Το People, Places and Things, κείμενο του Ντάνκαν Μακμίλαν, σε σκηνοθεσία Εβίτας Ιωάννου, το οποίο παρουσιάζεται στον πάνω όροφο τους Σατιρικού, είναι μια must-see παράσταση για δύο λόγους.
Ο πρώτος λόγος είναι το αποτέλεσμα της παράστασης και να τι εννοώ:
Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι του χώρου στην Κύπρο γνωρίζουν ότι οι συνθήκες αυτή την περίοδο στο ελεύθερο θέατρο είναι δύσκολες και χρειάζεται η υπέρβαση των συντελεστών για να δουλέψει το πράγμα. Επίσης, χρειάζεται να μην χάσεις χρόνο γιατί δεν περισσεύει. Οι παραστάσεις, θυμίζω ότι, χτίζονται από 5 μέχρι 6.5 εβδομάδες.
Η παράσταση αυτή, είχε ρυθμό και ένταση, ένα έξυπνο και συνάμα βαθύ κείμενο και μια πλειάδα ηθοποιών που πρόλαβαν να φέρουν την ύπαρξη τους στη σκηνή. Ήταν εκείνο που λέμε: Μιλούσαν σαν κανονικοί άνθρωποι χωρίς ίχνος θεατρινισμού.
Η σκηνοθεσία φάνηκε πως οδηγούσε το όλο πράγμα στο να ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στο θέατρο. Και με βρίσκει σύμφωνο. Ο κόσμος, πια, είναι πανέτοιμος να βαρεθεί στην πρώτη υποκριτική υπερβολή που θα δει και να ψάξει με αγωνία το κινητό του. Αυτό δε συμβαίνει εδώ.
Ο δεύτερος λόγος είναι η παρουσία τεσσάρων ηθοποιών που μετακινούν την παράσταση.
Ο Δημήτρης Αντωνίου ήταν φάρος ρεαλισμού έχοντας μελετήσει, όχι μόνο το ρόλο που του ανατέθηκε, κάνει τόσο αισθητή την παρουσία του χωρίς να διεκδικεί πάνω στη σκηνή τη στιγμή του.
Ο Βασίλης Βασιλάκης, που καταφέρνει σε λίγες σκηνές και στιγμές να στρέψει την προσοχή του κοινού προς εκείνον, φτιάχνει έναν σχεδόν απόκοσμο διπολικό τύπο που δεν ξέρεις αν θέλεις να τον δείρεις ή να τον αγκαλιάσεις.
Ο Αντρεας Κούτσουμπας είναι, για άλλη μια φορά, τόσο προσωπικός και ειλικρινής, τόσο σπουδαίος ακροατής πάνω στη σκηνή, που ξέρει να ρουφάει την κάθε ανάσα του συναδέλφου του και να βοηθάει την εξέλιξη της παράστασης με οικονομία και αλήθεια.Ένα απλό του βλέμμα από τη χτεσινή βραδιά θα με στοιχειώνει.
Και τέλος η Έλενα Καλλινίκου. Μια ορολογιακή βόμβα πάνω στη σκηνή. Πότε να σκάει και πότε να βγάζει σπινθήρες, υποσχόμενη απανωτά βραχυκυκλώματα. Με μια αμεσότητα που τσακίζει κόκκαλα. Δεν περισσεύει δευτερόλεπτο στην ερμηνεία της. Καταφέρνει να επιτύχει όλες τις υποκριτικές μεταβάσεις από σκηνή σε σκηνή με κρυστάλλινο τρόπο, βοηθώντας το κοινό να καταλάβει τα περάσματα χρόνου που υπάρχουν στο έργο. Χωρίς φόβο, με ότι έχει κάθε βράδυ, καθηλώνει.
Το κείμενο-άποψη του ηθοποιού αναρτήθηκε αρχικά στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook και ακολούθως μας το παραχώρησε άδεια να δημοσιευθεί στη στήλη «Ανοιχτό Παράθυρο». Μία στήλη η οποία φιλοξενεί ή συλλέγει απόψεις ανθρώπων που σχολιάζουν και εγείρουν θέματα για τον Πολιτισμό.
