Ο Κύπριος Ντίνος Κατσουρίδης αποτελεί σημαντικό κομμάτι του ελληνικού σινεμά. Με τις ιδιότητες του παραγωγού, σκηνοθέτη, διευθυντή φωτογραφίας, αλλά και του μοντέρ, έχει αφήσει έναν τεράστιο όγκο δουλειάς με πολλές βραβεύσεις, αλλά και πολλά εισιτήρια. Συχνός επισκέπτης του νησιού, αποτέλεσε στο παρελθόν και πρόεδρος της  κριτικής επιτροπής στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου που ξεκίνησε χθες 9 Οκτωβρίου και συνεχίζεται μέχρι τις 15 Οκτωβρίου στη Λεμεσό. Τιμώντας τον, το φεστιβάλ κάθε χρόνο απονέμει το βραβείο σκηνοθεσίας «Ντίνος Κατσουρίδης» στο εθνικό διαγωνιστικό τμήμα. Φέτος το ISFFC αφιερώνει ένα παράλληλο πρόγραμμα στον μεγάλο αυτό δημιουργό προβάλλοντας την ταινία «Ο Παλαβός Κόσμος του Θανάση», μια σπονδυλωτή ταινία που αποτελείται από μικρές ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο.

Στις 17 Νοεμβρίου 1989, ο Ντίνος Κατσουρίδης προσκάλεσε τη νεαρή ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Ισαβέλλα Μαυράκη για δείπνο στο σπίτι του στην οδό Μεθὠνης στα Εξάρχεια. «Έφτιαξε μακαρόνια, δεν ήταν σπουδαία έχω να πω, αλλά δεν πειράζει, μαγειρεύω εγώ».

Όταν άνοιξε την πόρτα για να φύγει, έξω γινόταν χαμός. Η Αθήνα καιγόταν κι έτσι αναγκάστηκε να περάσει τη νύχτα εκεί, όπως και τα επόμενα 22 χρόνια ως η σύντροφος και αργότερα επίσημη σύζυγός του μέχρι το θάνατο του στις 28 Νοεμβρίου 2011.

Μιλήσαμε με την Ισαβέλλα για τον άνθρωπο πίσω από τον σκηνοθέτη. Τι τύπος ήταν; Τι ώρα ξυπνούσε; Πώς ήταν η καθημερινότητά του;

«Ο Ντίνος ξυπνούσε πάντα νωρίς. Όταν δεν είχε γυρίσματα, πήγαινε στο γραφείο του με το σκούτερ, ήταν μηχανόβιος μέχρι τα γηρατειά. Δούλευε πάρα πολύ, η δουλειά του δεν ήταν δουλειά αλλά δημιουργία, σαν προέκταση της προσωπικής του ζωής. Το μεσημέρι έκανε διάλειμμα και έτρωγε σε ένα ταβερνάκι δίπλα στο γραφείο. Κατά τις 5μ.μ. κοιμόταν μια ώρα και όταν ξυπνούσε έπινε έναν καφέ και διάβαζε εφημερίδες. Τις άπλωνε στο τραπέζι, τις διάβαζε όλες και συνέκρινε τι έγραφε η μία με την άλλη για να έχει πλήρη άποψη και γνώση.

Δεν του άρεσε ιδιαίτερα να πηγαίνει σε μπαρ, προτιμούσε τα ταβερνάκια με καλούς μεζέδες και φίλους. Κάθε μέρα έπινε ένα με δύο ποτήρια κρασί, ήτανε σχεδόν χορτοφάγος, του αρέσαν οι μπάμιες, τα όσπρια, οι σαλάτες. Η μεσογειακή διατροφή γενικά. Στις ταβέρνες έτρωγε τα πρώτα πιάτα και όταν ερχόντουσαν τα κρέατα έλεγε: «Συγγνώμη, εγώ θα πιω το κρασάκι μου να σας κάνω παρέα, έχω φάει». Κάπνιζε λίγο και μόνο στριφτά τσιγάρα.

Έμπαινε σε έναν χώρο και οι άνθρωποι συχνά σηκώνονταν όρθιοι. Ενέπνεε σεβασμό και εκτίμηση με έναν ιδιαίτερο τρόπο, χωρίς να είναι έντονος, αντίθετα ήταν πολύ χαμηλών τόνων. Στη δουλειά του ήταν αυστηρός και ίσως σκληρός σε πρώτο επίπεδο. Στην προσωπική του ζωή όμως ήταν ό,τι πιο γλυκό και τρυφερό μπορούσε να υπάρξει. Βολικός, χωρίς απαιτήσεις. Ήταν πολύ ψύχραιμος. Σύμφωνα με αυτόν, σε μία κατάσταση καλύτερα να μην αντιδράσεις άμεσα. Μην μιλήσεις, μην κάνεις τίποτα. Περίμενε να περάσει κάποιος χρόνος, μία μέρα ή και περισσότερο, και τότε να πάρεις τις αποφάσεις σου. Ήταν κάτι πολύτιμο που έμαθα από τον Ντίνο. Με τον τρόπο του σε έβαζε σε μια σειρά όσον αφορά τον τρόπο που σκέφτεσαι, την ψυχραιμία, την τάξη, χωρίς να σου κάνει μαθήματα, σε έβαζε γενικά σε μια πιο ήρεμη φιλοσοφημένη κατάσταση έμμεσα. Απλώς έβγαινε μέσα από τον τρόπο που λειτουργούσε και ζούσε. Και, βέβαια, ήταν ψύχραιμος σε εκνευριστικό σημείο κάποτε. Ο Παντελής Βούλγαρης, όταν δούλευαν στην ταινία 'Το Προξενιό της Άννας', έλεγε ότι πάντα έπαιρνε τον χρόνο του να ανταποκριθεί σε συζητήσεις.

Ήταν λάτρης της έρευνας και της λεπτομέρειας. Διάβαζε πολλά τεχνικά βιβλία, αγαπούσε τα μαθηματικά, διάβαζε βιβλία μαθηματικών για την ευχαρίστησή του. Έμαθε να δουλεύει με τα ψηφιακά προγράμματα μοντάζ απίστευτα γρήγορα.

Σινεμά δεν πήγαινε συχνά, αφού ταξίδευε στα φεστιβάλ κινηματογράφου. Παρακολουθούσε τηλεόραση, ιδιαίτερα εκπομπές του BBC. Έβλεπε ελληνικές και ξένες ταινίες, όπως και πολύ ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Τότε δεν υπήρχαν τα συνδρομητικά κανάλια και οι πλατφόρμες, οπότε έμπαινε σε διαδικασία έρευνας για να τις βρει.

Όταν ήταν μικρός, και μέχρι τα δέκα ή δώδεκα του χρόνια περίπου, αγαπούσε πάρα πολύ την εκκλησία. Ήταν παπαδοπαίδι, έψελνε και πήγαινε κάθε Κυριακή. Όλο αυτό άλλαξε όμως όταν μια μέρα κάποια από τα παιδιά έριξαν ένα εξαπτέρυγο και τα άλλα παιδιά  έριξαν το φταίξιμο στον Ντίνο και ο παπάς μάλωσε αυτόν. Αυτός του είπε ότι δεν το είχε κάνει αυτός αλλά τα άλλα παιδιά, και ο παπάς του απάντησε ότι αν τα περισσότερα παιδιά λένε ότι εσύ το έκανες τότε έτσι πρέπει να είναι. Τότε έκατσε και σκέφτηκε ότι ο παπάς ως αντιπρόσωπος του Θεού θα έπρεπε να ήξερε ποιος έκανε την αταξία, αλλά αφού δεν ξέρει, σημαίνει ότι δεν υπάρχει Θεός. Θεώρησε ότι όλο αυτό δεν έχει αλήθεια πίσω του και από τότε σταμάτησε να πηγαίνει στην εκκλησία και έγινε άθεος. Εκτιμούσε όμως την πολιτιστική και ιστορική πτυχή της θρησκείας. Του άρεσε να επισκέπτεται παλιές εκκλησίες και μοναστήρια. Άκουγε ψαλμωδίες. Ήξερε απ᾽ έξω όλες τις ψαλμωδίες της Μεγάλης Εβδομάδας.

Ήταν πιο Ελληνοκύπριος στην ψυχή του από τους Ελληνοκύπριους που ζουν στη χώρα. Αγαπούσε την Κύπρο πολύ αλλά σπάνια πήγαινε, γιατί τον πονούσε η πολιτική κατάσταση. Προσωπικά την Κύπρο τη γνώρισα και τη γύρισα μετά τον θάνατό του. Συγκεκριμένα, όταν έκανα τα γυρίσματα για το ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του «Μια ζωή σαν σινεμά».

Αυτό που τον συγκλόνισε και τον είδα να αλλάζει, να μεγαλώνει και να καταρρέει, ήταν όταν πέθανε ο Θανάσης Βέγγος. Ο Ντίνος έφυγε και αυτός σχεδόν ένα χρόνο μετά. Έφυγε πλήρης, η ζωή του ήταν γεμάτη δημιουργία, αναγνώριση, αγάπη, καλούς φίλους, δύο παιδιά από δύο οικογένειες. Έζησε τη ζωή εκατό τα εκατό, δεν έφυγε πικραμένος, ίσως μόνο για την Κύπρο που έμεινε μισή και για την Ελλάδα της κρίσης που έβλεπε να καταρρέει.»

+  Το αφιέρωμα στον Ντίνο Κατσουρίδη θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου στις 11μ.μ. στο «Σούσου» στο Θέατρο Ριάλτο στη Λεμεσό. Περισσότερες πληροφορίες για το φεστιβάλ στην ιστοσελίδα www.isffc.com.cy.