Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Στο Σινέ Στούντιο την περασμένη εβδομάδα είδαμε το κλισέ της "δικοινοτικής ιστορίας αγάπης" να αντιστρέφεται στο εξαιρετικό "Σκιές και πρόσωπα" του Ντερβίς Ζαΐμ, που καταγράφει με τρόπο προκλητικό, ποιητικό και απολύτως απαραίτητο την αποσύνθεση μιας κοινωνίας, της Κύπρου της ανεξαρτησίας και των δικοινοτικών ταραχών.
Ο Χρίστος δεν ερωτεύεται τη Ρουσιάρ και η Ρουσιάρ δεν ερωτεύεται τον Χρίστο. Στον κόσμο που ζουν, άλλωστε, οικείο σε εμάς από την καθημερινότητα και την ιστορία, κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατον. Οι χαρακτήρες βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στη σκοτεινή τους πλευρά, χάνουν τον έλεγχο, αποσυντίθενται, ενεργούν σαν σκιές που παίζει κάποιος αόρατος καραγκιοζοπαίχτης, που στο τέλος δεν αποδεικνύεται άλλος από εμάς τους ίδιους.
Η μητέρα του Χρίστου, Άννα, και ο θείος της Ρουσιάρ, ο Βελί, τραβούν στον αντίστροφο δρόμο και προσπαθούν να γίνουν ανάχωμα στην εντροπία. Είναι τραγικοί χαρακτήρες τόσο όσο και η Ρουσιάρ και ο Χρίστος, που δεν μπορούν ούτε και θέλουν να την αποφύγουν.
Η τραγωδία της ταινίας πείθει γιατί αφορά ανθρώπους που χάνουν το δρόμο τους, τον βρίσκουν και στο τέλος τον ξαναχάνουν για να βρεθούν σε έναν κόσμο χωρίς ηθική και νόμους. Όπου κανένα τελετουργικό, όπως τα κόλλυβα στην ταράτσα ή το θάψιμο των φιγούρων του Καραγκιόζη στα οποία καταφεύγουν η Ρουσιάρ και η Άννα, δεν μπορεί να διώξει τα δαιμόνια που καραδοκούν στις καρδιές τους.

Σημείωση: Στη συζήτηση που ακολούθησε ακούστηκαν και δύο προτάσεις: να προβληθεί η ταινία στην κυπριακή τηλεόραση, ειδικότερα στο ΡΙΚ, ή να προβληθεί σε δημόσιο εξωτερικό χώρο για να τραβήξει την προσοχή του κοινού.
Θα θέλαμε πολύ να δούμε τις κάφρικες συζητήσεις που θα προκαλούσε στη Βουλή το ενδεχόμενο της προβολής της ταινίας στο ΡΙΚ. Ή, πώς θα αντιδράσουν σε τυχόν δημόσια προβολή τα σόγια κάποιων δημάρχων, δεδομένων των αναφορών στην ταινία του ρόλου των αρχών του κυπριακού κράτους στα γεγονότα της εποχής...