Ανατολίτικα χαλάκια με φθορές στο σχήμα του παγκόσμιου χάρτη, ψηφιακά κολάζ με φλιτζάνια της παραδοσιακής αραβικής τελετουργίας του καφέ, φωτογραφικοί «οριενταλισμοί», τρικάναλες προβολές για το γλωσσικό χάσμα μεταξύ διαφορετικών γενεών, ντεφιλέ performances όπου η μπούρκα εναλλάσσεται με το γυμνό και πολλά άλλα έργα θίγουν με αιχμηρό και ουσιαστικό τρόπο φιλοσοφικά, κοινωνικά και, φυσικά, πολιτικά ζητήματα τα οποία απασχόλησαν τις επτά «μούσες» της έκθεσης.

Οι Μόνα Χατούμ, Λάρα Μπαλάντι, Ζινέμπ Ζεντίρα, Ντιάνα Αλ Χαντίντ, Χαϊβ Καχραμάν, Ζουλίκα Μπουαμπντελά και Μαχίντα Κατάρι συνδιαλλέγονται σε μια έκθεση στην οποία ξεναγήθηκαν πρώτα οι δημοσιογράφοι το πρωί της Τρίτης από την επιμελήτριά της, Συραγώ Τσιάρα. «Η εν λόγω παρουσίαση επιδιώκει να εξετάσει με διευρυμένη οπτική τη θέση και το ρόλο γυναικών δημιουργών με καταγωγή από χώρες του Αραβικού κόσμου το έργο των οποίων, όπως και η προσωπικότητά τους, καθορίζεται πολύπλευρα από ένα πλήθος παραγόντων, μεταξύ των οποίων η φυλή, η θρησκεία, η κοινωνική θέση και προφανώς το φύλο».Στημένες σε δύο επίπεδα του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του ΚΜΣΤ, οι «Ανησυχητικές Μούσες» αποτελούν το παράδειγμα των γυναικών που μετέτρεψαν σε έμπνευση τις περιπέτειες της ζωής τους.

«Το βίωμα της διασποράς καθορίζει τον κοινό άξονα που αναφέρεται το έργο των καλλιτεχνών», ανέφερε η κυρία Τσιάρα. Και οι επτά δίνουν με τη ζωή και το έργο τους σαφή απόδειξη ότι η τέχνη έχει τη δυναμική να καταργήσει τα κοινωνικοπολιτικά σύνορα που στήνουν οι άνθρωποι. Και φέρνει στην επιφάνεια το δίστιχο της ποιόητριας Σύλβια Πλαθ που σε ηλικία 24 χρονών γράφει:

Αυτό είναι το δίστιχο που συλλαμβάνει και αποτυπώνει ένα κοινό χαρακτηριστικό των καλλιτέχνιδων που συμμετέχουν στις «Ανησυχητικές Μούσες»: τη δίψα τους να υπερβούν τους οποίους περιορισμούς αντιμετώπιζαν λόγω καταγωγής, θρησκευτικών αντιλήψεων, έμφυλων διακρίσεων και πολιτικών συνθηκών στις κοινωνίες από τις οποίες προέρχονταν. Και να γίνουν _ παγκοσμίως γνωστές _ πολίτες του κόσμου.

5 Ιουλίου - 4 Σεπτεμβρίου 2011