Τελευταία παράσταση στη Λάρνακα για την Ιφιγένεια εν Ταύροις

Δημοσιεύθηκε 08.09.2025 11:21

Η κυπριακή παραγωγή του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, σε σκηνοθεσία Ονησίφορου Ονησιφόρου.

Η Θεατρική Στέγη Κύπρου και η Anyhow Theatre Ensemble παρουσιάζουν την τελευταία παράσταση της «Ιφιγένειας εν Ταύροις» την Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου 2025, στις 20.30, στο Παττίχειο Αμφιθέατρο Λάρνακας.

Το αριστούργημα του Ευριπίδη, που καταχειροκροτήθηκε από το κυπριακό κοινό σε Πάφο και Λευκωσία, επιστρέφει για να συγκινήσει ξανά με τη δύναμη της μνήμης, της φιλίας και της αδελφικής αγάπης.

Από το σημείωμα σκηνοθέτη:

Η ζωή δεν είναι η απουσία θανάτου, αλλά η παρουσία του άλλου. Η συνάντηση. Κι όταν αυτή συμβεί, κάτι αλλάζει. Εκεί ο χρόνος λυγίζει, διαστέλλεται, χορεύει. Και μέσα σ’ αυτόν τον χορό, ο άνθρωπος μοιράζεται. Ανοίγεται. Δίνεται. Εξαφανίζεται μέσα στο μαζί.

Κι έτσι, για λίγο, ο κόσμος φωτίζεται αλλιώς, με ένα φως εκτυφλωτικό.

Ίσως και το θέατρο ένα τέτοιο φως να είναι. Ένας τόπος όπου κάποιος τολμά να φανερωθεί, κι ένας άλλος είναι εκεί για να τον συναντήσει. Και τότε, το φως φτάνει πιο μακριά. Αγγίζει, μεταφέρεται. Ακόμη και στους πιο σκληρούς τόπους, το θαύμα βρίσκει τρόπο. Να τρυπώσει. Να ανασάνει. Και να φωτίσει.

Κι έτσι, έστω και για λίγο, πιστεύουμε ξανά, ότι ο κόσμος αλλάζει.

Κριτικές

Τη συγκεκριμένη παραγωγή άξιζε να την παρακολουθήσει κανείς μόνο και μόνο για την εξαιρετική υποκριτική προσέγγιση της Μυρσίνης Χριστοδούλου στον χαρακτήρα της Ιφιγένειας. Εκείνο που πραγματικά με εντυπωσίασε, παρόλο που θα έπρεπε να είναι σύνηθες φαινόμενο και όχι ένα στοιχείο που προκαλεί εντυπωσιασμό, ήταν η καθαρότητα του λόγου της συγκεκριμένης ηθοποιού. Καθώς η χρήση των χειλοφώνων είναι πλέον πολύ συχνή στις παραστάσεις αρχαίου ελληνικού δράματος, η επιλογή των συντελεστών της παραγωγής να μην προβούν σε χρήση αυτών αποτελεί εν μέρει ρίσκο. Ήταν ένα ρίσκο που απέδωσε, τουλάχιστον όσον αφορά την παράσταση που παρακολούθησα εγώ. [Μαριάννα Κάλβαρη / Περιοδικό ΑΝΕΥ]

Ο Ονησίφορος Ονησιφόρου, στην πρώτη του σκηνοθετική προσέγγιση αρχαίου δράματος, επιχείρησε με σεβασμό και τόλμη να φωτίσει τις λεπτές αποχρώσεις ενός από τα πιο ευαίσθητα και συγκινητικά έργα του Ευριπίδη. Οι συντελεστές της παράστασης εστίασαν στη δύναμη της μνήμης, της φιλίας και της αδελφικής αγάπης, φωτίζοντας την ελπίδα και την ανάγκη για λύτρωση μέσα σε έναν εχθρικό και βίαιο κόσμο, καταθέτοντας μια προσπάθεια για καθαρή και ειλικρινή ανάγνωση του έργου, μέσα από μια σύγχρονη και ευαίσθητη ματιά. [Theatrofiles]