Κηδεύεται σήμερα στο Μονπαρνάς του Παρισιού η πρωτοπόρος της Νουβέλ Βαγκ και του διεθνούς κινηματογράφου, Ανιές Βαρντά, η οποία απεβίωσε στις 29 Μαρτίου στην πόλη του Φωτός.
Μέσα από τις ταινίες της, που κινούνταν μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, η Βαρντά άφησε πίσω της πλούσιο και πρωτότυπο έργο, με πρώτο το «La Pointe-Courte» το 1955 και τελευταίο, όπως αποδείχθηκε, το αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ Varda bar Agnes (Η Βαρντά για την Ανιές) που προβλήθηκε μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Εξάλλου, στο περσινό Φεστιβάλ των Καννών η Βαρντά περπάτησε στο κόκκινο χαλί με άλλες γυναίκες από τον χώρο της 7ης Τέχνης που διαμαρτύρονταν για τη μικρή παρουσία γυναικών στο διάσημο φεστιβάλ και στο σινεμά εν γένει.
Φώτιζε το περιθώριο
Το σύνολο του έργου της έφερνε στην οθόνη «το αόρατο», κάνοντάς το ορατό, σημειώνουν πολλές κριτικές, εννοώντας ότι φώτιζε τις ιστορίες ανθρώπων που δεν θα γίνονταν ποτέ πρωτοσέλιδο, αλλά που ήταν μέρος των κοινωνιών στις οποίες ζούμε. Πολλές ταινίες της Ανιές Βαρντά ανταποκρίνονται σε αυτόν τον σκοπό: από την «Κλειώ από τις 5 έως τις 7» (1962), μέχρι τις «Δίχως στέγη, δίχως νόμο» (1985), «Les Glaneurs et la Glaneuse» (2000), «Οι παραλίες της ζωής μου» (2009) ή «Faces, Places» (2017). Η Ανιές Βαρντά τιμήθηκε για τη συνολική προσφορά της στον κινηματογράφο με Χρυσό Φοίνικα (ήταν η πρώτη γυναίκα που παρέλαβε ένα τέτοιο βραβείο), με το τιμητικό Σεζάρ, το βραβείο Επιτεύγματος στον Παγκόσμιο Κινηματογράφο από τα Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και με το τιμητικό Όσκαρ. «Χάσαμε μία από τις μεγαλύτερες καλλιτέχνιδες της εποχής μας. Ανιές Βαρντά έχετε τον σεβασμό μου, την αναγνώρισή μου, τον θαυμασμό μου», έγραψε στο twitter ο υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας Φρανκ Ριστέ, αποχαιρετώντας τη μεγάλη πρωτοπόρο και μία από τις ελάχιστες γυναικείες φιγούρες της γαλλικής Νουβέλ Βαγκ.
