Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Το Κυπριακό θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία, σκέφτηκε κάποτε κάποιος από τη στρατιά των βγαλμένων από το Oxbridge Άγγλων αποικιακών υπάλληλων, πολιτικών και λοιπών εμπνευσμένων που κάποια στιγμή, όπως τόσοι άλλοι, αποφάσισαν να προσθέσουν τη δική τους ερμηνεία στο ποια είναι η κυριότερη αφήγηση της ιστορίας του νησιού.

Από τότε η «ελληνική τραγωδία» είναι ένα από τα δημοσιογραφικά και όχι μόνο κλισέ τα οποία εμφανίζονται όταν κάποιος εκτός της Κύπρου αποφασίζει να μιλήσει για το Κυπριακό. Ακόμα και όταν η λέξη «τραγωδία» δεν αναφέρεται, βρίσκεται ενσωματωμένη στην ιστορία δύο κοινοτήτων και τριών χωρών των οποίων η σύγκρουση σχεδόν αναπόφευκτα οδηγείτο στη σύγκρουση για να κορυφωθεί τραγικά και κατακλυσμικά τo 1974.

Δεν είναι τυχαίο πως η κλισέ φράση που αναπαράγουμε κι εμείς κάνει λόγο για «κυπριακή τραγωδία». Όμως από τότε, και όλο και περισσότερο, το σχήμα που ταιριάζει στο Κυπριακό δεν είναι αυτό της τραγωδίας, αλλά της κυκλικής φαρσοκωμωδίας, μιας φαρσοκωμωδίας που αγγίζει και τη μαύρη σουρεαλιστική κωμωδία.

Ενώ η πολιτική τάξη εξακολουθεί να μιλά για τραγωδία, πουλώντας τον πόνο της προηγούμενης γενιάς ως προϊόν με αντάλλαγμα την επανεκλογή, δεν περιλαμβάνει στο σχήμα την κάθαρση που κανονικά θα έπρεπε να προσδοκούμε.

Η εθνοκεντρική κοινή άποψη των Ε/Κ και οι Βρετανοί αρχαιοελληνοπαθείς που μας κόλλησαν την εξιδανικευμένη εικόνα που δημιούργησαν στο μυαλό τους για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό [περιοριζόμενοι φυσικά κυρίως στην αρχαία Αθήνα με την οποία ταυτίζονταν] έχουν κρύψει την κωμωδία της κατάστασης. Δεν είναι τυχαίο που όποιος μιλά για το Κυπριακό μιλά είτε παsh-ηρωικά [«Θερμοπύλες!»] ή μοιρολατρικά απαριθμεί τα λάθη μας και επιμένει πως δεν υπάρχει έξοδος. Δεν βλέπουμε την κατάσταση με όρους βυζαντινής πολυπλοκότητας ή σουρεαλιστικής κωμωδίας. Ίσως αν ξεφεύγαμε από τις αλυσίδες της τραγωδίας και αντιλαμβανόμασταν πως οι καθημερινές ειδήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από ένα επικών διαστάσεων σκετσάκι των Monty Python θα ελευθερώναμε πρώτα απ’ όλα τα μυαλά μας.