Στο κέντρο του Ριζοκάρπασου το μεσημέρι επικρατεί σχετική ησυχία. Νεαροί έρχονται να πάρουν κάτι ή να μεταφέρουν κάτι σε έναν από τους μικρούς καφενέδες στην πλατεία. Ένα λεωφορειάκι, στο οποίο αναγράφεται και στα ελληνικά ότι είναι σχολικό, περνά μπροστά από τους λίγους θαμώνες. Τα κορίτσια ακόμα αυτή την ώρα είναι άφαντα, εκτός από ένα νεαρό κορίτσι που κατεβαίνει το ύψωμα, μάλλον από το σχολείο. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν είναι Ελληνοκύπρια, Τουρκοκύπρια ή κάτι άλλο απλά από τη μαύρη πλεξούδα της και τη ροζ τσάντα. Σιγά-σιγά, καθώς μπαίνει το απόγευμα, τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια διαφορετικών ηλικιών, κάνουν την εμφάνισή τους στους δρόμους. Κάποια παιδιά συγκεντρώνονται δίπλα από το ζαχαροπλαστείο και παίζουν φωνάζοντας.

Πάνω στο ύψωμα, πίσω από το ελληνοκυπριακό σχολείο, ακούγεται μόνο ένα ραδιόφωνο να παίζει ελληνικά ποπ λαϊκά στη διαπασών. Τρεις άντρες εργάζονται εντατικά πάνω σε έναν μεταλλικό σκελετό, που ίσως αποτελέσει αύριο λυόμενο για το σχολείο, ή οτιδήποτε άλλο. Οι πινακίδες ενός από τα οχήματα εκεί είναι ελληνοκυπριακές.

Στην Καρπασία όσο χειμωνιάζει τα πάντα μοιάζουν άδεια. Μένει η φύση, τα γαϊδούρια, τα λιγοστά αυτοκίνητα των κατοίκων και κάποιων επισκεπτών, Τουρκοκύπριων ή Ελληνοκύπριων, που επιμένουν να φτάνουν στην περιοχή ακόμα και αν το καλοκαίρι έχει περάσει και οι παραλίες της χερσονήσου δεν είναι πια το ίδιο ελκυστικές.

Για να βρεθώ εκεί, χρειάστηκαν πάνω από δύο ώρες οδήγησης, γύρω από τη Λευκωσία για να περάσω από το μόνο σημείο που συνδέει οδικά τις δύο πλευρές της πόλης, και μέσα από κυκλικούς κόμβους και δρόμους που όσο απομακρύνεσαι από το κέντρο της Κύπρου τόσο πιο παλιοί γίνονται.
Η απομόνωση στην Καρπασία δεν είναι μονοπώλιο των Ελληνοκύπριων που μάθαμε να αποκαλούμε εγκλωβισμένους. Απομονωμένοι είναι και οι Τουρκοκύπριοι και οι Τούρκοι και οι Κούρδοι που μάθαμε να λέμε έποικους που ζουν εκεί.

Αφήνουμε και οι Ε/Κ και οι Τ/Κ τη χώρα να παραμένει άδεια, τα άκρα της στο έλεος του χρόνου και του καιρού. Και δεν φταίει μόνο η διαίρεση, δεν φταίει μόνο η κατοχή, η άλλη πλευρά και η αδιάλλακτη Τουρκία ή οι υπερόπτες Ε/Κ ή οι υπερβολικοί Τ/Κ για αυτό. Αγνοήσαμε και αγνοούμε την Καρπασία, το νέο Βαρώσι, τους κατοίκους του Κάτω Πύργου, τους κατοίκους της Λεύκας. Γεμίζουμε και υπεργεμίζουμε τα εύκολα - τη Λευκωσία, τη Λεμεσό, την Κερύνεια που έχει παραφουσκώσει με ξενοδοχεία, τον Πρωταρά και το Παραλίμνι. Αλλά εκεί όπου χρειάζεται να πάρουμε αποφάσεις, να σχεδιάσουμε και να δείξουμε όραμα, Ε/Κ και Τ/Κ αφήνουμε τη χώρα μας άδεια.