Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

«Ήταν ένας από τους πρώτους ξένους που ένιωθε Κύπριος. Βεβαίως, ένιωσε και την απόρριψη. Κι αυτό τον πλήγωνε γιατί αγαπούσε πολύ αυτή τη χώρα, τους ανθρώπους, τη φύση, τα χρώματα, τα ελιόδεντρα.»

Ο λόγος για τον Ουαλό Γκλυν Χιούζ, όπως τον περιέγραψε σε παλαιότερη συνέντευξή του στο Π ο Γερμανός Χάιντζ Ούβε Χάους. Και οι δύο έδωσαν, ο πρώτος από τη θέση του ως εικαστικός και σκηνογράφος και ο δεύτερος ως σκηνοθέτης, όλη τη δημιουργική τους ορμή για την ανάπτυξη του θεάτρου στην Κύπρο. Ο Ούβε Χάους περπατούσε στα περιβόλια της Άλωνας όταν «έπεσε πάνω» σε ένα εγκαταλειμμένο καρότσι, που το μετέφερε στη σκηνή για να ανεβάσει τη Μάνα Κουράγιο, μια ιστορική παράσταση για το κυπριακό θέατρο. Δεν ήταν μόνο αυτό. Περπάτησαν και οι δυο τους την Κύπρο, τη γνώρισαν, μυρίστηκαν τις λεμονιές της, γνώρισαν τους ανθρώπους της, «ζυμώθηκαν» μαζί τους, με όσους κλήθηκαν να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν.

Είχαν τον χρόνο να το κάνουν.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά πιστεύοντας ότι ο χρόνος, η διαχείριση του χρόνου, είναι το στοιχείο που άλλαξε καθοριστικά το πώς ζούσαν και έπρατταν οι άνθρωποι πριν τρεις και τέσσερις δεκαετίες από το πώς ζουν σήμερα.

Ο χρόνος παρέχει ευκαιρίες: να γνωριστείς, να τσακωθείς, να μετανιώσεις και να συγχωρέσεις ή να ζητήσεις μια συγνώμη, να συνεργαστείς ουσιαστικά, να γράψεις πιο καθαρά τις σκέψεις σου, να αφαιρέσεις ή να προσθέσεις αναλόγως, να «ποκαθαρίσεις» πράγματα και καταστάσεις.

Καθένας διαχειρίζεται το χρόνο του όπως ξέρει και μπορεί. Σε μια ώρα μπορείς να κάνεις πράματα και θάματα ή να μην κάνεις τίποτα γιατί σε μια ώρα, τι να προλάβεις;

Αυτός είναι ο καθοριστικός συντελεστής: ο χρόνος και η διάθεση να τον διαθέσεις.

Αν έχεις διάθεση να γνωρίσεις μια χώρα, θα βρεις τον χρόνο και θα είναι αρκετός. Αν δεν έχεις, δε βαριέσαι;

Όταν ο Σταμάτης Κραουνάκης βρέθηκε στην Κύπρο για να γράψει τη μουσική για τις «Νεφέλες», διέθεσε το χρόνο να γνωρίσει ανθρώπους, να δημιουργήσει καταστάσεις, να παίξει πιάνο αυθόρμητα σε ένα μπαρ, να συνεργαστεί με μουσικούς, ηθοποιούς, να κάνει παρέες, να έχει άποψη.

Συναντώντας ανθρώπους από το εξωτερικό που έρχονται στην Κύπρο για να δουλέψουν στον χώρο του θεάτρου, τους ρωτάω συχνά αν ήρθαν σε επαφή με το κυπριακό θέατρο όσο ήταν εδώ. Μου φαίνεται αδιανόητο να μην το κάνουν. Να μην αρπάξουν την ευκαιρία να δουν τι άλλο υπάρχει εδώ, αφού εδώ θα φτιάξουν κι αυτοί θέατρο.

Αυτή είναι η ουσία των ανταλλαγών, για μένα. Κι αυτή είναι η ουσία του να κάνεις θέατρο: να έχεις τον χρόνο να κάνεις θέατρο στον τόπο όπου κλήθηκες να δουλέψεις.