Της Κατερίνας Ηλιάδη
kateliadi@politis-news.com

Το 2003, όταν άνοιξαν κάποια οδοφράγματα και μπόρεσαν οι άνθρωποι αυτού του τόπου, για πρώτη φορά μετά από 29 χρόνια, να περάσουν από τη μια πλευρά στην άλλη και να συναντήσουν γείτονες, συγγενείς (ναι, συγγενείς), τάφους γονιών, πατρικά, το παρελθόν τους, ο Zeki Besiktepeli βγήκε στον Άστρα 92.8 και είπε στα κυπριακά, τα ελληνοκυπριακά (υπάρχει και τουρκική διάλεκτος που μιλούν οι Τουρκοκύπριοι): «Τα χτηνά περνούν, το νερό τζιυλά, μόνον τα πλάσματα δεν μπορούν να περάσουν ποτζιεί». Αυτή η πυκνή περιγραφή του απέραντου φρενοκομείου που έχουμε γίνει μετά το 1974, είναι το “Smuggling Hendrix” του Μάριου Πιπερίδη. Είναι οι περιπέτειες ενός ταλαντούχου σκυλιού (ηθοποιάρα) από σπίτι, που το σκάει από τις ελεύθερες περιοχές στα κατεχόμενα και οι προσπάθειες του “αφεντικού” και της αφεντικίνας του να το περάσουν από το… ψευδοκράτος στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Είναι η φρέσκια ματιά στο λειτουργικό και βιώσιμο στάτους κβο που βολεμένα ζούμε σήμερα, που τα ναρκωτικά περνούν, οι «μαυρούες» περνούν (επίκαιρο θέμα), μόνον τ’ αγρέλια δεν περνούν (επίσης επίκαιρο θέμα) με βάση τον… Κανονισμό της Πράσινης Γραμμής. Είναι η τραγελαφική σχιζοφρένεια της φυσιολογικής πια παράλληλης συμβίωσης ανθρώπων (και αδρώπων) και ψευδανθρώπων (και ψευταδρώπων) σε μια σταλιά γη, που τους χωρίζουν τα συνθήματα, οι σημαίες και τα οδοφράγματα, και τους ενώνει το φιλότιμο, το σικκιμέ, και τα μάνι (money μάνι - μάνι). Που τους χωρίζει η γλώσσα και τους ενώνει το σπίτι τους (νόμιμος ιδιοκτήτης - χρήστης). Είναι ένα προχώ σχόλιο της κυπριακής υποϊστορίας των τελευταίων χρόνων που δεν περνά μέσα από ΕΟΚΑ, ΤΜΤ, πηγάδια, Πέντε Μίλι, Κοφίνου, Άδανα. Είναι η ανομολόγητη πικρή πραγματικότητα που προκαλεί κλαυσίγελο – έχουν και οι έποικοι ψυχή; Είναι η αποστασιοποιημένη ματιά τού ξένου που μας βλέπει από ψηλά, που βλέπει τη μεγάλη εικόνα και κάνει ζουμ στο κλουβί με τις τρελές.

Ό,τι πιο αισιόδοξο το ασφυκτικά γεμάτο «Ζήνα» (έδιωξαν πολύ κόσμο, δεν έπεφτε καρφίτσα) και οι αντιδράσεις των θεατών (νεαροί στη συντριπτική τους πλειοψηφία). Και το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος. Αγαπημένη ταινία του κυπριακού σινεμά. Σαν ένα μπλουζ του Τζίμι.

* Ο τίτλος του άρθρου από την ταινία του Τζον Ρίντλεϊ «Jimi: All Is By My Side», που αναφέρεται στη ζωή του Τζίμι Χέντριξ τη διετία 1966-67.