Γράφει ο Αντρέας Ριρής

Ο Κωστής Αχνιώτης υπήρξε για πολλούς 'που μας κάτι σαν ιδεολογικός πατέρας. Ξέρω, έν' οξύμωρο να μιλούμεν για «πατέρα» στο κίνημα της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Υποθέτω ότι γράφοντας περί «ιδεολογικής πατρότητας», τζείνο που θέλω να αναδείξω έν' το πόσο σημαντικός ήταν ο Κωστής για το κίνημα.

Έν' ενδεικτικό ότι ακόμα τζαι ο θάνατος του Κωστή τζαι ο τρόπος που τον εποσιαιρετήσαμεν, εννά έν' σημείον αναφοράς στην ιστορίαν του κινήματος. Τζαι πλέον τούτον το σημείον εννά έν' καταγεγραμμένο τζαι κινηματογραφικά, μέσω του ντοκιμαντέρ The Tongue, του Ανδρέα Αναστασιάδη τζαι του Παναγιώτη Αχνιώτη.

Ένα ντοκιμαντέρ με πολλά συναισθηματικά έντονα μηνύματα, διατυπωμένα υπό μορφή ποίησης για το πώς τούτος ο τόπος έν' καταδικασμένος σε μιαν κατάθλιψη λόγω της διχοτόμησης. Της διχοτόμησης που τζαι εμείς οι Κυπραίοι επροκαλέσαμεν τζαι συντηρούμεν.

Το The Tongue αμφισβητεί την κυρίαρχη ρητορική τζαι αναδεικνύει τες ανησυχίες μιας άλλης μερίδας της κυπριακής κοινωνίας για τες βαρέλλες τζαι τα ττέλλια, οι οποίες εν περιορίζουνται σε καμένες σημαίες τζι ευσεβοποθισμούς

Αναδεικνύει επίσης την κυπριακή συνείδηση, για την οποίαν ο Κωστής τόσον επάλεψεν. Με εύστοχες επιλογές αποσπασμάτων 'που τους επικήδειους που ακούστηκαν στες 6 του Απρίλη του 2017 τζαι με αναδρομή στους αγώνες που έδωκεν με τα συντρόφια του για την οικοδόμηση κυπριακής ταυτότητας.

Επιπλέον εν παραλείπει να μιλήσει για τον «ελέφανταν στο δωμάτιο», τη σημασία της προστασίας του περιβάλλοντος σε όποια μερκά της διχοτομημένης Κύπρου τζι αν ζιούμεν.

Εννά μπορούσε να έν' καλλύττερον; Σίουρα. Υπάρχουν τόσα πολλά που μπορεί να προβάλει κανείς για τη συνδρομή του Κωστή στα κινήματα. Το βασικό πρόβλημα του ντοκιμαντέρ έν' η έλλειψη πλάνων [αρχειακών ή πιο πρόσφατων], με συνέπεια την υπερβολικήν ενδεχομένως προβολή φωτογραφιών του Κωστή.



Για να σουμάρουμεν, το The Tongue μπορεί [ενδεχομένως αυθαίρετα] να ενταχτεί σε μιαν ομάδαν κυπριακών παραγωγών που είδαμεν πρόσφατα, οι οποίες αμφισβητούν την κυρίαρχη [εθνικιστική] ρητορική. Όπως έκαμεν το Boy on the Bridge για τον αγώνα της ΕΟΚΑ, όπως έκαμεν τζαι το Smuggling Hendrix για το τι εστί «έποικος», έτσι τζαι το ντοκιμαντέρ του Αντρέα τζαι του Παναγιώτη αναδεικνύει τες ανησυχίες μιας άλλης μερίδας της κυπριακής κοινωνίας για τες βαρέλλες τζαι τα ττέλλια, οι οποίες εν περιορίζουνται σε καμένες σημαίες τζι ευσεβοποθισμούς. Τζαι κάμνει το με λόγο φορτισμένο, όπως «προστάζουν» οι σημερινές συνθήκες κανονικοποίησης της διχοτόμησης. Ελπίζουμε να το δούμε σύντομα σε κάποιαν αίθουσα!