Μία ένδειξη της ιδιαιτερότητάς μου είναι ότι κατάφερα το ίδιο βράδυ να κάνω το ντεμπούτο μου στην κοινωνία (κάτι σαν τις νεαρές τον 19ο αιώνα της καλής λονδρέζικης κοινωνίας) και ταυτόχρονα να επανασυνδεθώ με τα social media.

Πώς τα κατάφερα ε; Και εγώ προσπαθώ να το καταλάβω ακόμα. Το πρώτο ήταν εύκολο. Πήγα σε πανηγύρι για πρώτη φορά από πολύ πριν την πανδημία. Εννοείται ότι διάλεξα ένα πανηγύρι προς το τέλος της σεζόν ώστε να μην είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον.

Εδώ στην Κεφαλονιά, απ' όπου σας γράφω, τα πανηγύρια δεν είναι όπως αλλού. Εκτός από τους τοπικούς χορούς και τα συνήθη ελαφρολαϊκά, κλαρίνα δεν υπάρχουν (να το κάνω τώρα το σχόλιο για τον Γιώργο Μάγκα που πολύ βαριά τον πήρε τον θάνατό του νομίζω, οι περισσότεροι από μας θα ήμασταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι να διαβάσουμε τις νεκρολογίες μας ενώ χαίρουμε άκρας υγείας, τι να πει και ο Γαβράς δηλαδή;). Κλαρίνα λοιπόν δεν έχουμε ούτε καλαματιανά ούτε τσάμικα. Έχουμε βαλς, ταγκό και στα μεγάλα κέφια ταραντέλα, καντρίλιες και γαϊτανάκι. Ιδιαίτερα πανηγύρια, να μας επισκεφθείτε παρακαλώ και θα με θυμηθείτε.

Την παλιά καλή εποχή δεν χάναμε πανηγύρι για πανηγύρι ιδιαίτερα τη γιορτή της Ρομπόλας στα Φράγκατα (δίπλα στον Άγιο που γιατρεύει κυρίως τους τρελούς εάν και εφόσον θέλουν να γιατρευτούν. Ξαπλώνουν ο ένας αγκαλιά με τον άλλον και περνάει από πάνω το σκήνωμα του Άη Γεράσιμου και γίνεται το θαύμα και σηκώνονται και περπατάνε και τρεις μέρες μετά έρχονται και στη γιορτή).

Τώρα πώς συνδέονται όλα αυτά με τα social media το κατάλαβα και εγώ όταν τράβηξα κι ανέβασα το πρώτο μου reels στο Instagram στο πανηγύρι. Λογικά θα έπρεπε ν' ανεβάσω στο TikTok αλλά μην μου ζητάτε τόσα πολλά πια. Μια που το ανέβασα όμως άρχισα να χαζεύω και τι είχαν ανεβάσει και οι υπόλοιποι και από κει που είχα περάσει μέρες πολλές φορές για να συνδεθώ ξαφνικά βρέθηκα μες στο πανηγύρι να ασχολούμαι με το timeline σε διάφορα social.

Η αλήθεια είναι ότι το βρίσκω εκνευριστικό. Είναι όμορφο ν’ ανεβάζεις φωτογραφίες από τις διακοπές, όταν όμως οι άλλοι δεν κάνουν διακοπές, αρχίζει εκείνο το πράγμα που σε κάνει λίγο να μαραζώνεις, λίγο να παθαίνεις κατάθλιψη, πολύ να θυμώνεις με τη χαρά των άλλων. Τα έχουμε πει και από εδώ και είμαι σίγουρη ότι έχετε διαβάσει άπειρες μελέτες για το πώς επηρεάζει την ψυχοσύνθεσή μας το γεγονός να βλέπουμε τους άλλους να περνάνε καλά, να είναι όμορφοι, να είναι ζευγαρωμένοι, να έχουν υλικά αγαθά που σ’ εμάς λείπουν. Συμβαίνει και σε ανθρώπους που δεν είναι ζηλιάρηδες, άλλωστε η ζήλια λίγο έχει να κάνει με την αντίδρασή μας αυτή.

Ο καλύτερος τρόπος προστασίας, όταν βρεθείτε σε μια τέτοια κατάσταση, όπως για παράδειγμα οι άλλοι να κάνουν διακοπές κι εσείς όχι, οι άλλοι να παντρεύονται κι εσείς να χωρίζετε, είναι να τα κλείσετε τα ρημάδια για ένα διάστημα. Υπάρχει το streaming, υπάρχουν τα βιβλία, υπάρχει η γυμναστική, υπάρχει ο διαλογισμός για να διαχειριστούμε το ανάλογο στρες (εγώ χρησιμοποιώ την εφαρμογή mindfulness greece και είμαι πολύ ευχαριστημένη, έχει πολλές δραστηριότητες και live και μαγνητοσκοπημένες/ηχογραφημένες), ένα σωρό πράγματα υπάρχουν να κάνουμε, εκτός από τα social.

Μόνο ν’ αποφύγετε τη διαστροφή του συνεχίζω να βλέπω για να αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα και να νιώθω λύπηση… ξέρετε αυτόν τον φαύλο κύκλο στου οποίου τα δίχτυα όλοι κάποια στιγμή έχουμε πιαστεί.

Και πάμε πάλι στην αρχή. Πώς έγινε και ξαναμπήκα στα social στο πανηγύρι; Μα γιατί ένιωσα καλά, ένιωσα πώς είμαι κι εγώ μέλος αυτής της κοινότητας που κάνει διακοπές, που διασκεδάζει, που είναι ξέγνοιαστη… Και την άλλη μέρα ανέβασα κι άλλο reels τη βαρκαρόλα.

Είδατε; Όλα εξηγούνται.