Υπήρξα κάποτε κι εγώ, νεαρός τότε, πελάτης του. Το καφενείο "Σπιτφάιαρ" στη Λευκωσία, επί της λεγόμενης "Πράσινης Γραμμής", κολλητό στο μεσαιωνικό τείχος, ακριβώς απέναντι από το εσωτερικό άνοιγμα της Πύλης Πάφου. Ένα κι αυτό από τα παλαιά, ρομαντικά και χαρακτηριστικά στοιχεία της πρωτεύουσας που έχουνε πλέον χαθεί οριστικά και που αποτελούνε για τους παλαιότερους ευχάριστη ανάμνηση. Είχε λειτουργήσει από νωρίς, το 1965 και ήταν ένα από τα καταστήματα που άρχισαν να λειτουργούν κατά μήκος της "Πράσινης Γραμμής" μετά τη χάραξή της και τον τερματισμό των συγκρούσεων. Υπήρξε και αυτό ένα παραδοσιακό καφενείο, ένα από εκείνα τα στοιχεία που συνέθεταν τον χαρακτήρα μιας άλλης εποχής που πέρασε και χάθηκε οριστικά.

Μιας εποχής με λιγότερες δυνατότητες αλλά και λιγότερο άγχος, με λιγότερο θόρυβο και λιγότερες απαιτήσεις. Και το "Σπιτφάιαρ" στο οποίο κατεβαίναμε τότε με τα ποδήλατα, υπήρξε κι αυτό στέκι για πολλούς. Ήτανε, μεταξύ άλλων, και το μοναδικό καφενείο στον ελληνικό τομέα της πρωτεύουσας στο οποίο μπορούσε κανείς να καπνίσει και τον ναργιλέ του. Και είχε και αυτό τους πιστούς και τακτικούς του πελάτες. Δεν ήτανε καφετέρια, ήτανε καφενείο. Και για πολλούς υπήρξε και χώρος καταφυγής ή ακόμη και απόδρασης από το τρέξιμο για το μεροκάματο και τα προβλήματα της κάθε μέρας. Μ' έναν καφέ ή έναν ναργιλέ και με τα παραδοσιακά γλυκά που διέθετε, το "Σπιτφάιαρ" υπήρξε και αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία μιας εποχής που πέρασε και χάθηκε. Μιας πιο δύσκολης ζωής από διάφορες απόψεις, αλλά και με λιγότερο τρέξιμο και λιγότερες αγωνίες.

Μιας εποχής κατά την οποία μπορούσες ακόμη να είχες το απόγευμα όχι μόνο έναν καφέ, αλλά και μια ήρεμη κουβέντα με ήρεμους ανθρώπους.