Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Όταν κάθισαν οι ηγέτες στο Ριάλτο και άκουσαν τα σκληρά λόγια της Φαϊζέ Οζντεμιρτζιλέρ, από το στόμα του Γιασάρ Ερσόι, να λέει στην Κύπρο «όλα τα κράτη που ιδρύθηκαν στο σώμα σου πάρ' τα και χώσ’ τα στον κώλο σου», τι ένιωσαν;

Όταν είδαν το μοντάζ στην έναρξη της παράστασης, το οποίο μετά από εικόνες βίας, πολέμου και καταστροφής που άσκησαν στην Κύπρο δικοί μας και ξένοι, καταλήγει με εναλλασσόμενες, πανομοιότυπες εικόνες ηγετών και διπλωματών των Ηνωμένων Εθνών στο γνωστό στημένο στιγμιότυπο, πώς αντέδρασαν μέσα τους;

Ήξεραν άλλωστε πως κι αυτοί δεν είναι παρά ένα ακόμα καρέ στο φιλμ του Κυπριακού. Ακόμα και αν τους τύχει να είναι το τελευταίο, αυτήν τη στιγμή τίποτα δεν τους διαχωρίζει από τη γενικότερη και διαχρονική αποτυχία της γενιάς τους.

Είναι ωραίες οι κοινωνικές συναντήσεις και οι βόλτες, και ως Λευκωσιάτης ένιωσα για ακόμα μία φορά το σύνορο εντός μου να μετατοπίζεται μεταξύ Φανερωμένης και Μπουγιούκ Χαν [η πρώτη φορά ήταν την εποχή του Occupy]. Την ίδια αίσθηση την είχα και μακριά από την πράσινη γραμμή, στη Λεμεσό, τη νύχτα της Δευτέρας.

Υπήρχε όμως κάτι καινούργιο, που σε άλλες κοινωνικές συναντήσεις, δηλώσεις και δημόσιες επίσημες χειραψίες των ηγετών έλειπε: το χαστούκι στους δύο πολιτικούς που αναλαμβάνουν τη νέα δυαρχία των ατέρμονων συνομιλιών. Η υπενθύμιση της αποτυχίας των πολιτικών τάξεων που βολεύτηκαν η καθεμιά με τον τρόπο της από την κατάσταση για δεκαετίες.

Οι ηγέτες άκουσαν κάτι που δεν ακούνε ούτε από τους αυλοκόλακες και τους πλείστους [φανταζόμαστε] συμβούλους, ούτε από τους πολιτικά υποκινούμενους επικριτές που έχουν έτοιμη την ανησυχία για τις εξελίξεις πριν δουν τις εξελίξεις. Άκουσαν τη συλλογική κριτική του κόσμου, τον θυμό και το απηυδισμένο παράπονο που ο λογοτέχνης βρίσκεται σε καλύτερη και πιο ειλικρινή θέση να συμπυκνώσει και να εκφράσει, αφαιρώντας τα κλισέ που το σκοτώνουν και αναδεικνύοντας την ουσία του.

Ο Γιασάρ Ερσόι μάς θύμισε τι πρέπει να είναι η τέχνη και οι εκφάνσεις του πολιτισμού. Όχι εργαλείο πολιτικής που θα μας φέρει πιο κοντά σε προκατασκευασμένες εκδηλώσεις επαναπροσέγγισης. Αλλά μια εκνευριστική και ενοχλητική φωνή που αποτυπώνει την πραγματικότητα, ή την πραγματικότητα αυτών που μπαίνουν πάντα στο περιθώριο. Αν οι ηγέτες, εν ολίγοις, δεν ένιωσαν τουλάχιστον λίγο άβολα στις καρέκλες εκείνες, τότε ίσως δεν θα έπρεπε να είχαν καθίσει σε αυτές.