Ενα νέο τραγούδι κυκλοφορεί σήμερα, 8 Απριλίου, ο Freedom Candlemaker, όπως είναι το καλλιτεχνικό όνομα του Λευτέρη Μουμτζή (αγγλική μετάφραση του ονόματός του).

Το τραγούδι έχει τίτλο Gold και αποτελεί μια εξερεύνηση στην αυτοεκτίμηση ενώ οι στίχοι του, μια επίμονη σειρά ερωτήσεων σε μια απόκοσμη ηχητική ατμόσφαιρα, μοιάζουν να γράφτηκαν στο παρόν του εγκλεισμού μας. Κι όμως, το Gold γράφτηκε πολύ πιο πριν και η κυκλοφορία του ήταν προγραμματισμένη πριν ένα περίπου μήνα. Όσο για το ίδιο το άλμπουμ στο οποίο θα περιλαμβάνεται, «το έχω στο νου μου για την επόμενη χρονιά», λέει στο Π ο Λευτέρης Μουμτζής. «Προς το παρόν, όλα πάνε βήμα βήμα και ίσως είναι κάτι που χρειαζόμαστε όλοι ως ανθρωπότητα. Να κατεβάσουμε ταχύτητα».

Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα τραύματά μας

Πότε έγραψες το Gold; Μοιάζει να αφορά απόλυτα το σήμερα.

Το πρώτο demo που βρήκα στα αρχεία μου λέει 11 Ιανουαρίου 2017. Οπότε κάπου εκεί άρχισα να το συνθέτω και μέσα στον επόμενο καιρό ολοκληρώθηκε.

Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να με χαροποιεί το γεγονός ότι αφορά απόλυτα το σήμερα, αλλά με μια έννοια μπορείς να το ερμηνεύσεις και με αυτό τον τρόπο. Πιστεύω πως το θέμα είναι ότι τα ψυχικά ερωτήματα του ανθρώπου είναι κοινά και διαχρονικά. Οπότε ένα τραγούδι όταν γράφεται συνήθως έρχεται σε μια στιγμή παρουσίας. Σε μια συνειδητή στιγμή επίγνωσης που κάπως αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτό που σου συμβαίνει ή που συμβαίνει γύρω σου και το αποτυπώνεις. Όσον αφορά τον ψυχικό κόσμο αυτό που συμβαίνει δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο λόγος που μοιάζει να αφορά το σήμερα είναι ότι το κομμάτι, του οποίου οι στίχοι ουσιαστικά είναι μια σειρά από ερωτήματα, διαδραματίζεται σε μια στιγμή που έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και καλείσαι τουλάχιστον να ρωτήσεις, αν όχι να απαντήσεις, κάποια ερωτήματα. Είμαι μόνος μου; πού βαδίζω; τι είμαστε ο ένας για τον άλλο; πώς με βλέπεις; πώς σε βλέπω; πώς με βλέπω; ίσως είμαστε κάτι περισσότερο από αυτό που νομίζουμε; ίσως νοσούμε και δεν το καταλαμβαίνουμε; είναι η μοναξιά κάτι που φοβίζει; Πράγματα με τα οποία πάρα πολλοί άνθρωποι στον κόσμο αυτή τη στιγμή έρχονται αντιμέτωποι είτε μέσω της μοναξιάς είτε μέσω της παρατεταμένης τριβής με κοντινούς ανθρώπους στους οποίους δεν έχουν εκφράσει ακριβώς αυτά που νιώθουν. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα τραύματά μας.

Πότε χρειάζεται κανείς να αναθεωρεί τον κόσμο και τη σχέση του με τους άλλους και τον εαυτό του;

Νομίζω γενικά είναι καλά να έχουμε συνείδηση του πού βαδίζουμε σε κάθε μας βήμα, γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε, πώς συμπεριφερόμαστε στους άλλους, στη φύση, ακόμα και στα αντικείμενα τα οποία μας εξυπηρετούν και κυρίως πώς συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας. Επίσης, να δείχνουμε ευγνωμοσύνη για αυτά που έχουμε. Τίποτε δεν είναι δεδομένο και τίποτα για πάντα, οπότε βοηθάει να αναγνωρίζουμε και να δίνουμε ευχαριστίες και να μετράμε τις ευλογίες μας. Και όχι από ενοχή, αλλά διότι είναι μια πράξη που δημιουργεί ευφορία και μας ανυψώνει. Οτιδήποτε κάνουμε και οτιδήποτε σκεφτόμαστε έχει επίπτωση είτε θετική είτε αρνητική και σε μας και στον υπόλοιπο κόσμο, όσο δύσκολο μπορεί να είναι να το πιστέψουμε.

(Πρέπει να) είναι μια διαρκής διαδικασία ή χρειάζεται αφορμές όπως η παρούσα κρίση εξαιτίας του κορωνοϊού;

Θεωρώ ότι το οφείλουμε πρώτα στον εαυτό μας να είναι μια συνεχής διαδικασία. Γιατί τι άλλο πιο σημαντικό μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρξει πρώτα η επίτευξη της ειρήνης μέσα μας και όχι της σύγκρουσης; Πώς μπορεί να επιτευχθεί η ειρήνη στον έξω κόσμο όταν δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο;

H μουσική θεραπεύει, βοηθάει τη διάθεση και απαλύνει τη μοναξιά

Μήπως θα έπρεπε να περιμένεις να ξεπεραστεί η παρούσα φάση για την κυκλοφορία του σινγκλ σου;

Aν περίμενα να ξεπεραστεί η παρούσα φάση σημαίνει ότι απλά θα ενέδιδα στο ότι όλα είναι μαύρα, η τέχνη δεν είναι χρήσιμη, η έκφραση είναι κάτι περιττό και κάτι που κάνουμε μόνο όταν μας περισσεύει χρόνος. Ξέρεις, φροντίσαμε για το φαγητό και τα ‘βασικά’ αλλά για το φαγητό της ψυχής δεν φροντίσαμε. Εμάς η δουλειά μας είναι κλειστή επ' αόριστον. Και το αποδεχόμαστε και μένουμε στο σπίτι. Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μοιραστούμε κάτι που θα απαλύνει την ψυχή του ανθρώπου σε αυτές τις δύσκολες μέρες και ώρες. Γιατί μπορεί να το παπαγαλίζουμε ότι είναι δύσκολες μέρες, αλλά είναι καλά να σκεφτούμε ότι πέραν από τους ασθενείς και τις οικογένειές τους υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που αυτή τη στιγμή δεν δουλεύουν για παράδειγμα, είναι μόνοι σε ένα σπίτι για μέρες με πολύ λίγη έως καθόλου ουσιαστική αλληλεπίδραση με άλλους και όντως περνάνε δύσκολα. Το ψυχολογικό βάρος δεν είναι λίγο σε αυτές τις περιπτώσεις. Και το λέω γιατί επικοινωνώ με ανθρώπους και αυτά που λέω συμβαίνουν. Οπότε, ναι, πιστεύω ότι η μουσική θεραπεύει, βοηθάει τη διάθεση και απαλύνει τη μοναξιά και σαν δημιουργός θεωρώ ότι το καθήκον μου είναι να προσφέρω ειδικά σε αυτές τις μέρες, περισσότερο ίσως από ποτέ. Και στο κάτω κάτω προσφέρω το πόνημά μου. Δουλειά η οποία χρειάστηκε χρόνο, κόπο, ενέργεια και χρήματα για να γίνει πραγματικότητα. Και είμαι ευγνώμων που μπορώ να το προσφέρω και ταυτόχρονα σκέφτομαι άλλους συναδέλφους μουσικούς, ηθοποιούς, χορευτές που θα ήθελαν πάρα πολύ να δουλέψουν, να προσφέρουν και δεν μπορούν.

Φωτογραφία ©Χρίστος Χατζηχρίστου | Κινησιολογία φωτογραφίας: Κάλια Μαλιαλή. Το συνοδευτικό βίντεο, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 8 Απριλίου μέσω του καναλιού YouTube της Louvana Records, σκηνοθέτησε ο Αντρέας Δημητρίου της White Leaf Pictures. Με τον τραγουδοποιό ντυμένο στα λευκά σε λευκό φόντο, το βίντεο συμβολίζει την αγνότητα, την απλότητα και την ηρεμία.

Πώς αντιμετωπίζεις ως άτομο και ως μουσικός τα όσα ζούμε;

Ξέρεις, είναι ήδη βδομάδες που είμαστε σπίτι. Εννοώ και πριν το lockdown περιοριζόμασταν και εγώ και οι συνεργάτες μου. Και πέρασε τις φάσεις της αυτή η διαδικασία. Φαντάζουν μήνες από τότε που άρχισε. Στην αρχή λες «τι ωραία, θα κάνω τόσα πράματα που δεν είχα χρόνο να κάνω» και αυτό το έχω διασταυρώσει και με άλλους φίλους και συναδέλφους, και τελικά δεν κάνεις τόσα όσα περίμενες. Να ακούσεις τους δίσκους, να διαβάσεις τα βιβλία, να τελειώσεις τα μισοτελειωμένα τραγούδια. Κάπως ο χρόνος, ενώ θα περίμενες να περνάει αργά, περνάει πολύ γρήγορα και δεν προλαβαίνεις. Και λες «δεν πειράζει, θα το κάνω αύριο». Αλλά τελικά αντιλαμβάνομαι ότι είναι ο δικός μας ρυθμός που έχει πέσει. Ίσως απλά είμαστε πιο παρόντες στην κάθε στιγμή και στην κάθε πράξη, να την κάνουμε με συνειδητότητα, να αναλογιστούμε την επίδραση που έχει, ακόμα και το πιο απλό πράμα, ένα ντους, το στρώσιμο του κρεβατιού. Υπάρχει ένας διαλογισμός κάπως σε όλα, τουλάχιστον πολύ περισσότερο από πριν. Και κάπως τώρα νομίζω είναι η φάση που κάπως καταλαγιάζει το πράμα για μένα στις μέρες του εγκλεισμού, οπότε καταφέρνω σιγά σιγά να προχωρώ και τα τραγούδια, να διαβάζω και τα βιβλία, να κάνω και το καθάρισμα, να στέλλω και τα μέιλ, αλλά με μια ηρεμία, χωρίς την αγωνία. Μαθαίνεις να αγαπάς και να σέβεσαι τον εαυτό σου, τις ανάγκες σου, τις αντοχές σου. Μαθαίνεις να σε ακούς. Και είναι πολύ όμορφο αγαθό να μπορείς να ακούς τον εαυτό σου. Είναι η πιο σημαντική γνωριμία της ζωής σου.

+ Αγορά / Stream του Gold εδώ από 8 Απριλίου: https://www.louvanarecords.com/gold

Βίντεο στο YouTube εδώ από 8 Απριλίου

ΑΡΧΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ο Freedom Candlemaker | ©Χρίστος Χατζηχρίστου | Κινησιολογία φωτογραφίας: Κάλια Μαλιαλή