Γράφει η Αγγελική Μιχαλοπούλου-Καρρά | aggeliki.mk@gmail.com
“Γίνεται να πετάξουμε λίγο χαμηλότερα γιατί έχω πρόβλημα με τα αφτιά μου;”. Κάθε Σεπτέμβρη όλοι οι επαγγελματίες, έτσι και οι γραφίστες, αδημονούν για «καλούς πελάτες», είδος ευγενές και υπό εξαφάνιση
Φθινόπωρο! Είναι πάντα η καταλληλότερη εποχή για αλλαγές, για μεγάλα σχέδια και για αναζήτηση νέων διαδρομών, προσωπικών και επαγγελματικών. Για έναν γραφίστα είναι η εποχή που πρέπει να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, να ανανεώσει και να επεκτείνει το πελατολόγιό του.
Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές η λέξη “πελάτης” γυροφέρνει στο μυαλό κάθε επαγγελματία του χώρου. Είναι άλλωστε η βασική παράμετρος της δουλειάς του, η αρχή και το τέλος. Ο πελάτης είναι αυτός που θα αναθέσει την εργασία, αυτός που θα θέσει τους στόχους, αυτός που θα ενημερώσει και θα οριοθετήσει τις προδιαγραφές και τελικά αυτός που θα πληρώσει για την τελική υλοποίηση.
Αν ρωτήσουμε τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μας απαντήσουν πως «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Ρωτήστε ας πούμε έναν γιατρό. Ποιος έχει το δίκιο με το μέρος του; Αυτός που θα διαγνώσει οξεία σκωληκοειδίτιδα και θα συστήσει στον ασθενή του άμεση χειρουργική επέμβαση [;] ή ο ασθενής που θα διερωτηθεί έστω και μεγαλόφωνα “Γιατρέ, δεν γίνεται να πάρω καμία ασπιρίνη για να τη γλυτώσω, ε! να μην μπαίνουμε και σε έξοδα τώρα”. Ας ρωτήσουμε έναν πιλότο. “Γίνεται να πετάξουμε λίγο χαμηλότερα γιατί έχω πρόβλημα με τα αφτιά μου; Εξάλλου δώσαμε κι έναν σωρό λεφτά για το εισιτήριο”. Θα μπορούσαμε επίσης να ρωτήσουμε και έναν αρχιτέκτονα μιας πολυκατοικίας. “Μπορώ να ρίξω την κεντρική κολώνα της οικοδομής; Ξέρεις η γυναίκα μου δυσκολεύεται να παρκάρει το καινούργιο της τζιπ. Όσο για το κόστος άσ’ το επάνω μου”. Κάθε χρόνο που καλούμαστε να υποβάλουμε τη φορολογική μας δήλωση δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να ρωτήσουμε τον λογιστή μας... “Γίνεται να μην δηλώσω το εξοχικό στον Πρωταρά, τα ενοίκια που παίρνω από την πολυκατοικία στην Πάφο και να μην πληρώσω τις δόσεις του δανείου μου στην τράπεζα; Βρες έναν τρόπο να τα γλυτώσω, τόσα λεφτά σου δίνω”. Φυσικά και γίνεται! Το πολύ-πολύ να πας φυλακή ή, αν το εφαρμόσουν πολλοί, να χρεοκοπήσει η χώρα.
Ίσως σε κάποιους να φανεί λίγο υπερβολικό αλλά αυτή, κατά αντιστοιχία, είναι η καθημερινότητα ενός graphic designer και η αλληλεπίδρασή του με το “ευγενές”, και εσχάτως υπό εξαφάνιση είδος που λέγεται “καλός πελάτης”.
Μικρές γραφ-ιστορίες καθημερινής τρέλας, από αυτές που σημειώνεις στο ημερολόγιό σου για να τις θυμάσαι μετά από καιρό και να σου φτιάχνει η διάθεση. Μετά από πολύ καιρό όμως, γιατί την ώρα που το ζεις είναι αλλιώς. Είπαμε, «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». “Ξέρετε έχω ένα κατάστημα με ενδύματα και θα ήθελα ένα λογότυπο για την πινακίδα μου, να σαν αυτό της Coca-Cola που μου αρέσει πολύ”. Το είδαμε και αυτό οδηγώντας σε κεντρικό δρόμο της Λεμεσού και μόλις την τελευταία στιγμή γλυτώσαμε την επίσκεψη στον ισιωτή αυτοκινήτων.
Τελικά είναι όμορφη εποχή το φθινόπωρο, συνυφασμένο με τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Κάθε Σεπτέμβρη επιστρέφοντας στο σχολείο, θυμάμαι ακόμα τη δασκάλα, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, να μας μιλάει για τα πρωτοβρόχια. Κάπως έτσι είναι και οι καλοί πελάτες, σαν τα πρωτοβρόχια. Άκουσες γι’ αυτούς όταν σπούδασες, είναι από τα βασικά θέματα συζήτησης με τους συναδέλφους σου και ευγνωμονείς όταν τους συναντήσεις.
