Η πολιτιστική αποψίλωση της Λεμεσού είναι αποτέλεσμα πολιτικών μεθοδεύσεων. 

Δεν υπάρχουν ούτε φαντάσματα ούτε εύηχοι ορισμοί. 

Υπάρχει κυβέρνηση, η πολιτική των υπουργείων της, οι τυχαίοι βαριεστημένοι καρεκλοκένταυροι, υπάρχει και ο λευκωσιατικος τοπικισμός.

Η Λεμεσός ανέκαθεν δημιουργεί, αλλά, αντί να ενισχύεται, αποψιλώνεται. 

Επιπλέον, ο πιο πάνω βάλτος αποφάσισε ότι όλες οι επενδύσεις στον πολιτισμό πρέπει να γίνονται στην «πρωτεύουσα». Μήπως ζούμε στις απαρχές του κόνσεπτ έθνος-κράτος και το μεγάλο κέντρο πρέπει να λάμπει και να ανταγωνίζεται όχι μόνο τις άλλες πόλεις του ίδιου του κράτους αλλά και τις πρωτεύουσες των άλλων κρατών; Μήπως δεν ενημερωθήκαμε ακόμα για τις προσπάθειες που γίνονται διεθνώς για να εξισορροπηθεί αυτή η στρέβλωση που έφερε τεράστιες ανισότητες στις κοινωνίες όσον αφορά την πρόσβαση στον πολιτισμό αλλά και στις ζωές των ανθρώπων που τον δημιουργούν; 

Δεν θα κατονομάσω μια-μια τις αδικίες που βιώνει η δημιουργία του πολιτισμού στη Λεμεσού την τελευταία δεκαετία, αλλά με πληγώνει που, αντί αυτές οι αδικίες να αναγνωρίζονται ως αποτέλεσμα πολιτικών ενός συγκεκριμένου καθεστώτος, οι κριτικές γυρίζουν μπούμερανγκ ενάντια στην ίδια την πόλη που θυματοποιείται.

Αυτό πρέπει να σταματήσει και όλοι οι κάτοικοι αυτού του κράτους πρέπει να απαιτήσουν ίση πρόσβαση στον πολιτισμό για όλους και όλες. Δεν αφορά μόνο τη Λεμεσό. Δεν χρειάζεται όσοι ελάχιστοι έμειναν και ηρωικά ακόμα δρουν στη Λεμεσό να επιφορτιστούν ένα ακόμα αγώνα, πέραν από αυτό της επιβίωσής τους.

*Αρχιτέκτοντας - Μέλος του Συμβουλίου του ΕΤΕΚ