Ένας Παφίτης εικαστικός, μετά από αρκετά χρόνια προβολής του έργου του στο εξωτερικό, παρουσιάζει την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί Art Seen όπου δίνει στο κοινό μια ιδέα της ταυτότητάς του με πολυπολιτισμικά στοιχεία, χρώμα και παιδικότητα. Πρόκειται για τον Χρίστο Ακορδαλίτη, του οποίου έργα βρίσκονται ήδη σε συλλογές του εξωτερικού, όπως το Garage Museum of Contemporary Art στη Μόσχα και το Zuzeum Art Centre στη Ρίγα, ωστόσο, φέτος φαίνεται πως ήταν η χρονιά που άνοιξε την πόρτα και στην κυπριακή εικαστική σκηνή με έργο του να βρίσκεται και στην έκθεση «Casts of an Island», καθώς με την Art Seen, συμμετείχε και στο «Limassol art walks», το οποίο πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Φωτ.: Νίκος Λουκά.

Με τον Ακορδαλίτη συναντηθήκαμε στο στούντιό του, το οποίο βρίσκεται σε ένα χωριό της Πάφου, όπου μένει εδώ και τέσσερα χρόνια. Ο ίδιος μοιράζεται μαζί μας λίγα λόγια για την έκθεση και τους συμβολισμούς των έργων του, όπως και μερικά στοιχεία για την έρευνά του η οποία χτίζει τον συμπαγή χαρακτήρα που περιγράφει κάθε σειρά ή κάθε αυτοτελές έργο που εκθέτει. Ο Ακορδαλίτης εκφράζει, επίσης, κάποια μελλοντικά σχέδια όπου θα ήθελε να επιμεληθεί νεαρούς καλλιτέχνες της Πάφου.

«Down Memory Lane». Μία έκθεση γεμάτη συμβολισμούς, χρώμα και παράλληλα μία ήρεμη και έντονη παρουσία του ζωγραφικού σου χαρακτήρα...

Σε αυτή την έκθεση, η οποία μιλά για την επιστροφή μου στην Κύπρο, ήθελα να έχει μία πολυπολιτισμικότητα η οποία εμπλέκεται μέσα από τις στάσεις της διαδρομής μου. Το έργο με τη γάτα, το οποίο παραπέμπει στη «Μανέκι Νέκο», όπως ονομάζεται η γνωστή ιαπωνική φιγούρα. Γενικότερα, όλα έχουν τον δικό τους συμβολισμό και όταν δουλεύω για μια έκθεση δεν έχω έτοιμα έργα και τα δίνω στην γκαλερί. Φτιάχνω από την αρχή έργα, ειδικά για την έκθεση… θέλω να ξέρω, για παράδειγμα, την ιστορία της γκαλερί που θα εκθέσω, γίνεται κάποια έρευνα… Όπως κι όταν έδειξα έργα στο Λος Άντζελες στην γκαλερί «Ηalf Gallery» του Bill Powers. Μια γκαλερί που βρίσκεται σε μια βίλα η οποία χρονολογείται από τα μέσα του 20ού αιώνα και άνηκε στην Ντόροθι Άρζερ, την πρώτη γυναίκα που εντάχθηκε στον Σύνδεσμο Σκηνοθετών της Αμερικής. Ήξερα, λοιπόν, ότι τα έργα θα εκτεθούν στο σαλόνι αυτής της βίλας και έβαλα στοιχεία από την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του κτηρίου, μιας και η έκθεση ονομαζόταν «House Guests».

Ανέφερες ότι όλα σου τα έργα έχουν κάποιο συμβολισμό…

Ναι, θα κοιτάξω τι συμβολίζει ο κάβουρας για μένα αλλά και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Επίσης, ως ζωγράφος, σκέφτομαι ότι θα τον χρησιμοποιήσω και χρωματικά στο έργο. Δηλαδή, ίσως να καθοδηγήσω το μάτι του θεατή με ένα ζωγραφικό τρικ, που ίσως να μην χρειάζεται απαραίτητα να αναγνωρίσει ο ίδιος.

«Bitch is delulu as f*ck». Φωτ.: Νίκος Λουκά.

Στην γκαλερί Art Seen, υπάρχει ένα μαυρόασπρο έργο, κάτι «ασυνήθιστο», αφού τα έργα σου έχουν πολλά χρώματα.

Ήξερα ότι ήθελα να κλείσω την έκθεση με ένα συμπέρασμα. Το έργο «Bitch is delulu as f*ck», όπως ονομάζεται, νομίζω περιγράφει την κατάσταση της Κύπρου, αυτή τη στιγμή. Οπότε αυτό το συμπέρασμα, το έργο δηλαδή, ήθελα να είναι λίγο πιο δραματικό ώστε να σε παρασύρει να σταματήσεις και να του δώσεις προσοχή μετά από τόσο χρώμα που παρουσιάζεται στα υπόλοιπα. Είναι μία ανατροπή.

Γύρω μας έχεις κάποια βιβλία και αναφορές, πράγματα που ίσως σε εμπνέουν για να δημιουργείς, ωστόσο ο κάθε καλλιτέχνης εμπνέεται από διάφορα που συμβαίνουν στη ζωή. Τι σε απασχολεί εσένα αυτή την περίοδο;

Η αλήθεια είναι πως διαβάζω βιβλία στον ελεύθερό μου χρόνο. Αυτά που βλέπεις, εδώ στο στούντιο, μαζεύτηκαν στη διάρκεια του χρόνου. Στην εποχή που ζούμε, έρχονται πληροφορίες από παντού ιδιαίτερα μέσα από τη χρήση του κινητού, έτσι επιλέγω συχνά να το βάζω στην άκρη και να ανοίγω διάφορα βιβλία. Για παράδειγμα, είχα ανακαλύψει την «Κουκκουμάρα» της Λαπήθου στο «Η λαϊκή τέχνη της Κύπρου», ένα βιβλίο του πατέρα της συντρόφου μου. Εκείνο το γλυπτό αποτελεί έμπνευση για ένα έργο που φιλοξενείται τώρα στην Art Seen, στη Λευκωσία. Υπάρχει σε πολλά σχέδιά μου και είναι μία επιρροή και σε κάποια άλλα έργα. Ένα πανέμορφο σύμβολο και γυναικεία φιγούρα. Γενικά, όπως είπες, η έμπνευση είναι παντού. Επίσης, όταν νιώθω άνετα με ένα στοιχείο, κατευθείαν νιώθω ότι πρέπει να προχωρήσω σε κάτι άλλο. Τώρα που παρουσιάζεται, στην Art Seen, μια σειρά που έχει έντονα το κυπριακό στοιχείο, παίρνω μια άλλη κατεύθυνση, πορεύομαι προς κάτι διαφορετικό, που εξελίσσεται, όμως, οργανικά από τα προηγούμενα.

Είσαι από τους καλλιτέχνες που δουλεύεις και ζεις από την τέχνη σου…

Κοίτα, πριν πάω να σπουδάσω ή και κατά τη διάρκεια των σπουδών, δεν μας δίδαξε κανείς ότι μπορείς, όντως, να ζεις από την τέχνη σου στην Κύπρο. Συνήθως, είχαμε στο μυαλό μας ότι θα σπουδάσουμε, θα έρθουμε πίσω και θα ανοίξουμε, ας πούμε, μια σχολή. Κάτι που το σκέφτομαι για το μέλλον. Να δημιουργηθεί ένας χώρος με άλλους καλλιτέχνες όπου θα κάνουμε κάποια μαθήματα. Κάποια στιγμή, θα ήθελα, επίσης, να κάνω κάποια έκθεση με νέους, κυρίως της Πάφου διότι δεν υπάρχει τόση δραστηριότητα όσο στη Λευκωσία και δεν έχουν την προσοχή, δίνοντάς τους έτσι την ώθηση που μπορεί να χρειάζονται. Πίσω στην κουβέντα μας, ζώντας στη Γερμανία, είδα ότι είναι εφικτό να πουληθούν έργα και να ζεις από την τέχνη σου. Ήταν πολύ ωραία εκεί, είχαμε δημιουργήσει τον κύκλο μας, και τότε ήταν, μάλιστα, που άρχισα να δουλεύω με την γκαλερί «Δύο Χωριά», στην Αθήνα.

Πώς ήρθε η πρόταση με τη γκαλερί «Δύο Χωριά»;

Ήρθε με ένα email, στο οποίο μου έλεγαν, ουσιαστικά, ότι παρακολουθούν το έργο μου και έβλεπαν τη δυνατότητα ανέλιξής μου. Είναι αυτό που λέω και σε νεότερους, ότι μπορεί να παρακολουθεί κάποιος το έργο σου και να μην το γνωρίζεις. Καλώς ή κακώς, υπάρχει πια το Instagram και τα άλλα social media, τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν ως όπλα στα χέρια σου και πρέπει να τα χρησιμοποιήσεις σωστά. Παλαιότερα, χρειαζόταν να ταξιδέψεις για να δείξεις το portfolio σου. Ενώ, τώρα, μπορείς απλώς να δείξεις τη δουλειά σου μέσω ένος story ή post στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Φωτ.: Ιωάννα Κρητιώτη.

2020. Επιστρέφεις στην Κύπρο, σε ένα χωριό της Πάφου… Ήταν εύκολη απόφαση;

Ήταν συλλογική, ωστόσο, είναι αλήθεια πως, δεν είμαι σίγουρος ότι θα έπαιρνα την απόφαση να έρθω πίσω στην Κύπρο, εάν δεν είχα τη συνεργασία με την γκαλερί «Δύο Χωριά» η οποία συνεχίζεται και σήμερα. Δηλαδή, υπήρχε κάποια ασφάλεια, ότι θα έρθω, θα βρω έναν χώρο για στούντιο και θα συνεχίσω να δουλεύω. Φυσικά, όταν ήρθα πίσω Κύπρο και πήρα τηλέφωνο στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις και με ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχει κατηγορία για καλλιτέχνες και εντάσσομαι στους «τεχνίτες που δεν υπάγονται σε άλλη επαγγελματική κατηγορία», δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Στη Γερμανία είναι διαφορετικά, υπάρχει η Künstlersozialkasse για τους καλλιτέχνες, είτε είσαι ζωγράφος, ποιητής, μουσικός ή κάτι άλλο και το κύριό σου εισόδημα προέρχεται από την καλλιτεχνική σου δραστηριότητα. Ξέρεις ότι θα έχεις σύνταξη, σου πληρώνουν ένα πολύ μεγάλο μέρος της ιατρικής σου ασφάλειας, τύπου ΓεΣΥ, έχεις έκπτωση στα τρένα, ενώ έχεις πρόσβαση σε διάφορα μουσεία κ.ά. Νιώθεις ότι υπάρχει στήριξη για να προσφέρεις στον πολιτισμό και να εξελιχθεί ο τόπος.

2024. Μία χρονιά σημαδεμένη με την πρώτη σου ατομική στην Κύπρο και άλλες δύο συμμετοχές. Τι συνέβη;

Ένιωσα πως ήρθε η ώρα. Είχα κάποιες προτάσεις για Κύπρο και παλαιότερα, όμως δεν ένιωθα έτοιμος να δείξω έργα μου στην Κύπρο. Όταν, όμως, ήρθε η πρόταση του Νίκου Παττίχη και της Μαρίας Στάθη, νομίζω ένιωσα πως αυτά τα άτομα μπορώ να τα εμπιστευθώ και να συνεργαστούμε, όπως νιώθω με την γκαλερί «Δυο Χωριά» και τη Μαρίνα Βρανοπούλου. Και είναι πολύ σημαντικό να σε ακούει ο γκαλερίστας, να λαμβάνει υπόψη τις ανησυχίες και το σκεπτικό σου. Έτσι επιτυγχάνεται μια ουσιαστική συνεργασία.

Πληροφορίες

«Down MemoryLane» | Ατομική έκθεση του Χρίστου Ακορδαλίτη

Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή 16.00-19.00 ή κατόπιν ραντεβού

Διάρκεια: Μέχρι 29 Νοεμβρίου 2024

Χώρος έκθεσης: Λεωφόρος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ΙΙΙ 66, Λευκωσία

Για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε με τη Μαρία Στάθη, ιδρύτρια και διευθύντρια Art Seen +357 22006624 | ~info@art-seen.org | http://www.art-seen.org">www.art-seen.org

Φωτ.: Νίκος Λουκά.