Ο Γουές Άντερσον είναι ένας ανυπότακτος, αντικομφορμιστής Αμερικανός σκηνοθέτης, που μας έδειξε το ταλέντο του και μας πρόσφερε το γέλιο και το παράλογο σε μια σειρά απολαυστικές ταινίες: «Οικογένεια Τένενμπαουμ», «Ο απίθανος κύριος Φοξ», «The Grand BudapestvHotel», «Το νησί των σκύλων», για να αναφέρουμε τις καλύτερες του. Στη νέα του ταινία, «The French Despatch», τίτλος ενός φανταστικού περιοδικού, εμπνευσμένου από το The New Yorker και την απίθανη, θαυμάσια δημοσιογραφική του ομάδα, που είδαμε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του 74ου φεστιβάλ των Κανών, μπορεί να προσφέρει ένα από τα ίδια, όπως θα υποστηρίξουν μερικοί, αλλά, παραμένει μια απολαυστική ταινία που προσφέρει άφθονο γέλιο με το ίδιο, απελευθερωτικό, εκκεντρικό χιούμορ του.

Η ταινία, με βάση μια σειρά επεισοδίων, εμπνευσμένων από τα διάφορα τμήματα του περιοδικού (το τμήμα τέχνης και πολιτισμού, το αστυνομικό δελτίο και πολλά άλλα), παρακολουθεί τη σταδιοδρομία μέσα από ένα περίπου αιώνα του ένθετου περιοδικού The French Despatch, μιας φανταστικής εφημερίδας του Κάνσας, Άρθουρ Χάουιτζερ Τζούνιορ (ο πάντα απολαυστικός Μπιλ Μάρεϊ), με τους διάσημους ρεπόρτερ του να αποστέλλουν τα κείμενά του από μι φανταστική γαλλική πόλη, την Ennui-sur-Blasé.

Ανάμεσα στα πιο απολαυστικά επεισόδια αναφέρουμε εκείνο με την Τίλντα Σουίντον στο ρόλο μιας κριτικού τέχνης, που αφηγείται την ιστορία ενός καταδικασμένου ζωγράφου (Μπενίσιο ντελ Τόρο) και της αστυνομικού φρουρού/γυμνού, ενδιάμεσα, μοντέλου του (Λέα Σεϊντού), ή εκείνο με τη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ στο ρόλο μιας συγγραφέα που μπλέκει με νεαρούς επαναστάτες φοιτητές και τα φτιάχνει με τον αρχηγό τους (Τιμοτέ Σαλαμε.τ), ή, ακόμη εκείνο (και το πιο τρελό και απολαυστικό), με τον Τζέφρεϊ Ράιτ στο ρόλο ενός κριτικού φαγητών να αφηγείται σε τηλεοπτικό συντάκτη, και να βλέπουμε να αναπαριστάται, την απαγωγή του γιου του αρχηγού της γαλλικής αστυνομίας (Ματιέ Αμαλρίκ) και τον ειδικό σεφ της αστυνομίας, τον αξιωματικό Νεσκαφιέ (Στίβενσον Πάρκο), να ετοιμάζει το φαγητό που θα δηλητηριάσει τους απαγωγείς και θα σώσει το νεαρό αγόρι.

Με σκηνές ακόμη και με τη χρήση καρτούν (σε εκείνες του κυνηγητού των απαγωγέων), με τη χρήση άλλοτε έγχρωμου φιλμ και άλλοτε μαυρόασπρου, με το κλασικό φορμα της παλιάς (πριν τη δεκαετία του ‘50) οθόνης, με διαρκή ευρήματα, με γρήγορο ρυθμό κι ένα θαυμάσιο καστ σε διάφορους έστω και μικρούς ρόλους (εκτός από όσους ανάφερα εμφανίζονται και οι: Σαόρσι Ρόμαν, Όουεν Γουίλσον, Ελίζαμπεθ Μος, Αντζέλικα Χιούστον, Έντουαρντ Νόρτον, Γουίλεμ Νταφόε, Κρίστοφ Γουόλτζ, Έντριαν Μπρόντι, Λιβ Σράιμπερ,  Έντι Γουίνσλετ και Σεσίλ Ντε Φρανς), ο Άντερσον έφτιαξε μια ακόμη ταινία που προσφέρει με αφθονία το ιδιόμορφο χιούμορ του.

Παρόλο που πέρασαν δυο περίπου χρόνια από τότε που ο Ρώσος αντικομφορμιστής σκηνοθέτης Κίριλ Σερεμπρένικοβ έπαψε να είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό, οι ρωσικές αρχές δεν του επέτρεψαν να ταξιδέψει στις Κάνες για να παρουσιάσει την, εμπνευσμένη από την πανδημία του κορονοϊού και γενικότερα τη σημερινή πολιτική κατάσταση στη Ρωσία, ταινία του, «Η γρίπη του Πετρόβ».



Μέσα από μια ιστορία που διαρκεί μια μέρα, και συγκεκριμένα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, με ενδιάμεσα φλας μπακ και φαντασιώσεις, παρακολουθούμε την πορεία του άρρωστου με γρίπη (διάβαζε: COVID-19) μηχανικού και κόμικ καλλιτέχνη Πετρόβ (ένας απολαυστικός Σεμιόν Σερζίν), που συνέχεια βήχει και καπνίζει, μεθάει με το φίλο του Ιγκορ, και μπλέκει σε διάφορες περιπέτειες (σε μια, συναντά φίλους σε μια νεκροφόρα, όπου, μετά από ποτό, ο νεκρός εξαφανίζεται), ενώ προσπαθεί παράλληλα να βοηθήσει τον επίσης άρρωστο με γρίπη μικρό γιο του. Με ένα ξέφρενο ρυθμό, με την κάμερα σε διαρκή κίνηση, με εικόνες που μοιάζουν να βγήκαν από κάποια Αποκάλυψη, ο Σερεμπρένικοβ Υ έφτιαξε μια ταινία που δίνει μια εφιαλτική εικόνα της Ρωσίας του Πούτιν.

*Του Νίνο Φένεκ Μικελίδη για το ΚΥΠΕ