Το άρθρο 230 είναι ένα τμήμα της κατηγορίας (τίτλου) 47 του κώδικα των Ηνωμένων Πολιτειών που θεσπίστηκε ως μέρος του νόμου περί αξιοπρέπειας των επικοινωνιών του 1996, ο οποίος με τη σειρά του υπάγεται στον νόμο περί τηλεπικοινωνιών του 1996. Το άρθρο παρέχει ασυλία για τις πλατφόρμες όσον αφορά το περιεχόμενο τρίτων, δηλαδή για το περιεχόμενο που αναρτούν οι χρήστες. Το άρθρο 230 παρέχει επίσης προστασία από την αστική ευθύνη για τις πλατφόρμες όταν καλή τη πίστει αφαιρούν υλικό τρίτων που θεωρούν «άσεμνο, πρόστυχο, λάγνο, βρόμικο, υπερβολικά βίαιο, παρενοχλητικό ή άλλως επιλήψιμο, ανεξάρτητα από το αν το υλικό αυτό προστατεύεται συνταγματικά ή όχι».

Το συγκεκριμένο άρθρο αναπτύχθηκε ως απάντηση σε αγωγές κατά διαδικτυακών πλατφορμών στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι οποίες κατέληξαν σε διαφορετικές ερμηνείες σχετικά με το αν οι πάροχοι υπηρεσιών θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως εκδότες ή ως διανομείς του περιεχομένου που δημιουργείται από τους χρήστες τους. Οι συντάκτες του πίστευαν ότι οι πάροχοι υπηρεσιών θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως διανομείς, χωρίς να ευθύνονται για το περιεχόμενο κι αυτό για να προστατέψουν το ανερχόμενο τότε διαδίκτυο. Ας σημειώσουμε ότι όλα αυτά αναφέρονταν τότε σε «πλατφόρμες συζήτησης» όπως τα φόρα γιατί τα social media, όπως τα ξέρουμε σήμερα, δεν υπήρχαν ακόμα. Ωστόσο ο όρος «πλατφόρμα συζήτησης» ήταν αρκετά γενικός ώστε να τα συμπεριλάβει.

Το άρθρο αυτό βρίσκεται στη μέση μιας δικαστικής διαμάχης που εξετάζεται αυτές τις ημέρες στις ΗΠΑ. Την Τρίτη, το Ανώτατο Δικαστήριο άκουσε επιχειρήματα στην υπόθεση Gonzalez v. Google. Η Νοεμί Γκονζάλες ήταν η μόνη Αμερικανίδα που σκοτώθηκε στις τρομοκρατικές επιθέσεις του Νοεμβρίου του 2015 στο Παρίσι και από τότε η οικογένειά της προσπαθεί να δικαιωθεί δικαστικά.

Οι ενάγοντες υποστήριξαν ότι η προστασία του άρθρου 230 δεν πρέπει να επεκτείνεται στον αλγόριθμο που χρησιμοποιεί το YouTube για την ταξινόμηση του περιεχομένου, για τις προτάσεις που κάνει δηλαδή στους χρήστες. Οι ενάγοντες ισχυρίστηκαν ότι ο αλγόριθμος παραβίασε τον αντιτρομοκρατικό νόμο προωθώντας βίντεο του ISIS, που είχε αναλάβει την ευθύνη για τις επιθέσεις. Όμως η Google υποστήριξε ότι είναι κρίσιμο το άρθρο 230 να προστατεύει και τον αλγόριθμο. Η δικηγόρος της, η Λίζα Μπλατ, σημείωσε ότι «κάθε δημοσίευση απαιτεί οργάνωση» και ότι «η βοήθεια προς τους χρήστες να βρουν την παροιμιώδη βελόνα στα άχυρα είναι μια υπαρξιακή ανάγκη στο διαδίκτυο». «Η έκθεση των ιστότοπων στην ευθύνη για την έμμεση σύσταση του πλαισίου τρίτων αψηφά το κείμενο και απειλεί το σημερινό διαδίκτυο», πρόσθεσε.

Οι δικαστές εμφανίστηκαν διστακτικοί στο να περιορίσουν τη νομική ασπίδα που έχει διαμορφώσει το διαδίκτυο όπως το γνωρίζουμε. Εξέφρασαν την ανησυχία τους για τις πιθανές συνέπειες του περιορισμού του πεδίου εφαρμογής της βασικής διάταξης του νόμου περί αξιοπρέπειας των επικοινωνιών. «Οι αγωγές θα είναι ασταμάτητες», δήλωσε ο δικαστής Μπρετ Κάβανο. «Δημιουργείτε έναν κόσμο αγωγών», σημείωσε η δικαστής Έλενα Κάγκαν. «Κάθε φορά που αναφερόμαστε σε περιεχόμενο, ενυπάρχουν οι έννοιες της επιλογής παρουσίασης και της ιεράρχησης που μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο αγωγής», εξήγησε.

Ο δικηγόρος που εκπροσωπεί τους ενάγοντες, ο Έρικ Σνάπερ, προσπάθησε να υποβαθμίσει τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει μια θετική γι' αυτούς απόφαση. «Οι επιπτώσεις είναι περιορισμένες», επέμεινε. Όμως οι υποστηρικτές του άρθρου 230 διαφωνούν. Υποστηρίζουν ότι η αφαίρεση της προστασίας θα μπορούσε να έχει τεράστιες επιπτώσεις και να διαλύσει τη δομή που συγκρατεί το διαδίκτυο. Ακόμη και ορισμένοι από τους πιο σφοδρούς επικριτές της Google, όπως η Yelp, υπέβαλαν υπομνήματα στήριξης, προειδοποιώντας για την πιθανή ζημιά που θα μπορούσε να προκληθεί.

Η κρίσιμη απόφαση επαφίεται πλέον στα χέρια των εννέα δικαστών του Ανώτατου Δικαστηρίου - δικαστές οι οποίοι την Τρίτη εξέφρασαν ανοιχτά κάποια σύγχυση και παραδέχθηκαν ότι δεν είναι απαραίτητα ειδικοί στο θέμα. «Είμαστε δικαστήριο. Πραγματικά δεν ξέρουμε για αυτά τα πράγματα», παραδέχθηκε η Κάγκαν προκαλώντας μερικά γέλια.

Το άρθρο 230 θα βρεθεί και πάλι στην επικαιρότητα με μία επόμενη δίκη, εκείνη του Twitter κατά Taamneh αλλά θα τα πούμε εν καιρώ. Σκεφτείτε το λίγο μέχρι τότε. Ποιον προστατεύει τελικά το άρθρο, πώς και γιατί; Είναι ακόμα επίκαιρο σήμερα;