Γράφει η Βάλια Καϊμάκη | valia@inrec.gr

"Γρήγορα, γρήγορα, έχει ένα Pokemon στο γραφείο του Αλέκου", ακούστηκε η κραυγή στον διάδρομο. Και όλοι φυσικά έτρεξαν...

Η τρέλα συνεχίζεται, όχι μόνο αμείωτη αλλά και με "νεοεισερχόμενους". Όσοι το "τερματίζουν" το θέμα, για παράδειγμα άκουσα για τον νεαρό γιο ενός φίλου, ο οποίος έκανε 120 χλμ. με τα πόδια σε μία εβδομάδα, κουράζονται και το παρατάνε. Άλλοι πάλι το βλέπουν πιο χαλαρά κι έτσι αντέχουν περισσότερο.

Οι συζήσεις για την κοινωνική πλευρά του θέματος είναι πολλές και όλες δικαιολογημένες. Παιδιά και νέοι βγήκαν έξω, έκλεισαν ραντεβού με την παρέα τους, περπάτησαν περισσότερο απ' ό,τι συνήθως για να εκκολάψουν τα αβγά τους. Είναι αυτό, άραγε, πρόοδος σε σχέση με το κόλλημα μπροστά σε μία οθόνη ή όχι; Για μένα είναι, παρ' όλο που δέχομαι και την αντίθετη άποψη.

Για παράδειγμα την περασμένη εβδομάδα υποσχέθηκα ότι θα μιλήσουμε για ζωολογία και PokemonGo. Χρησιμοποιώντας το #PokeBlitz, οι παίκτες την ίδια ώρα που ψάχνουν για Pokemon βρίσκουν διάφορα είδη "άγνωστων" ζώων, τα οποία ανεβάζουν στο twitter. Η ιδέα ξεκίνησε από τον Μόργκαν Τζάκσον, Καναδό εντομολόγο, ο οποίος σκέφτηκε να επωφεληθεί από τις αναζητήσεις των παικτών για να πάει μπροστά τη φυσική επιστήμη. Ο όρος PokeBlitz βγαίνει από το BioBlitz, μια δραστηριότητα κατά την οποία οι συμμετέχοντες ψάχνουν και τεκμηριώνουν όλα τα έμβια όντα σε μια συγκεκριμένη περιοχή σε περιορισμένο χρόνο. Αν βάλετε το συγκεκριμένο hashtag στο twitter θα δείτε έντομα -και άλλα μικρά ζώα-, με ή χωρίς Pokemon, τα οποία ανακαλύφθηκαν σε διάφορα παράξενα σημεία.

Το πιο σημαντικό είναι, ωστόσο, ότι έβγαλε τα παιδιά από το σπίτι και τα ένωσε σε ομάδες που δεν μοιάζουν με "συμμορίες" που παρατηρούμε τελευταία, αλλά με τις παλιές ομάδες των ομαδικών παιχνιδιών στις πλατείες και τους δρόμους. Αντί να παίζουν μακριά γαϊδούρα, παίζουν Pokemon. Πειράζει; Μεταξύ μας, θεωρώ το Pokemon πιο διασκεδαστικό από τα "στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα αγέλαστα", το οποίο δεν μπορείς να το παίζεις και όλο το απόγευμα.

Η μπάλα είναι τώρα στο γήπεδο των εκπαιδευτικών και του σχολείου. Μέχρι στιγμής, οι εκπαιδευτικές εφαρμογές είναι αρκετά βαρετές ώστε να μην μπορούν να τραβήξουν την προσοχή των παιδιών μακριά από τις "συνηθισμένες" τους ψηφιακές δραστηριότητες. Η προηγούμενη τρέλα στα παιχνίδια, το minecraft τους έδωσε ένα τετράγωνο κόσμο για να κυνηγήσουν τα τέρατά τους. Η σημερινή τρέλα του PokemonGo τους δίνει πίσω τη γειτονιά τους. Σ' αυτήν τη γειτονιά θα πρέπει οι εκπαιδευτικοί να ξαναβρούν το χαμένο νήμα της σύνδεσης με τη γνώση.

Για φανταστείτε, επίσης, για να πιάσουμε μια άλλη πλευρά, πόσο πιο διασκεδαστικό θα ήταν για 10χρονα να επισκέπτονται την Ακρόπολη και μέσα από το κινητό τους να την έβλεπαν όπως ήταν στην πραγματικότητα; Με οδηγό τους ένα χαριτωμένο φαύνο. Και να μαζεύουν πόντους από τα ιστορικά σημεία που επισκέπτονται και να γίνονται (αντί για δήμαρχοι και βλακείες που έχουν τα άλλα παιχνίδια) πολίτες μιας φανταστικής αρχαίας πόλης, την οποία θα μπορούν αργότερα ν' αναπτύξουν στον υπολογιστή τους, στα πρότυπα παιχνιδιών όπως το civilization.

Οι ιδέες δεν έχουν τέλος. Και μάλιστα καλές ιδέες. Αυτό που μας δείχνει η επιτυχία του PokemonGo είναι ότι οι νέοι αγκάλιασαν την επαυξημένη πραγματικότητα. Παίζοντας την κάνουν κτήμα τους. Στις προηγούμενες τεχνολογίες δεν ξέραμε ακριβώς ούτε τι να ζητήσουμε ούτε τι να περιμένουμε. Σήμερα είμαστε αρκετά σοφοί ώστε να διαμορφώσουμε μόνοι μας το τεχνολογικό μας αύριο. Και αυτό δεν μπορεί παρά να ενσωματώνει και το παιχνίδι και τη γνώση.