Η γαλλική κωμωδία που ανέβηκε ως συμπαραγωγή του Θεάτρου Αντίλογος με τη Σόλο για Τρεις, σε σκηνοθεσία Διομήδη Νικήτα, εγείρει ένα πλήθος θεμάτων της σύγχρονης κοινωνίας: το κωμικό στοιχείο όμως παραμένει ο βασικός πρωταγωνιστής 

Συγγραφείς: Matthieu Delaporte, Alexandre de La Patelliere
Μετάφραση / Διασκευή / Σκηνοθεσία: Διομήδης Νικήτα
Σκηνικά / κοστούμια: Θέλμα Κασουλίδου
Σχεδιασμός φωτισμού: Καρολίνα Σπύρου
Μουσική επένδυση: Διομήδης Νικήτα
Ερμηνεύουν: Μαρίνα Βρόντη, Βαλεντίνος Κόκκινος, Χριστίνα Χριστόφια, Νεκτάριος Θεοδώρου, Τζούλιο Φιλίππο Ντ' Ερρίκο

Όσο η φωνή της Edith Piaf μάς καλωσορίζει στο ιδιαίτερο Flea Theatre δημιουργώντας μια επιτηδευμένη αλλά πάντα καλοδεχούμενη, παριζιάνικη ατμόσφαιρα, ο θεατής έχει τον χρόνο να μελετήσει το υπερχειλισμένο από ρεαλιστικά αντικείμενα μεσοαστικό σαλόνι - τόσο ταυτισμένο πια με την αισθητική που έχει δημιουργήσει διεθνώς η γνωστή σουηδική εταιρεία επίπλων. Θαυμαστό το πώς η Θέλμα Κασουλίδου κατόρθωσε να χωρέσει στη λιλιπούτεια σκηνή ένα τόσο "φλύαρο" και ταυτόχρονα ρεαλιστικό και ανεπιτήδευτο σαλόνι, στο οποίο εκτυλίσσεται χωρίς καμία αλλαγή σκηνικού ολόκληρο το έργο. Η μουσική χαμηλώνει και μια αφήγηση off [voice-over narration] μας συστήνει, με μια καθαρά κινηματογραφική τεχνική που θυμίζει αυτήν του Jean-Pierre Jeunet στην κλασική, πια, "Amelie", και μέσα από σύντομα καυστικά σχόλια, τον κάθε ήρωα που εμφανίζεται στη σκηνή: την οικοδέσποινα και καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας σε συνοικιακό σχολείο [Μαρίνα Βρόντη], τον αριστερίζοντα και πνευματικά σνομπ καθηγητή της Σορβόννης σύζυγό της [Βαλεντίνος Κόκκινος], τον αστό, δεξιόφρωνα και επιτυχημένο κτηματομεσίτη αδερφό της [Νεκτάριος Θεοδώρου], τη νευρωτική και φιλάρεσκη σύζυγο του τελευταίου, η οποία κυοφορεί το πρώτο τους παιδί [Χριστίνα Χριστόφια], και τον μποέμ, "πρώτο τρομπόνι στη συμφωνική ορχήστρα", οικογενειακό φίλο [Τζούλιο Φιλίππο Ντ' Ερρίκο]. Μια δεμένη παρέα παιδιόθεν [οι μισοκρυμμένες κοινές φωτογραφίες στις βιβλιοθήκες του σκηνικού το μαρτυρούν], η οποία θα συναντηθεί για ένα καθιερωμένο φιλικό δείπνο και θα μετατρέψει το "μονοσάλονο" σκηνικό σε πεδίο μάχης και γέλιου.

"Le Prenom" είναι ο πρωτότυπος τίτλος της γαλλικής κωμωδίας "δωματίου" των Matthieu Delaporte και Alexandre de La Patelliere, η οποία σημείωσε πρωτοφανή επιτυχία εντός και εκτός γαλλικών συνόρων, ιδιαίτερα μέσα από την κινηματογραφική του διασκευή. Το ενδιαφέρον με το έργο "Και το όνομα αυτού...", όπως αποδόθηκε από την εύγλωττη μετάφραση του Διομήδη Νικήτα ο οποίος υπογράφει και τη διασκευή και τη σκηνοθεσία, είναι ότι, παρά το γεγονός ότι διαθέτει όλα τα κωμικά στερεότυπα της γαλλικής κομεντί και το ότι δεν εμπεριέχει πολλές ξεκάθαρα κωμικές στιγμές, το γέλιο προκύπτει αβίαστα, ακόμη και όταν στη σκηνή επικρατεί σιωπή. Με μακρά θητεία στο κινηματογραφικό σενάριο, η οποία είναι έκδηλη στο θεατρικό "Le Prenom", το συγγραφικό δίδυμο κατορθώνει μέσα από γοργές εναλλαγές διαλόγου και ευφυή κωμική γραφή να αγγίξει, ρίχνοντας ως δόλωμα την πιθανότητα το αγέννητο παιδί να ονομαστεί "Αδόλφος", ένα πλήθος θεμάτων της σύγχρονης κοινωνίας [πολιτικά, ιδεολογικά, αστικά, ταξικά, καλλιτεχνικά], και όχι μόνο της γαλλικής: οι κοινωνικές συμβάσεις, το κοινωνικό και οικονομικό κύρος, η μόρφωση, τα πολιτικά πιστεύω, ο έρωτας [πολιτικά ορθός ή μη], ο γάμος, η φιλία. Η επιλογή του ονόματος του παιδιού πυροδοτεί τις συγκρούσεις, οι οποίες προκύπτουν μέσα από την εμμονή του κάθε ενός στο προσωπικό του αφήγημα. Ένα αφήγημα το οποίο δομείται έξυπνα και προσεκτικά πάνω στην ιδιότητα του κάθε ήρωα [καθηγητές, οικοκυρές, ακαδημαϊκοί, "γιάπι" μεγαλοαστοί, άνθρωποι της μόδας και της τέχνης], για να αποδομηθεί πλήρως μέσα από τις αλλεπάλληλες αποκαλύψεις οι οποίες φέρνουν στην επιφάνεια τα πραγματικά αισθήματα του ενός για τον άλλο.

Παρά τη "σοβαρότητα" των θεμάτων που κρύβονται στο υπο-κείμενο, το κωμικό στοιχείο παραμένει ο βασικός πρωταγωνιστής, χωρίς να υποτροπιάζει σε επιτηδευμένους μελοδραματισμούς. Η στενή επαφή του Διομήδη Νικήτα με το κείμενο μέσα από τη μετάφρασή του αναδεικνύει σκηνοθετικά όλα τα υπονοούμενα που κρύβονται στις γρήγορες στιχομυθίες και εστιάζει, ελλείψει δράσης, στο προσεκτικά δομημένο προφίλ των ηρώων και στις μεταξύ τους λεκτικές συγκρούσεις. Το ασφυκτικά γεμάτο σκηνικό εγκλωβίζει τους συνδαιτυμόνες και τους αναγκάζει να παίξουν το παιχνίδι της αποκάλυψης μέχρι το τέλος. Η φαινομενικά χαοτική κατάσταση που δημιουργείται κρύβει μια απόλυτα δομημένη σκηνοθεσία, δουλεμένη ακόμη και στην πιο μικρή λεπτομέρεια. Η επιτυχία, ωστόσο, ενός τέτοιου έργου, βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις ερμηνείες των ηθοποιών. Και η ισορροπημένη σκηνοθετική γραμμή ευτύχησε, στην προκειμένη περίπτωση, με τις ερμηνείες των πέντε ηθοποιών, οι οποίοι δημιούργησαν με απόλυτη επιτυχία και χωρίς υποκριτικές υπερβολές την ιδιαιτερότητα του ήρωα που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν. Ξεχωρίζω τη Μαρίνα Βρόντη και τον Νεκτάριο Θεοδώρου, οι οποίοι ισορροπούν απολαυστικά ανάμεσα στο σοβαροφανές και το κωμικό, ιδιαίτερα μετά την αποκάλυψη του μεγάλου οικογενειακού μυστικού. Οι ηθοποιοί, στο σύνολό τους, ακολουθούν με συνέπεια τον ρυθμό και το ύφος της σκηνοθεσίας, αναπτύσσουν τις ενδιαφέρουσες δυναμικές ανάμεσα στους χαρακτήρες, ενώ μεταβαίνουν αβίαστα από τη χαλαρότητα και την ηρεμία, στη νευρωτική και συγκρουσιακή ένταση. Το δέσιμο και η σκηνική τους χημεία υπήρξαν εμφανείς από την αρχή μέχρι το τέλος, δίνοντας την εντύπωση μιας παρέας υπαρκτής και οικείας, μέλη της οποίας, ίσως, κάποιοι να έχουμε υπάρξει. Και παρά το αναμενόμενο και λιγάκι γλυκανάλατο τέλος, όσα προηγήθηκαν είναι αρκετά για να κρατήσουν το χαμόγελο του κοινού και μετά το χειροκρότημα.