτο του κοπελλουθκιού μου.». Το πρόβλημα σε τούτη την πρόταση, είναι το ότι θεωρούμε δεδομένο ότι τα κοπελλούθκια μας δεν μπορούν να καταλάβουν ή να αντιληφθούν τες πραγματικότητες της κοινωνίας ή έστω τη διαφορετικότητα τζιαι την ποικιλομορφία των ανθρώπων. Επειδή εμείς εμάθαμε να περιπαίζουμε, να απομονώνουμε τζιαι να περιθωριοποιούμε μια μερίδα ανθρώπων, είμαστε σίουροι ότι τούτη έν' η οικουμενική πραγματικότητα τζιαι ότι τα κοπελλούθκια μας θα δυσκολευτούν να δεχτούν κάτι άλλο.

Όπως εμείς, έτσι τζιαι τα μωρά μας, θα μάθουν τζιαι θα καταλάβουν μια χαρά, αναλόγως με το τι θα τους εξηγήσουμε. Με πολλά απλό τζιαι φυσιολογικό τρόπο.

«Γιατί παίζει ο Γιωργάκης με τες κούκλες;», «Επειδή αρέσκει του.»

«Γιατί φιλιούνται τζείνες οι δύο κυρίες;», «Επειδή αγαπιούνται.»

«Γιατί ο Πέτρος ντύνεται γυναίκα τζιαι φορεί φτερά;», «Επειδή έτσι νιώθει καλά τζιαι όμορφα.»

Το θέμα δεν είναι πώς να το εξηγήσουμε στα μωρά. Δεν υπάρχει κάτι πολύπλοκο να εξηγήσουμε. Το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, οι ανθρώπινες ελευθερίες τζιαι το δικαίωμα της ίσης πρόσβασης στην κοινωνία για όλους, έν' απλά πράματα. Το δύσκολο τζιαι το πολύπλοκο είναι να ξεκολλήσουμε εμείς που τον τρόπο που μας εμεγαλώσαν, τες αγκυλώσεις της ψευτο-ηθικής τζιαι της διαστρεβλωμένης πραγματικότητας τού τι είναι σωστό τζιαι τι είναι λάθος. Ζούμε σε μια κοινωνία που έν' πιο εύκολο για κάποιους ανθρώπους να μιλήσουν στα μωρά τους για κρεμάλες, πεθαμένους τζιαι πολέμους παρά για το πώς ένας άντρας μπορεί να αγαπά έναν άλλο άντρα ή μια γυναίκα μπορεί να αγαπά μιαν άλλη γυναίκα.

Η αντιλήψεις μας είναι παραμορφωμένες. Διαμορφώνουμε με ευκολία σε παιδάκια του δημοτικού μίσος πολιτικό, κοινωνικό, φυλετικό τζιαι ταξικό, τζιαι αντιδρούμε στο να μάθουν τα μωρά ότι η αγάπη δεν έσιει όρια τζιαι ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αγαπά όποιον θέλει. Ότι ο κάθε άνθρωπος έσιει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται τζιαι να λειτουργεί με όποιον τρόπο τον κάμνει να νιώθει όμορφα χωρίς να ενοχλεί κανέναν.

Δεν είναι θέμα κατανόησης, είναι θέμα αποδοχής. Δεν χρειάζεται να καταλάβεις, σαραντάρη συμμαθητή μου, το γιατί η Κατερίνα θέλει να αποκαλεί τον εαυτό της με ουδέτερο γένος. Χρειάζεται να το αποδεχτείς μόνο.

Να αποδεχτείς την οικουμενική αλήθεια ότι οι κοινωνίες των ανθρώπων εξελίσσονται, αλλάζουν τζιαι ότι δεν μένουν βαλτωμένες με βάση το πώς ήταν τα πράματα όταν ήσουν εσύ μωρό, ή με το πώς νιώθεις άνετα εσύ τωρά. Να έσιεις την ευαισθησία να δεχτείς ότι υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία μπορεί εσύ να μην καταλαβαίνεις, αλλά για μια μερίδα συναθρώπων μας είναι κρίσιμης σημασίας. Μάθε να αποδέχεσαι εσύ πρώτα τους ανθρώπους τζιαι μετά δίδαξε στο μωρό σου να τους αποδέχεται τζιαι τζείνο. Πιθανόν έτσι να μην χρειάζεται να εξηγείς στο κοπελλούι σου το κάθε πράμα που σε κάμνει να νιώθεις άβολα στην τηλεόραση, επειδή εννά το καταλαβαίνει καλύτερα που σένα.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ryan McGinley, "Flash Flood (Gold)", 2012