Έχουν περάσει πολλές μέρες από τη λήξη του φεστιβάλ Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρος 2015 και θα ήταν άδικο να μην γίνει μια αναφορά στην καινούργια ταινία του Μαρίνου Καρτίκκη με τίτλο Μέλος Οικογένειας. Με τη νέα μεγάλου μήκους ταινία του, ο Καρτίκκης επισφραγίζει το ενδιαφέρον του για τη σύγχρονη κυπριακή κοινωνία και πώς αυτή μπορεί να περάσει στον κινηματογράφο. Αυτή τη φορά εστιάζει τον φακό του στην οικονομική κρίση μέσα από την ιστορία μιας τυπικής, μεσαίας τάξης κυπριακής οικογένειας. Οι γονείς [Γιόλα Κλείτου, Κρίστοφερ Γκρέκο] εργάζονται στο οικογενειακό παντοπωλείο, μια μικρή επιχείρηση που κάποτε ανθούσε. Τα νέα δεδομένα -οι μεγάλες υπεραγορές και η κρίση- δυσχεραίνουν τα πράγματα και μόλις που καταφέρνουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, μεγαλώνοντας ταυτόχρονα δύο παιδιά με απαιτήσεις, υποβοηθούμενοι και από τη σύνταξη που λαμβάνει ο πατέρας της συζύγου. Μέχρι που ο παππούς πεθαίνει. Αποφασίζουν να κρατήσουν τον θάνατό του μυστικό για να παίρνουν τη σύνταξη, κι αν η ιστορία σάς φαίνεται γνωστή είναι γιατί τη διαβάσατε στις σελίδες των εφημερίδων, από την Ελλάδα μέχρι την... Ιαπωνία. Όχι μόνο αυτό, αλλά τον αντικαθιστούν κιόλας με έναν παππού που συναντούν τυχαία στο παντοπωλείο τους. Ο Μαρίνος Καρτίκκης παρουσιάζει με επιτυχία το παράλογο της ιστορίας, κι αυτό γιατί την καθιστά απόλυτα φυσιολογική στο γενικότερο πλαίσιο της απόγνωσης μιας οικογένειας που προσπαθεί να αντεπεξέλθει στα νέα οικονομικά δεδομένα, όχι μόνο τα δικά της αλλά της κοινωνίας όπου ζει. Υπάρχουν, βεβαίως, κι άλλοι τρόποι, ωστόσο αν το ψέμα αυτό είναι αναξιοπρεπές, αντικατοπτρίζει τη γενικότερη συζήτηση που τίθεται στη ζυγαριά του δίπολου "αξιοπρέπεια - εξαθλίωση". Παίρνει την ιστορία του μέχρι τέλους και γίνεται αντιληπτό πως μελέτησε καλά το σενάριό του. Αυτό είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα, αν σκεφτεί κανείς ότι τα καλά δομημένα σενάρια είναι η μεγάλη αδυναμία των κυπριακών ταινιών, μέχρι σήμερα. Η ταινία θα μπορούσε να έχει πιο γρήγορους ρυθμούς και να ολοκληρωθεί τουλάχιστον 20 λεπτά νωρίτερα. Αντιλαμβάνομαι, όμως, αν λάβουμε υπόψη τις προηγούμενες δουλειές του Καρτίκκη, πως τόσο οι ρυθμοί όσο και το υποκριτικό ύφος των ηθοποιών αποτελεί σκηνοθετική μανιέρα. Αφήνοντας το τέλος της ταινίας για το... τέλος, οφείλω να καταγράψω τη σύγχυσή μου για την επιλογή του σκηνοθέτη. Στο μέτρημα των χρημάτων διείδα συμπεριφορά που δεν ξέρω αν ήταν τυχαία ή με πρόθεση. Σε γενικές γραμμές, μια δομημένη, συνετή ταινία που ζει στο σήμερα της χώρας όπου δημιουργήθηκε.

Μερόπη Μωυσέως