Γράφει ο Μιχάλης Σταύρου
«Η ζωή μου άρχισε να γίνεται ανυπόφορη. Συγχωρέστε με». Ήταν 3 Μαΐου 1987, όταν η Dalida βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της, έχοντας λάβει μια ισχυρή δόση βαρβιτουρικών. Απόψε, Κυριακή στις 22.00, η συνδρομητική Nova μεταδίδει την ταινία της Lisa Azuelos «Ciao Amore: Dalida».
Στο σύνολο της καριέρας της η Ιταλίδα εξ Αιγύπτου τραγουδίστρια ηχογράφησε 500 τραγούδια, 200 από τα οποία μεταγλωττίστηκαν σε 10 γλώσσες. Πέρασε πολύ άσχημα παιδικά χρόνια και μεγαλώνοντας κατάλαβε πως δεν ήταν τόσο άσχημη όσο νόμιζε. Δεν έγινε ποτέ ηθοποιός, όπως επιθυμούσε, αλλά έγινε μια τραγουδίστρια, τόσο ευέλικτη που πέρασε από το ελαφρύ γαλλικό σανσόν στις μπαλάντες και από εκεί στην disco. Και παρόλο που ήταν και πρότυπο και gay icon, φαίνεται πως η ίδια δεν ήθελε ποτέ να είναι αυτό που της προσφέρθηκε, αφού τα προσωπικά της πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Έζησε τρεις μεγάλους έρωτες με τρεις άντρες που είχαν ψυχική εμμονή μαζί της, κάτι που τους οδήγησε στην αυτοκτονία. Αυτό κλόνισε την τραγουδίστρια και έτσι το τέλος της, ήταν μοιραία ανάλογο.
Η ζωή της Dalida, με αφορμή την ταινία, με πήγε στο παρελθόν, όταν για περισσότερες από δύο ώρες, βρέθηκα να κάνω τον… ψυχολόγο σε φίλη μουσικό στη Βιέννη, λέγοντάς της πως αν ο ήλιος και η Λευκωσία είναι αυτά που λείπουν από τη ζωή της, δεν της χρειάζεται η μεγάλη καριέρα και η ένταξή της σε συμφωνική ορχήστρα. Φυσικά, ένας τύπος που απλά έμαθε να γράφει σωστά (;) σε έντυπα, δεν μπορεί να καταλάβει τα θέλω ενός καλλιτέχνη και την ανάγκη του για καταξίωση. Ωστόσο και η Dalida και η φίλη που για χάρη του κειμένου θα την πούμε Μαρία, φέρνουν στη μνήμη τη φράση πως το ταλέντο, όποιο και αν είναι αυτό, είναι κατάρα αν δεν μπορείς να το διαχειριστείς σωστά. Και αν ο γράφων γίνεται πιο γραφικός και από το Φικάρδου με τις κλισεδιάρικες ατάκες, ίσως θα πρέπει κάθε τόσο να επαναλαμβάνονται, για να γίνονται βίωμα σε αυτούς που πρέπει να το διαχειριστούν, ή ακόμη και στους γονείς που έχουν ένα ταλαντούχο παιδί. Γιατί, ακόμη και αν έχεις την πιο μελωδική φωνή σε αυτό τον πλανήτη, ίσως τελικά να μην είναι στα θέλω σου ως βασική επιλογή, οπότε θα ήταν καλύτερο να οδηγήσεις εσύ τη ζωή σου, παρά το ταλέντο εσένα.
Η Dalida ήταν μια Χιονάτη που δεν το ήξερε και συμπεριφερόταν σαν τη Σταχτοπούτα που έψαχνε πάντα τον πρίγκιπα. Η Μαρία, από τη δική της πλευρά ήταν μια γυναίκα που ήθελε να γίνει σαν την Dalida και τελικά κατέληξε να ζήσει μόνο το τελευταίο κομμάτι της ζωής της, χωρίς να προλάβει ποτέ να ξαναδεί τον ήλιο μετά από εκείνο το τηλεφώνημα. Και ο γράφων, ένας τύπος που δεν έχει το ταλέντο του ψυχολόγου, αλλά συνεχίζει να γράφει και αρπάζει την ευκαιρία μέσα από μια αντικατάσταση να αδειάσει όλα τα κλισέ για το ταλέντο.
(Οι μεγάλες αίθουσες στην Κύπρο αγνόησαν επιδεικτικά την ταινία για τη ζωή της Dalida που θα προβληθεί Κυριακή 22.00 στο Novacinema1).
