Συνέντευξη στον Ανδρέα Ριρή | Φωτογραφία ©Παύλος Βρυωνίδης | Δημοσίευση 3 Σεπτεμβρίου 2012

"Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν ξεκάρφωτο συμβάν. Ήταν κάτι που περίμενε να γίνει", μας λέει ο Χρίστος Γεωργίου, ο Κύπριος σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ "Children of the riots", το οποίο παρουσιάζει τις ιστορίες νέων που ζουν στην Αθήνα μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου του 2008. Η συνέντευξη με τον Κύπριο σκηνοθέτη εξελίχθηκε σε μια πολύωρη συζήτηση, η οποία δεν περιορίστηκε ούτε θεματικά, ούτε γεωγραφικά

Το "Children of the riots" προβλήθηκε στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, με τον κόσμο να κατακλύζει το Θέατρο Ένα το βράδυ του Σαββάτου. Στη σύντομη συζήτηση που ακολούθησε, ο κ. Γεωργίου ρωτήθηκε γιατί δεν προέβαλε την άλλη άποψη. "Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε αποκλειστικά για τα παιδιά. Δεν είχε να κάνει με τις θέσεις του κράτους απέναντι στα γεγονότα". Εξάλλου, στο ψάξιμο για τα παιδιά που θα μιλούσαν στο ντοκιμαντέρ, δεν βρήκε κάποιο που να μην επηρεάστηκε. "Βρήκα παιδιά που δεν ήθελαν να πουν τι έκαναν στους δρόμους εκείνες τις μέρες. Βρήκα παιδιά που ήθελαν να πουν ότι δεν έκαναν τίποτα μέσα στους δρόμους εκείνες τις μέρες. Είναι λογικό γιατί ο καθένας κουβαλά έναν διαφορετικό προβληματισμό πάνω στις δράσεις του. Αλλά δεν βρήκα κανένα που να μην είχε κάποια αίσθηση ότι για τους ίδιους, αυτή η εποχή ήταν καταλυτική. Ότι μέσα από αυτή την εμπειρία είδαν τον κόσμο αλλιώς. Για μένα αυτό είναι το κομμάτι που έχει τρομερή σημασία", διευκρινίζει.

Ερωτώμενος για τα κίνητρα που τον ώθησαν στο να γυρίσει αυτό το ντοκιμαντέρ, σημείωσε ότι δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένας άνθρωπος που έχει ο ίδιος παιδί, γύρισε όπλο εναντίον ενός 15χρονου και τον πυροβόλησε. Όσον αφορά στο πώς έζησε ο ίδιος τα Δεκεμβριανά του 2008, μας είπε: "Παραμυθένιος κόσμος. Άναβα την τηλεόραση να δω τα δελτία ειδήσεων και διερωτόμουν αν ήμασταν στους ίδιους δρόμους."

Για τα αποτελέσματα των Δεκεμβριανών και του οποιουδήποτε κινήματος αντίδρασης, ο κ. Γεωργίου θεωρεί πως αν έστω και ένας άνθρωπος αλλάξει την οπτική του γωνία πάνω στον κόσμο, αυτό αποτελεί ένα βήμα. "Η ιστορία κινείται με τρελά αργούς ρυθμούς, οι οποίοι ποτέ δεν μας ικανοποιούν. Θεωρώ ότι σήμερα στην Αθήνα υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν και πάρα πολλοί άνθρωποι των οποίων η νοοτροπία προς το κράτος, προς την κοινωνία και προς τους συνανθρώπους τους έχει μπει σε μια διαδικασία προβληματισμού. Έχουνε κάνει ερωτήσεις στους εαυτούς τους, που δεν έκαναν παλιότερα. Αυτό από μόνο του είναι θετικό".

Ειρηνικά όρια

Το "Children of the riots" καταλήγει στις κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων το καλοκαίρι του 2011. Κινητοποιήσεις πρωτοφανείς σε όγκο και ποικιλομορφία, οι οποίες καταπνίγηκαν από την κρατική καταστολή. "Παρόλο το μπουρδέλο των ετερόκλητων σχημάτων που είχανε κατέβει εκείνες τις μέρες, υπήρχε γενικότερα μια αισιοδοξία και μια χαρά μέσα στον κόσμο. Το ότι άνθρωποι κατέβαζαν τα μωρά τους, γέροι συνταξιούχοι βγήκαν στον δρόμο, οικογένειες βρήκαν ένα χώρο μέσα από τον οποίο μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν και να εκφράσουνε το παράπονό τους, μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης θετικής ενέργειας -γιατί αυτό που έπιανε ο κόσμος ήτανε το 'κοίτα να δεις που υπάρχουν κι άλλοι πολλοί'- αυτό το πράγμα ήταν ανεπανάληπτο. Κάποια απ' τα πράγματα που λέγονται στο ντοκιμαντέρ θεωρώ ότι είναι μοναδικές αφηγήσεις. Όπως λέει η Στέλλα για το 2008 ότι 'νομίζαμε ότι θα αλλάξει ο κόσμος'. Όπως λέει ο Γιώργος μετά για το Σύνταγμα ότι 'εδώ πρέπει να μάθουμε να μιλούμε, γιατί κάπως έχουμε ξεχάσει να επικοινωνούμε'. Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη στιγμή", τονίζει ο Κύπριος σκηνοθέτης.

Ελάχιστοι μπορούν να διαφωνήσουν μ' αυτό. Τι άλλαξε όμως και σταμάτησαν οι κινητοποιήσεις;
Το ότι το κράτος έφερε τις συνηθισμένες πρακτικές βίας και καταπίεσης για να διαλύσει τον κόσμο, γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούν να έχουν όλες αυτές τις μάζες του κόσμου από όλες τις πτυχές της κοινωνίας να είναι μπροστά από τη Βουλή και να διαμαρτύρονται. Έπρεπε αυτό το πράγμα να σπάσει και ο τρόπος ήταν να ενταχθεί η βία σε αυτή την εξίσωση, ούτως ώστε ο κοσμάκης ο απλός να φοβηθεί και να φύγει. Να κλειστούνε πάλι στα σπίτια τους γιατί νιώθανε ότι κινδυνεύουν οι ζωές τους και να παραμείνουν αυτοί που εύκολα χαρακτηρίζονται 'επιθετικοί'.

Άρα σε αυτές τις κινήσεις, πώς απαντά ο διαμαρτυρόμενος;
Ο Βασίλης λέει στο ντοκιμαντέρ ότι πρέπει να βρούμε καινούριους τρόπους. Δεν ξέρω. Για εκείνον οι τρόποι αυτοί θα βγουν μέσα από την κοινωνία. Αναφέρεται στο πάρκο της Ναβαρίνου, όπου ένας κόσμος μαζεύτηκε και ξανακέρδισε ένα πάρκο. Τώρα, η αλήθεια είναι ότι το πάρκο στη συνέχειά του δεν είναι τόσο αθώο και αγγελικό όσο ήταν στην αρχή της δημιουργίας του, γιατί όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Αλλά το γεγονός ότι μια ομάδα πολιτών μαζεύτηκε και ειρηνικά από το μπετόν έφτιαξε κάτι το οποίο θα εμπλούτιζε τη ζωή τους, είναι ένα μικρό παράδειγμα του τι θα μπορούσε ο πολίτης να καταφέρει.

Είναι όντως το πιο απτό παράδειγμα του τι έμεινε στην Αθήνα μετά τα Δεκεμβριανά του 2008.
Η δύναμη του κόσμου -και τώρα θ' ακουστώ λίγο μαρξιστής- είναι στη μάζα, στον όχλο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να βγει κάποιος σ' ένα βάθρο που να έχει ένα σταυρό ή ένα σκήπτρο και να τους πει "κατευθυνθείτε ω λαέ". Μόνο ο κόσμος ο ίδιος μπορεί να δημιουργήσει αυτή τη συνοχή και την ενότητα. Η συνοχή κάτω απ' το λάβαρο είναι ψεύτικη. Η πραγματική συνοχή έρχεται μέσα από τη θέληση του ίδιου του κόσμου. Δεν ξέρω πώς φτιάχνεται αυτό. Νομίζω πως ουδείς περίμενε να κατεβεί τόσος κόσμος στο Σύνταγμα εκείνες τις μέρες. Ουδείς ήξερε πώς να το χειριστεί. Πολλοί είχαν τις διαφορετικές τους θεωρίες. Καμία δεν δούλεψε. Δεν είναι κάτι το οποίο σε αφήνει με ξεκάθαρες προτάσεις για λύσεις. Είναι όμως κάτι το οποίο σε αφήνει με μια συνειδητοποίηση τού ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει πράγματα με τη φωνή και την αντίδραση, η οποία δεν είναι κατ' ανάγκη βίαιη. Μπορείς να κάνεις ανθρώπους να σε ακούσουν. Θα μου πεις "σπάσανε το ρεκόρ ρίψης δακρυγόνων πέντε φορές απανωτά και πιστεύουμε ότι ακόμα θα μας ακούσουν;".

Πέσανε περισσότερα δακρυγόνα πέρσι απ' όσα πέσανε τον Δεκέμβριο του 2008. Τα Δεκεμβριανά ήτανε και πιο βίαια από το περσινό κύμα διαδηλώσεων...
Είναι κάποιοι που τα αφτιά τους είναι κλειστά. Είναι και κάποιοι που θ' ακούσουν όμως. Έχουμε μάθει να διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας σε ομάδες. Οι δεξιοί, οι αριστεροί, οι ακροδεξιοί, οι ακροαριστεροί, οι κεντροδεξιοί κοκ. Για κάθε τρία άτομα πρέπει να υπάρχει ένας πρόεδρος. Τι είναι αυτό το πράγμα; Είμαστε τόσο διαφορετικοί; Δηλαδή οι κυβερνώντες δεν έχουνε παιδιά, δεν έχουνε παππούδες, δεν νοιάζονται για κάποια πράματα όπως κι εμείς; Θα μου πεις, "ναι, νοιάζονται, αλλά βάλανε το ατομικό τους συμφέρον πάνω από το γενικότερο συμφέρον". Ναι, αλλά μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει μια ανθρωπιά; Δεν υπάρχει μια ανθρωπιά που να ελπίζουμε ότι μπορούμε να την αγγίξουμε; Πού αλλού υπάρχει ελπίδα άμα δεν υπάρχει εκεί;

Υπάρχει μια τεράστια διαστρέβλωση των ρόλων. Δυστυχώς ο πολιτικός -νομίζω το έχουμε αποδεχθεί όλοι και γι' αυτό τον λόγο με ρώτησε κάποιος μετά την προβολή 'γιατί νομίζεις ότι υπάρχουνε περισσότερες αντιδράσεις αυτή την εποχή;'- δεν ικανοποιεί το κοινό με τον τρόπο που κυβερνά. Ούτε το σύστημα μάς ικανοποιεί. Αυτό συμβαίνει επειδή το πολιτικό σχήμα το οποίο έπρεπε να νοιάζεται για τον λαό, νοιάζεται για μια άλλη τάξη πραγμάτων. Αυτά τα προβλήματα όμως, μόνο με επικοινωνία μπορούν να λυθούν. Μόνο με το να ξανακερδίσουμε την επαφή μεταξύ μας. Το να συνειδητοποιήσει εκείνος ο άνθρωπος ότι είμαι κι εγώ εδώ. Να συνειδητοποιήσω κι εγώ ότι είναι κι εκείνος εκεί. Ένα παιδί με ρώτησε 'και με την Κύπρο τι γίνεται;".Η πραγματική μου ελπίδα παραμένει στο ότι είμαστε 'πέντε άνθρωποι' σ' ένα μικρό νησί. Δεν γίνεται να χάσουμε την επικοινωνία μεταξύ μας. Είναι δυνατόν αν όλοι εμείς γίνουμε συνειδητοποιημένοι πολίτες να μην μπορούμε να επηρεάσουμε και να επανακτήσουμε την επικοινωνία μεταξύ μας και να κάτσουμε να βρούμε τι θεωρούμε ότι είναι το καλύτερο γι' αυτό τον τόπο και να το πράξουμε; "Ουτοπία" θα μου πεις. Αν δεν είναι αυτή η ουτοπία ο στόχος μας, τότε ποιος είναι;

Κατάργηση πολιτικών όρων

Στην Κύπρο ειδικά μου φαίνεται πολύ δύσκολο, γιατί το κόμμα της Αριστεράς είναι συστημικό. Συμμετείχε σ' όλες τις κυβερνήσεις, πλην της δεκαετίας 1993-2003.

Δεν ξέρω αν μπορούν να μας αντιπροσωπεύουν αυτοί οι όροι πια. Αριστερά, δεξιά κόμματα... Αυτές οι φιλοσοφίες δυστυχώς έχουν παραμεριστεί για άλλου είδους σχέσεις. Τις λεγόμενες πελατειακές. Αυτό είναι πρόβλημα. Ένα κράτος το οποίο υποτίθεται πως είναι κράτος δικαίου, δεν μπορεί να στηρίζεται σε πελατειακές σχέσεις.

Ήσασταν πάντα πολιτικοποιημένος;
Δεν ξέρω... Διστάζω, γιατί το πολιτικοποιημένος συνδέεται δυστυχώς με τα κόμματα. Ήμουνα πάντα πολιτικά δραστήριος. Πίστευα πάντα ότι οι δράσεις μας έχουν πολιτικό αντίκτυπο. Πίστευα πάντα πως το τι κάνεις και το πώς ζεις έχει ένα πολιτικό νόημα. Απ' αυτή την άποψη, ναι. Αυτό δεν ισχύει μόνο για ανθρώπους που κάνουν ταινίες, γράφουν άρθρα κλπ, αλλά για τον καθένα από μας, από την καθημερινή του ζωή, από το πώς μεγαλώνει τα παιδιά του. Υπάρχει ένα πολιτικό ήθος παρά μια κομματική ταύτιση, που θα 'πρεπε ηθικά να μας καθοδηγεί. Είναι ένα κομμάτι που όλοι μας έχουμε. Να ξέρουμε τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Μεγαλώνοντας τα παιδιά μας, προσπαθούμε να τα μεταφέρουμε αυτά τα πράγματα.

Καθένας όμως έχει διαφορετικά κριτήρια περί σωστού και λάθους.
Κάπου μέσα σ' όλα αυτά εντάσσεται και ο συμβιβασμός. Ένα δύσκολο μάθημα...

Κάποιες φορές δεν μπορεί να υπάρξει. Εσείς μπορείτε να συμβιβαστείτε με έναν χρυσαυγίτη;
Όχι. Υπάρχουν κάποιες θέσεις με τις οποίες δεν μπορείς να συμβιβαστείς. Και το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα είναι τραγικό, μου προκαλεί φρίκη, αλλά δυστυχώς αναδεικνύει ένα πραγματικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Δεν πιστεύω ότι η ΧΑ αναδείχθηκε μόνο μέσα από ψήφους διαμαρτυρίας. Πιστεύω ότι αναδείχθηκε και μέσα από φόβο ανθρώπων που χωρίς να ξέρουν καλύτερα, ασπάζονται πράγματα τα οποία δεν αναλύουν αρκετά και επιτρέπουν στον εαυτό τους να στηρίζουν απαράδεκτα φαινόμενα.

Κυπριακού εμπειρίες

Εξακολουθείτε να παρακολουθείτε το Κυπριακό;
Είναι δύσκολο να παρακολουθείς την κυπριακή επικαιρότητα και να μην παρακολουθείς το Κυπριακό. Από τη μέρα της εισβολής παραμένει η πρώτη είδηση.

Το τελευταίο διάστημα είναι η οικονομία και η νέα "εισβολή" της τρόικας.
Το όλο θέμα της οικονομίας είναι σαφώς σημαντικό, αλλά κάπου υπάρχει και μια τρελή παραπλάνηση. Θυμάμαι μια κουβέντα που είχα με έναν φίλο παλιότερα, που μου έλεγε "τωρά εννα βρούμεν τα πετρέλαια τζαι τα φυσικά αέρια, έννα ππέσει χρήμαν στην Κύπρο, έννα χορτάσουν ούλλοι τζ' έννα ησυχάσουμεν". Δεν παίζει όμως αυτό, νομίζω το ξέρουμε όλοι. Δεν είναι τα λεφτά που θα φέρουν ισορροπία.

Έχετε συγγενείς εγκλωβισμένους ή και αγνοούμενους;
Και τα δύο. Ο θείος μου ο Τάκης ήταν αστυνομικός στη Γιαλούσα και ήταν ένας από τους αγνοούμενους μέχρι πρόσφατα, όταν έγινε η ταυτοποίηση των οστών του. Οι θείες μου, η γιαγιά και ο παππούς μου μείνανε στο χωριό για διαφορετικά χρονικά διαστήματα ο καθένας, ανάλογα με το πόσο άντεξαν να ζουν υπό την τουρκική κατοχή. Αυτή την περίοδο που αυτοί οι άνθρωποι ζήσανε, που ήθελαν να μείνουν στα χωριά τους, είχε πολύ κόσμο που θεωρούσε ότι "έρχεται ο τουρκικός στρατός, αλλά δεν θα κάνει κάτι σ' εμάς τους απλούς ανθρώπους". Όταν άρχισαν να ζούνε αυτή την πραγματικότητα κάτω από τον τουρκικό ζυγό, που μπορούμε να πούμε ότι σίγουρα ήταν σκοπός του κατακτητή σιγά-σιγά να αφανίσει τον ελληνικό πληθυσμό από τη βόρεια πλευρά του νησιού, οι πιέσεις πάνω τους, στις περιουσίες τους, στα παιδιά τους, στις ζωές τους... Όλα αυτά τους έσπρωξαν στην εγκατάλειψη του χωριού τους.

Θα σας ενδιέφερε να κάνετε ταινία βασισμένη σε αυτές τις εμπειρίες;
Θα μ' ενδιέφερε να κάνω ταινίες πάνω σε πάρα πολλά θέματα. Οι ιστορίες είναι απίστευτες. Μπορεί κανείς να τις κοιτάξει και να βγάλει ένα ντοκιμαντέρ ή μία μυθοπλασία ή οτιδήποτε. Είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να εμπνέονται μυθοπλασίες μέσα από δικές μου πραγματικές εμπειρίες ή άλλων ανθρώπων που ξέρω. Θεωρώ ότι υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες στη ζωή της Κύπρου, ακόμα και πιο πίσω στον αγώνα της ΕΟΚΑ, στην εισβολή, τον εγκλωβισμό, όσα ακολούθησαν. Σκέψου τώρα να είναι κάποιος εγκλωβισμένος στο χωριό του, να ζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο για δύο χρόνια και να έρχεται στην ελεύθερη Κύπρο, να περνάει από ένα κεντρικό δρόμο και να βλέπει κόσμο σε καφέ, σε μπαρ και να συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος δεν έχει καμία ιδέα για τη ζωή που ζούσε αυτός.
Είναι τεράστια θέματα. Αυτό που με ενδιαφέρει πάντοτε είναι η ανθρώπινη διάσταση. Προσπάθησα ακόμα και σε αυτό το ντοκιμαντέρ να δώσω λίγο χώρο για να βγουν οι ανθρώπινοι χαρακτήρες των παιδιών που μιλούσανε, σε μια προσπάθεια να τους δω σε διαφορετικούς χώρους, να πιάσω πράγματα που δεν σχετίζονται μόνο με τις πολιτικές κινήσεις τους. Λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με τις ανάγκες κάθε δουλειάς, αυτό είναι που με κεντρίζει περισσότερο.
Ήμουνα σε μια συζήτηση σε ένα φεστιβάλ παλαιότερα, όπου είχανε ρωτήσει κάποιον άνθρωπο που η δουλειά του ήτανε να χρηματοδοτεί την παραγωγή ταινιών, τι ψάχνει στα σενάρια που παραλαμβάνει. Και ήταν ολόκληρο πάνελ από κόσμο μαζί με αυτόν τον κύριο και ο καθένας έλεγε "ψάχνω μια δομή, μια ιστορία, ένα θέμα". Όλα αυτά είναι σωστά για τον καθένα. Εγώ όμως ταυτίστηκα με την απάντηση αυτού του ανθρώπου. "Ψάχνω ένα συναίσθημα, κάτι να με αγγίξει". Για μένα αυτό είναι πάντα το κίνητρο.

Η τελευταία σας ταινία, το "Μικρό έγκλημα", ήταν κωμωδία. Μετά γυρίζετε το ντοκιμαντέρ που είναι καθαρά κοινωνικοπολιτικό. Αυτή η χρονική στιγμή και η εμπειρία από το ντοκιμαντέρ σάς επηρεάζει ώστε να ασχοληθείτε περισσότερο με αυτό το κινηματογραφικό είδος; Ή θα επιστρέψετε στο καθαρά μυθοπλαστικό;
Προσπαθώ να είμαι ενεργός και στα δύο είδη. Οι ταινίες με τις οποίες έχω ασχοληθεί μέχρι τώρα, αφορούσαν θέματα στα οποία ήθελα να πω κάτι τη συγκεκριμένη εποχή. Ή ήταν θέματα τα οποία ζούσα. Όταν έκανα το "Κάτω απ' τ' άστρα", ήταν το θέμα της ζωής μου εκείνη την εποχή. Όταν έκανα το "Μικρό έγκλημα", ήτανε σε μια εποχή όπου ήμουνα πανευτυχής ζώντας στην Αθήνα, κι είχα την ευχέρεια να παίρνω τη μηχανή μου και να πηγαίνω βόλτες στα νησιά, όπου ο κόσμος μου ήταν γεμάτος με τέτοιου είδους εικόνες και ιστορίες, οπότε βγήκε αυτή η ταινία.

Στη συνέχεια, όταν προέκυψαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, η ζωή μας ποτίστηκε με αυτά τα γεγονότα, οπόταν αντέδρασα προς αυτά. Στη συνέχεια, θέλω να πιστεύω πως έτσι θα πάει. Έχουμε στιγμές στις ζωές μας που βγαίνουμε στους δρόμους και διαμαρτυρόμαστε κι έχουμε στιγμές που είμαστε ευτυχισμένοι με τους φίλους μας, τις οικογένειές μας κλπ. Ακόμα και στο "Μικρό έγκλημα", που είναι σαφώς μια κωμωδία και ήταν στόχος μου να κάνω τον θεατή να νιώσει καλά, υπήρχαν προβληματισμοί για την πελατειακή σχέση και ζωή της Ελλάδα. Ότι ο νεαρός μπατσάκος θέλει να πάρει το διορισμό και ρωτά τον μάστρο του αν υπάρχει τρόπος εκείνος να κάνει κάτι να κουνήσει τα νήματα... Είναι δοσμένα σε μια πολύ πιο αθώα μορφή, αλλά παρουσιάζουν τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει η κοινωνία. Νομίζω η κοινωνία είναι πάντα παρούσα και τα πολιτικά νοήματα είναι πάντα παρόντα, αλλά η κάθε ταινία έχει μια άλλη αίσθηση, μια άλλη μορφή, μια άλλη αντίληψη, έναν άλλο σκοπό.

+ Αναζητήστε το ντοκιμαντέρ Children of the Riots [2011] στο διαδίκτυο στο λινκ http://aje.me/tDOz4I. Η ταινία "Μικρό Έγκλημα" [2008] θα προβληθεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κυπριακών Ταινιών της Ένωσης Σκηνοθετών Κύπρου στις 28 Σεπτεμβρίου, στο Θερινό Σινεμά Κωνστάντια.
Για την ταινία "Κάτω απ' τα άστρα" [2001], απευθυνθείτε στο DVDάδικο της γειτονιάς σας.