Στο μικρό αυτό νησάκι της Μεσογείου, ειδικά αν το δεις αναλογικά με τον πληθυσμό του σε σχέση με τα εκατομμύρια μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων, παράγεται απίστευτος καλλιτεχνικός πλούτος. Τόσος πολύς που είναι αδύνατον να τον παρακολουθήσει κανείς ολόκληρο, μπορεί ούτε και τον μισό. Δάσκαλοι και ωδεία σε κάθε γειτονιά που διδάσκουν σχεδόν τα πάντα, θέατρα, εργαστήρια θεάτρων για παιδιά και ενήλικες από τον Κόρνο μέχρι την Πόλη Χρυσοχούς, κάθε εβδομάδα συναυλίες, εκθέσεις ζωγραφικής, εργαστήρια ζωγραφικής για παιδιά. Διαθέτουμε συμφωνική ορχήστρα πολλά καλή, γίνονται αμέτρητα φεστιβάλ κάθε χρόνο με πολλά συγκροτήματα άγνωστα εντελώς μα που συνεχίζουν να υπάρχουν επειδή περνάνε καλά οι ίδιοι. Έχουμε δισκογραφικές παραγωγές, πολλά στούντιο ηχογράφησης, πολλά καλούς ηχολήπτες. Στην Κύπρο έχουμε όλα τα είδη μουσικής, από το παραδοσιακό μέχρι death metal και trap και όλα τα ενδιάμεσα. Επίσης έχουμε πολλούς συγγραφείς Κυπραίους αλλά και ξένους που ζουν στην Κύπρο και νιώθουν ή δεν νιώθουν Κυπραίοι. Κοντά σ' αυτούς το νησί μας διαθέτει βιβλιοπωλεία για κάθε γούστο, ιστορικά μάλιστα κάποια. Για τον πληθυσμό μας, στα ράδια έχουμε πολλές, σπουδαίες εκπομπές μουσικής όπου μπορείς να ακούσεις το εντελώς διαφορετικό από πωρωμένους ραδιοφωνικούς παραγωγούς που το κάνουν επειδή το γουστάρουν και όχι για να βγάλουν χρήματα. Η καλλιτεχνική παραγωγή στο νησί είναι αέναη και ζαλιστική. Το τεράστιο κομμάτι της πίτας αυτής συμβαίνει με έξοδα των ίδιων των δημιουργών. Πληρώνουν δηλαδή από την τσέπη τους ή σπάζουν να βρουν κάποια βοήθεια, δηλαδή κάποιον να πιστέψει σε αυτούς. Κάποιοι τα καταφέρνουν, κάποιοι όχι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτοί που τα καταφέρνουν είναι καλύτεροι -το αξίζουν- παραπάνω από αυτούς που δεν τα καταφέρνουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Όπως και σε κάθε άλλη δουλειά, αν είσαι καλλιτέχνης καπάτσος με καλές γνωριμίες μπορεί κάτι να πιάσεις στο τέλος. Αλλά αυτοί είναι πάντα οι λίγοι. Που βέβαια επηρεάζουν τους πολλούς αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Να θυμηθούμε πως όλοι οι υποψήφιοι πολιτικοί προεκλογικά τοποθετήθηκαν υπέρ της κατοχύρωσης του επαγγέλματος του καλλιτέχνη που μέχρι σήμερα είναι εντελώς μετέωρο προκαλώντας απανωτά εγκεφαλικά σε ηθοποιούς και μουσικούς με φοβερό έργο και έμπνευση, αλλά που ζουν ακόμη με τη μάμμα τους ή αναχώρησαν για κανένα χωρκό να ησυχάσουν. Παράλληλα στην κυπριακή εκπαίδευση κανένας πρώην μαθητής δεν θυμάται το μάθημα της Τέχνης ή της Μουσικής. Είναι τα πιο υποτιμημένα μαθήματα του κυπριακού σχολείου με διαφορά. Φαινομενικά αυτό έρχεται σε αντίθεση με το γεγονός της άπειρης καλλιτεχνικής παραγωγής εκτός σχολείου. Πώς γίνεται αυτό το θαύμα; Μήπως η τέχνη δεν έχει τελικά ανάγκη το κράτος ή το κράτος δεν έχει ανάγκη την τέχνη; Και όλο αυτό το σκηνικό εντελώς άσχετο με την Ευρώπη και τα δικά της εκπαιδευτικά συστήματα που θέλουν να ενισχύουν τις τέχνες για να ενισχύσουν έτσι την ενσυναίσθηση και να βγάλουν πιο ισορροπημένους πολίτες. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μάλιστα σύμφωνα με έρευνά του έδειξε πως τα διαφορετικά εκπαιδευτικά συστήματα επηρεάζουν αλλιώς το καθένα τη διδασκαλία των τεχνών.

Το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα έχει τις τέχνες στον πάτο του πηγαδιού. Οι τέχνες είναι η ενίσχυση της διαπολιτισμικότητας που φαίνεται να προάγουν τα εξελιγμένα ευρωπαϊκά κράτη, μπορεί ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο να έχουν εξελιχθεί. Επειδή δεν είναι όλα για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας όπως συμβαίνει στο νησί μας. Που βγάζει θλιμμένους μαθητές γεμάτους άγχος και απόγνωση. Και όσοι καταφέρουν να ξεφύγουν, που είναι πολλοί, το κάνουν με τον αγώνα των γονιών τους και έξοδα καθαρά της οικογένειας. Το κράτος δεν ενδιαφέρεται, ούτε βασικά ενδιαφέρθηκε ποτέ. Διότι οι τέχνες δεν προσφέρουν την ασφάλεια ενός τεθωρακισμένου για να κόψουμε από την άμυνα και να τα δώσουμε στον πολιτισμό. Όμως, υπάρχουν εννοείται πολλά άλλα τρελά κονδύλια που μπορεί να κοπεί μέρος τους για να ενισχυθεί η τέχνη στα σχολεία κατά πρώτο μέτρο. Να βρουν δουλειά επιτέλους οι άπειροι μουσικοί του νησιού που ζουν με το τίποτα. Χωρίς να έχουμε καμία κρατική φιλοσοφία περί τέχνης, δεν μπορούμε να ελπίζουμε και σε σοβαρές χρηματοδοτήσεις από το κράτος. Το κυπριακό κράτος ήταν πάντα άρτος και θέαμα. Με συναυλίες ας πούμε εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που αν δεν γίνονταν θα ενισχύονταν 100 τοπικά συγκροτήματα με πολλούς τρόπους. Οι τέχνες ενός τόπου δεν πρέπει να ανήκουν στο πεζοδρόμιο, όσο και αν πολλές ξεκίνησαν από κει ή βρίσκουν το πεζοδρόμιο ελκυστικά εμπνευστικό. Οι τέχνες ενός κράτους είναι ο ίδιος ο πυρήνας του. Και πρέπει να βράζουν.