Για περισσότερο από δεκαπέντε χρόνια, η Χριστίνα Δράκος ταξιδεύει σε τρεις ηπείρους – στη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία – καταγράφοντας τη φευγαλέα αλλά δυνατή γλώσσα των δρόμων. Οι φωτογραφίες της αποτελούν τεκμήρια της street art ως ζωντανής μορφής δημόσιου διαλόγου· αυθόρμητης, επαναστατικής, ποιητικής και βαθιά ανθρώπινης. Από τις φαβέλες της Βραζιλίας έως τα σοκάκια του Παρισιού, από τους πολύχρωμους τοίχους του Μπουένος Άιρες έως τις κρυφές γωνιές του Μπαλί και της Σιγκαπούρης, ο φακός της διασώζει στιγμές όπου οι τοίχοι αποκτούν φωνή και οι πόλεις αποκαλύπτουν την ψυχή τους.
Η τέχνη του δρόμου αποτελεί σήμερα μία από τις πιο ζωντανές και ουσιαστικές μορφές πολιτιστικής έκφρασης – μια γέφυρα ανάμεσα σε κοινότητες, γενιές και ιδεολογίες. Γεννημένη από τον δρόμο και ριζωμένη στην καθημερινότητα, αμφισβητεί την εξουσία, υμνεί τη διαφορετικότητα και επαναδιεκδικεί τον δημόσιο χώρο ως κοινό τόπο δημιουργίας και αντίστασης. Παρότι εφήμερη – ευάλωτη στη βροχή, στη λήθη ή στη λευκή μπογιά των αρχών – παραμένει σύμβολο ελευθερίας και συλλογικής φαντασίας.
Στο La Street c’est Chic, η Δράκος αποτίνει φόρο τιμής σε αυτή την αδάμαστη ενέργεια με μια πρωτότυπη παρουσίαση: της αντί για ένα παραδοσιακό δεμένο λεύκωμα, η συλλογή παρουσιάζεται ως κουτί με ασύνδετες φωτογραφίες, όπου κάθε εκτύπωση αποτελεί μια αυτόνομη φωνή μέσα σε μια παγκόσμια συζήτηση. Η φωτογραφία του εξωφύλλου – τραβηγμένη στο Ρίο ντε Τζανέιρο, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, μπροστά στο εμβληματικό Ethnicities Wall – προλογίζει όσα ακολουθούν: ένα ταξίδι μέσα από χρώματα, υφές και μηνύματα που υπερβαίνουν τα σύνορα.
Η Χριστίνα Δράκος, πολυβραβευμένη διεθνώς φωτογράφος και κάτοχος της διάκρισης EFIAP (Excellence de la Fédération Internationale de l’Art Photographique), συνεχίζει να διερευνά τη σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την ανθρώπινη εμπειρία, καταγράφοντας την ομορφιά της παροδικότητας και την ανθεκτικότητα της έκφρασης.
Το La Street c’est Chic δεν είναι απλώς μια έκθεση· είναι ένα οπτικό αρχείο φωνών από τους δρόμους του κόσμου, που αντηχούν πλέον μέσα στους τοίχους της γκαλερί. Μια γιορτή της ελεύθερης δημιουργίας, μια υπενθύμιση ότι η τέχνη, στην πιο αυθεντική της μορφή, ανήκει σε όλους.
