Αγαπητέ Νίκο,

Σου γράφω σε περίεργες για την ανθρωπότητα εποχές. Εν μέσω της πρώτης πανδημίας μετά από δεκαετίες. Η Ρωσία των αρχών αμφισβητεί πλέον το μονοπώλιο των Ιμπεριαλιστών Αμερικανών με την εισβολή στην Ουκρανία (επιτέλους ψυχρός πόλεμος!) και η ανθρωπότητα βρίσκεται στην κορύφωση της πολιτικής ορθότητας και του σεβασμού των ελευθεριών. Δεν επιτρέπουμε σε φοιτητές εντός πανεπιστημίου να έχουν άποψη και να την εκφράζουν σε θέματα που πιθανόν να ενοχλήσουν κάποιους, εκλέξαμε τον Ντόναλντ Τραμπ και ετοιμαζόμαστε να αμφισβητήσουμε το διεφθαρμένο παγκόσμιο σύστημα εκλέγοντας και τη Λεπέν.

Το Κυπριακό συνεχίζει να αποτελεί μόνιμη πηγή έμπνευσης και υπερηφάνειας για εμάς. Συνδυασμός μιας πεποίθησης ότι όλοι προσπαθούν να μας ξεγελάσουν και μιας σιγουριάς ότι θα λυθεί. 100 χρόνια μετά, δεν ξέρω τι μορφή θα έχει λάβει αν υπάρχει επί της ουσίας. Είμαι βέβαιος όμως ότι θα συνεχίσετε τον αγώνα μας. Άλλωστε αν δεν υπήρχε Κυπριακό θα έπρεπε να το είχαμε δημιουργήσει μου είπε ένας φίλος και δεν είχε άδικο. Από ένα σημείο και μετά αυτό κάναμε.

Γενιές και γενιές μεγάλωσαν, μάλωσαν και θριάμβευσαν. Το μόνο που με έναν μοναδικό τρόπο δικαιώνει τους πάντες. Ίσως να άλλαξαν τα γεωπολιτικά δεδομένα και η Τουρκία να μπήκε στο περιθώριο. Επιβεβαιώνοντας όσους καρτερικά ανέμεναν τη δεδομένη διαφοροποίηση στη διεθνή σκακιέρα. Κάποιος πολιτικός θα βρέθηκε να υιοθέτησε επιτέλους τη νέα στρατηγική αξιοποιώντας τη θέση μας στην ΕΕ και βάζοντας την Τουρκία στο σκαμνί. Ο Μακάριος και ο Γρίβας θα πρέπει να παραμένουν επίκαιροι. Τις παρακαταθήκες των οποίων θα υπόσχονται κάθε 3η Αυγούστου και 30ή Ιανουαρίου να ακολουθήσουν και οι ηγέτες της εποχής. Ίσως να δώσαμε και σε κάποιες ακόμα λεωφόρους τα ονόματά τους. Μαζί θα προστέθηκαν και κάποια στάδια ή δρόμοι με ονόματα των σημερινών ευεργετών της χώρας. Λαός που ξεχνά την ιστορία του, λένε, είναι καταδικασμένος να την επαναλάβει. Εμείς τη θυμόμαστε για να την επαναλαμβάνουμε.

Ως γενιά πάντως -όπως και οι προηγούμενες- κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να αφήσουμε τη δική μας παρακαταθήκη. Δεν ενδώσαμε στις πιέσεις και συνεχίσαμε τον μακροχρόνιο αγώνα. Γιορτάζουμε κάθε 1η Οκτωβρίου την ανεξαρτησία και κάθε Ιούλιο βάζουμε σε εφαρμογή τις σειρήνες για να μας θυμίζουν τα όσα κάναμε για να απαλλαχθούμε από την κατοχή. Όποιος δεν έζησε από πρώτο χέρι τη δική μας περίοδο δεν γνωρίζει πόσο σθεναρά αντισταθήκαμε. Το 2004 απορρίψαμε τη λύση επειδή κατέλυε το ενιαίο κράτος και διότι ήταν αποτέλεσμα επιδιαιτησίας (που αποδεχθήκαμε έναν χρόνο πριν το δημοψήφισμα). Γράψαμε το «Όχι» παντού, είπαμε σ’ έναν μαύρο που ηγήθηκε της διαδικασίας ως γ.γ. του ΟΗΕ να ασπρίσει και κερδίσαμε. Λίγους μήνες μετά επιβεβαιώσαμε τη ΔΔΟ ως βάση λύσης. Μέχρι που αρχίσανε το ένα μετά το άλλο τα κόμματα να αντιλαμβάνονται πως είναι ρατσιστική και η κυβέρνηση να διερευνά λίγο την επιλογή δύο κρατών και λίγο τη συνομοσπονδία (ένας φίλος πρότεινε και τη μοναρχία). Στη συνέχεια εγκαλέσαμε την Τουρκία διότι εγκαταλείπει το πλαίσιο λύσης. Διεκδικήσαμε την Αμμόχωστο. Από την πρώτη στιγμή, όμως, είπαμε πως δεν θα συναινέσουμε σε Αμμοχωστοποίηση του Κυπριακού για πέντε γειτονιές των Βαρωσίων. Κι όταν άρχισαν να ανοίγουν την Αμμόχωστο, με αποφασιστικότητα βροντοφωνάξαμε στα κοινωνικά δίκτυα πως η Αμμόχωστος δεν είναι χώρος για πικνίκ. Αυτοί που το 2004 με το «Όχι» τσιμέντωναν τον διαχωρισμό κατηγόρησαν την κυβέρνηση για πολιτικές που κλειδώνουν τη διχοτόμηση, και αυτοί που το διαχειρίστηκαν μετά θύμισαν πως το 2004 στήριξαν τη λύση. Στο τέλος οι πρώτοι επέλεξαν για υποψήφιό τους στις προεδρικές του 2023 τον διαπραγματευτή της κυβέρνησης και μαζί με τους άλλους δύο πρωταγωνιστές της πορείας βρέθηκαν να τσακώνονται για το ποιος λειτούργησε υπεύθυνα και ποιος ανεύθυνα. Οι υπόλοιποι διαλέξαμε στρατόπεδο για να εκλέξουμε αυτόν που θα συνέχιζε τον αγώνα για επιστροφή.

Ως χώρα που τις μεγάλες κρίσεις τις μετατρέπει σε ευκαιρίες, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε την οικονομική κρίση και το κούρεμα να μας προσπεράσουν χωρίς να τα αξιοποιήσουμε. Γίναμε νταβατζήδες ευρωπαϊκών διαβατηρίων και καταστήσαμε τη χώρα επίκεντρο της παγκόσμιας ειδησιογραφίας. Όταν βρεθήκαμε στο στόχαστρο υποδείξαμε στα διεθνή ΜΜΕ τη διαφορά μεταξύ δημοσιογραφίας και προπαγάνδας και στους Ευρωπαίους πως δεν θα δεχθούμε θυματοποίησή μας. Δώσαμε υπηκοότητα σε κάθε απατεώνα επειδή και οι απατεώνες έχουν ψυχή (πλέον και ευρωπαϊκό διαβατήριο) και επειδή από το πρόγραμμα, πέραν του περίγυρου του Προέδρου, επωφελήθηκαν και δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες. Και αφού η Ευρώπη μας απείλησε με μέτρα, διατάξαμε έρευνα και καταργήσαμε το πρόγραμμα συνεχίζοντας με τις ίδιες διαδικασίες.

Επιτυχίες είχαμε, πολύ μεγαλύτερες του μεγέθους μας. Βάλαμε τη χώρα στην ΕΕ με άλυτο το Κυπριακό (αν και 9 χρόνια μετά κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να τη βγάλουμε) και δημιουργήσαμε θέσεις εργασίας και στην Ευρώπη. Με την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία να προσλαμβάνει νέους εισαγγελείς για να ασχολούνται αποκλειστικά με υποθέσεις απάτης και διαφθοράς στην Κύπρο. Τον πήχη της ηθικής εμείς τον θέσαμε. Διδάξαμε στους Ευρωπαίους τι πάει να πει ευρωπαϊκές αρχές και αλληλεγγύη, ενώ πωλούσαμε διαβατήρια και μπλοκάραμε ψηφίσματα εναντίον της Ρωσίας μετά την εισβολή στην Κριμαία. Αποδείχθηκαν όμως ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Όταν ξεκίνησε η εισβολή στην Ουκρανία, τους εξηγήσαμε πως οι μεγαλύτεροι Ιμπεριαλιστές δεν είναι οι Ρώσοι αλλά οι Αμερικανοί. Και υποδείξαμε στον κάθε υποκριτή ότι η εισβολή της Ρωσίας δεν διαφέρει σε τίποτε από αυτήν της Τουρκίας στην Κύπρο, πριν αποχωρήσουμε από τη Βουλή όταν ο Πρόεδρος της Ουκρανίας θα απευθυνόταν σε εμάς.

Για να μετατραπεί η χώρα στο «χρυσοπράσινο φύλλο» (από απλώς πράσινο) που φαντάζομαι θα πρέπει να είμαστε το 2074 βάλαμε κι εμείς το χέρι μας. Μεγαλώσαμε σε μια χώρα όπου ο Ακάμας ήταν Εθνικό Πάρκο. Μονότονα πράσινος. Στην παραλία της Λάρας πηγαίναμε για να δούμε τις χελώνες. Έτσι, αφού φτιάξαμε δρόμους, προνοήσαμε ώστε να μπορείτε (οι καλοί, όχι οι haters) να απολαμβάνετε τη θέα του Ακάμα μέσα από πολυτελείς επαύλεις. Χτίσαμε παραλίες, ρυάκια, σπηλιές. Δείξαμε στην Ευρώπη και σε κάποιους γραφικούς που φώναζαν ότι χελώνες, φώκιες και άνθρωπος μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά. Περιβαλλοντιστές και φιλόζωοι γαρ, τις μετατρέψαμε σε pet μας. Χτίσαμε και πάνω σε ό,τι αρχαία βρήκαμε. Δύσκολο πράγμα η Ιστορία. Εμείς πάντως αναμετρηθήκαμε πολλές φορές μαζί της και απ’ ό,τι μας λένε οι πολιτικοί βγήκαμε κερδισμένοι. Είμαι σίγουρος πως θα βγείτε κι εσείς.

Το πρόβλημα με την εποχή μας είναι πως το μέλλον δεν είναι πια αυτό που ήταν, επαναλαμβάνουν συνεχώς όλοι. Κάτι μου λέει όμως πως στην περίπτωση της Κύπρου ο Πωλ Βαλερύ έχει λάθος. Τι ξέρουν άλλωστε οι ξένοι;

*Γράμμα στον πολίτη του 2074

Του Αντώνη Πολυδώρου

antopoly@cytanet.com.cy