Με τίτλο «Within Narratives», ο φωτογράφος Στέλιος Καλλινίκου παρουσιάζει την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί Penindaplinena στη Λεμεσό, από τις 10 Μαΐου. 

Η έκθεση εγκαινιάζεται στις 20:00 και θα παραμείνει μέχρι τις 15 Ιουνίου 2013.

Όπως αναφέρεται σε σχετικό σημείωμα για την έκθεση, «οι εικόνες του Στέλιου Καλλινίκου δεν αναφέρονται στον θάνατο, κάτι το οποίο μπορεί να υποψιαστεί σε πρώτη ανάγνωση ο θεατής. Ούτε κι ο Καλλινίκου σκοτώνει το θέμα, κάτι για το οποίο εύκολα κατηγορείται ο φωτογράφος. Ενδιάμεσα στις λέξεις νεκρό, άγραφο, εγκατάλειψη, σώμα, φίδι υπάρχει αρκετός χώρος για να δημιουργηθούν σύμβολα και συμβολισμοί».

Το κείμενο που ακολουθεί για την δουλειά του Καλλινίκου υπογράφει ο εικαστικός Πόλυς Πεσλίκας:

«Satan Said Dance. Η εικόνα του θανάτου ενώ χορεύει. Παγανιστικός χορός που συνοδεύει ένα αόρατο σύμπαν, η φιγούρα με ροκ ενδυμασία. Πίσω από την ιδέα του θανάτου βρίσκεται μια νέα επαναστατική, ανατρεπτική ιδέα από τον θάνατο τον ίδιο.
Εικόνες από μόνες του αλλά και εικόνες μαζί.

Οι εικόνες του Καλλινίκου μπορούν να διαβαστούν χωριστά. Με μια δεύτερη ανάγνωση αποκτούν σύνδεση. Όχι συνεχόμενη, όπως μια ιστορία, αλλά ιστορίες που βρέθηκαν αποσπασματικά και δεν προσδιορίζουν σειρά ανάγνωσης. Όλα τελειώνουν και αρχίζουν, αναπτύσσονται σχεδόν με μια ρέμπελη συμπεριφορά και διάθεση.
Τοπία μόνα, αλπικά, ψηλά βουνά, άγρια, μαύρα, σκοτεινά, πέτρες ογκόλιθοι, αστραπή μέσα στο ήρεμο θαλασσινό τοπίο, ο ήρεμος κύκνος που εξαφανίζεται στο νεκρό λευκό της λίμνης. Η παρουσία του ανθρώπου αφιλόξενη. Τοπία που εκπέμπουν μια ένταση της φύσης σχεδόν πρωτόγονη, είναι η ιδέα του ανθρώπου όπως την είδε ο Caspar David Friedrich, και πάλι όχι. Είναι η ιδέα της μαχόμενης ανθρώπινης φύσης απέναντι στην αδυναμία της να κατανοήσει τη θέση της ως άνθρωπος. Απέναντι μια δημιουργία που στέκει ακόμα πρωτόγονη και ζωντανή. Η μικρή φιγούρα της κοπέλας μέσα στο μεγάλο τοπίο, κάλεσμα με προϋπόθεση. Πράξη επαναστατική και ανατρεπτική του αστικού ανθρώπου, έτοιμος ακόμα και στην ανατροπή της ιδέας μιας διανόησης.

Landscape with human. Η λίμνη. Η λίμνη είναι τεχνητή, σύγχρονη παρέμβαση του ανθρώπου. Μαζεμένα ξύλα, υπολείμματα φωτιάς ίσως από μια ιεροτελεστία, πράξη κάθαρσης ή απλώς για ζέσταμα. Η κοπέλα γυμνή και λευκή κατευθύνεται προς μια φύση που την υποδέχεται, η μικρή φιγούρα δεν προβληματίζεται να χαθεί και να μηδενιστεί στο τοπίο -υπάρχει προθυμία. Ο άνθρωπος εγκαταλείπει το αστικό.

Το κρεβάτι, το τελευταίο υπόλειμμα. Μια εικόνα κάθετου κρεβατιού για δύο εγκαταλειμμένο σε μια αυλή απομεινάρι της αστικής μας ζωής και της ηθικής ιδέας του ζευγαριού, οι δύο δεν υπάρχουν, έχουν ανατραπεί. Έχουν διαλυθεί μαζί με κοινωνικούς κανόνες, το στρώμα σαν σώμα διπλό, κάθετο, ετοιμόρροπο και εύθραυστο, όπως και ο αστροναύτης.

Astronaut. Τυλιγμένος με αλουμινόχαρτο σαν μουμιοποιημένος νεκρός, διάθεση αιωνιότητας, ματαιότητα, παιχνίδι που ξεγελά τον θάνατο και τη ζωή. Στο κρεβάτι η ιστορία γραμμένη μόνο στο χρώμα του υφάσματος που έχει αλλοιωθεί στο χρόνο. Στον αστροναύτη η ιστορία δεν γράφεται. Η αλουμινένια πανοπλία δεν το επιτρέπει, μερικές τσακίσεις απλώς μαρτυρούν μια φθορά.

Chrysa. Μαυρόασπρη εικόνα μιας γυμνόστηθης κοπέλας. Στο πρόσωπο ένα λευκό χαρτί γραφής με μπλε γραμμές, άδειο, καινούργιο.

Στα πορτρέτα των φαγιούμ έχουν ένα πρόσωπο τοποθετημένο στο μουμιοποιημένο περίγραμμα ενός σώματος. Ο νεκρός έχει φύγει, δεν είναι πια ανάμεσα μας. Στην Chrysa το πρόσωπο έχει εξαφανιστεί. Όλα λειτουργούν αντίθετα. Το σώμα εδώ, το πρόσωπο όχι. Νέο πρόσωπο, καθαρό, άδειο, έτοιμο για την καινούργια γραφή, τη γραφή μιας καινούργιας ιστορίας. Ιστορίας σε πρώτο πλάνο στην επιφάνεια μιας φωτογραφίας. Ο χρόνος έχει εξαφανιστεί μένει απροσδιόριστος. Οι μπλε γραμμές μόνη αναφορά στον πολιτισμό, στην ιδέα της γνώσης. Ο Καλλινίκου φέρει υπεύθυνο το θεατή για το τι θα γραφτεί. Πώς γράφουμε ιστορία;

Rainbow. Παλάμη, το φως διαθλάται μέσα από κάτοπτρο ή νερό, διασπάται και αναλύεται στο χέρι μας. Για μια στιγμή ίσως το πιστέψαμε ότι η άκρη του μικρού ουράνιου τόξου έχει κατάληξη τη μικρή μας λερωμένη παλάμη, η ιδέα του άπιαστου, η βλακεία μας ότι μπορούμε να τα έχουμε όλα στο χέρι. Λυπούμαι που θα το πω αλλά μας έχουν γελάσει δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στο χέρι. Εφήμερο.

Τα μικρά σημαδάκια γύρω από το καθαρό τρυφερό μουνάκι μας υπενθυμίζουν αυτό που όλο ξεχνάμε. Τη μικρή λεπτομέρεια που λερώνει, στιγματίζει, φωνάζει την ύλη που κάποτε τελειώνει. Όμως η προσκόλληση, ο θαυμασμός, η εμμονή για τη μικρή περιοχή αποτελεί πράξη επαναστατική σε μια εποχή που όλα καταρρέουν και μεταβάλλονται.

Το μικρό φιλικουτούνι στέκει ήρεμο και σοφό, παγιδευμένο στο βρώμικο χέρι που το κρατά. Το κόκκινο μάτι αποτύπωμα μαρκαδόρου, έντονο χρώμα. Έρχεται σε αντίθεση με το δάκρυ του ανθρώπου, το δάκρυ που σχηματίζει μια διαδρομή από πάνω προς τα κάτω ίσως η πιο σημαντική της ζωή μας. Η διαδρομή που θα διανύσει ένα ειλικρινές δάκρυ. Το δικό μας εσωτερικό υγρό. Το νερό.

Το νερό ως κάθαρση, το νερό ως υλικό αλλοίωσης. Hand. Οι γραμμές εδώ έχουν αλλάξει, ο χρόνος στο νερό τις έχει αλλάξει. Το διάβασμα της παλάμης δεν μπορεί να λέει αλήθεια. Η προσωπική γεωγραφία μιας παλάμης αμφισβητείται. Ο χρόνος το επαναφέρει στην αρχική του μορφή αλλά και πάλι δεν είναι το ίδιο. Η μνήμη του δέρματος έχει καταγράψει την προσωρινή υγρασία.

Τα αρχαία αγάλματα. Μιλώ για τα χάλκινα με τα πρόσθετα μάτια, που ο χρόνος ως τις μέρες μας δεν τα έχει διασώσει. Κι όμως έχουν ένα βλέμμα πιο πέρα από τα παράθυρα των μουσείων.

Η κοπέλα χωρίς μάτια, η μικρή κίνηση με τα χέρια αναιρεί το βλέμμα, μια κοπέλα όχι απλώς μούσα αλλά μια φιγούρα λατρευτική, η Ίσσιδα. Το λευκό στήθος το μαλλί, το τυφλό αλλά διαπεραστικό μάτι. Είναι η φιγούρα της γυναίκας σύμβολο, λατρευτικής, προφητικής.
Το μαύρο κοράκι επιπλέει στο νερό την ίδια ώρα που το λευκό άλογο στον περιφραγμένο χώρο περισυλλέγει τις τελευταίες του δυνάμεις. Η ουρά μαρτυρά την επιθυμία. ΕΠΙΘΥΜΙΑ = ΖΩΗ. Να αναμετρηθεί στην κούρσα με τον χρόνο, προσπαθεί να αποκοπεί από την αίσθηση του χώρου για να γίνει ίσως η αναμενόμενη ανατροπή. Το κοράκι πάντοτε νεκρό, η μοναδική ύπαρξη ζωής μέσα στο πράσινο νερό είναι η σκιά του στον πάτο της μικρής λίμνης. Η σκιά/ψυχή που απομακρύνεται από το φτερωτό σώμα». 

ΠΑΡΑΘΥΡΟ | ΠΟΛΙΤΗΣ