Ένας φραγκισκανός μοναχός του 14ου αιώνα διερευνά μια σειρά από τρομερές δολοφονίες σε ένα ιταλικό μοναστήρι των Βενεδικτίνων. Ναι, ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο πως θα γινόταν κάποια στιγμή και τηλεοπτική σειρά το "Όνομα του Ρόδου". Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν μια παραγωγή το λιγότερο επική. Έχει φόνους, ένα θριλερικό σκηνικό, το οποίο στήνεται σε μια άλλη εποχή, έχει ακόμη και το αληθινό πολιτικό παιχνίδι της εξουσίας και της επιβίωσης. Το βασικότερο όμως πλεονέκτημα στην τηλεοπτική μεταφορά είναι πως έχει άπλετο χρόνο στη διάθεσή της, ώστε να μεταφέρει πιστά τα όσα αφηγείται εξαιρετικά ο Ουμπέρτο Έκο στο μυθιστόρημά του.

Σαφέστατα, αυτή η ιταλογαλλογερμανική προσπάθεια με τη βοήθεια του HBO είναι μια πιο ενδιαφέρουσα προσπάθεια από εκείνη την ταινία με τον Σον Κόνερι. Κυρίως επειδή δείχνει περισσότερο σεβασμό στο σπουδαίο κείμενο, χωρίς να περάσει τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την τηλεόραση από το μυθιστόρημα. Και αυτό γιατί η τηλεόραση δεν είναι ποτέ βιβλίο και το βιβλίο δεν θα γίνει ποτέ τηλεόραση. Έτσι, η παραγωγή διανθίζεται με εντυπωσιακές μεσαιωνικές μάχες και έξτρα χαρακτήρες, ώστε να μπορέσει να έχει μια καλύτερη τηλεοπτική ροή σε σχέση με το μυθιστόρημα.

Εκείνο όμως το οποίο εντυπωσιάζει είναι πως η σειρά αποτυπώνει εξαιρετικά την εποχή, δείχνοντας πόσο προσεγμένη παραγωγή είναι, αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο μια περίοδο με μεγάλη ένταση, πολιτική και θρησκευτική. Τι θα μπορούσε να ξενίσει στη σειρά; Το γεγονός πως βλέπει ντετεκτιβικά τις εξιχνιάσεις των φόνων στο πρόσωπο του Γουλιέλμου, παρόλο που ο Έκο παρουσιάζει τα γεγονότα από τη ματιά του μοναχού. Παρ' όλα αυτά, τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει την τηλεοπτική απόδοση, αφού όλο το γύρω σκηνικό που περιβάλλει τα γεγονότα είναι σωστά τοποθετημένο. Αν και υπάρχουν αρκετά κενά στο σενάριο και μια δόση υπερβολής σε ό,τι αφορά τους μοναχούς, που μοιάζουν περισσότερο σατανικοί παρά καλοπροαίρετοι, το σκηνικό σώζεται από τη φυσιογνωμία του εξαιρετικού Τζον Τουρτούρο, ο οποίος καταφέρνει να συνδυάσει εξαιρετικά τη φιλοσοφική και την ντετεκτιβική ματιά του Γουλιέλμου, ώστε να μην μετατρέψει τον ήρωα σε έναν Σέρλοκ Χολμς μιας άλλης εποχής (με τη σπιρτάδα και την ευφυΐα του).

Σαφέστατα δεν θα μπορούσε να αποδοθεί πλήρως το δαιδαλώδες κείμενο του Έκο και ούτε μπορεί κάποιος να μπει στο μυαλό του συγγραφέα, αφού μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να μεταφέρει καλύτερα από κάθε άλλον τηλεοπτικά το μυθιστόρημά του. Δεν ξέρω αν φταίει πως έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το μακρινό 1986 της ταινίας, αλλά αυτή η μίνι σειρά καταφέρνει τουλάχιστον να μην διαστρεβλώνει το κείμενο.