Συνέντευξη στην Κατερίνα Μιχάηλου
Η πρώτη μου σκέψη μόλις πήρα στα χέρια μου το συγκεκριμένο βιβλίο, ήταν ότι πρόκειται για ένα χρωματιστό βιβλίο χαρούμενο που θέλεις να ξεφυλλίσεις, και όχι δεν έχει να κάνει με παιδική λογοτεχνία. Ένα χρονικό που τοποθετείται 150 χρόνια μετά, όποτε και αρχίζει το ταξίδι για το διαστημόπλοιο «Ενέργεια».
Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο και στην εικόνα του αλλά και σαν σκέψη.
Όταν το έγραψα από την αρχή φαντάστηκα ένα βιβλίο το οποίο έπρεπε να έχει και οπτικό χαρακτήρα, έπρεπε να έχει και οπτικά ερεθίσματα και γι’ αυτό το λόγο συνεργάστηκα με ένα απ’ τους καλύτερους ζωγράφους και σχεδιαστές, ο οποίος είανι και καθηγητής σχεδιαστικής, ο Τουρκοκύπριος Umi Inaci.
Σε αυτό το ταξίδι στο μέλλον παρατηρούνται τόσο άλματα προόδου όσο και οπισθοδρομήσεις σωστά;
Σωστά. Το βιβλίο αναφέρεται περισσότερο στο τί συμβαίνει στη Γη κατά τη διάρκεια αυτών των 150 χρόνων. Συμβαίνει και αλματώδης πρόοδος , αλλά και πολλά βήματα προς τα πίσω.
Είναι ένα παραλληλισμός στη σημερινή πραγματικότητα αυτός;
Πιστεύω ότι το βιβλίο ασχολείται με κάποια διαχρονικά θέματα, κάποιες διαχρονικές αντιθέσεις. Κάποιες απ’ αυτές είναι: η ειρήνη και ο πόλεμος, η επιστήμη και η πίστη, ή η λογική και η δεισιδαιμονία, η δημοκρατία και η δικτατορία. Κι αυτές οι αντιθέσεις, τις οποίες συνεχίζουμε να βιώνουμε κι έχουμε βιώσει και στη σύγχρονη ιστορία αλλά και απ’ όσα γνωρίζουμε και από τη μελέτη της ιστορίας σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, υπάρχουν και υπήρχαν. Είναι αρκετά διαχρονικές. Το βιβλίο ασχολείται με αυτές καθώς και με την ανθρώπινη πρόοδο αλλά και με την ανθρώπινη αλλαγή κατά τα 150 χρόνια του ταξιδιού του διαστημόπλοιου «Ενέργεια».
Πώς είναι δυνατό να επιτευχθεί η ειρήνη σε ένα κόσμο ο οποίος έχει ουσιαστικά προβλήματα
Πώς καταφέρνετε να αναφέρεστε στο μέλλον αλλά να είναι σαν να μιλάτε για το κάθε τώρα;
Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί μιλώ για το εγγύς μέλλον. Για τα επόμενα 150 χρόνια από σήμερα.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μήνυμα που θέλατε ως συγγραφέας να μεταδώσετε στον κάθε αναγνώστη;
Κάποιοι από τους προβληματισμούς μου που καταγράφονται με κάποιο τρόπο στο βιβλίο, είναι : Πώς είναι δυνατό να επιτευχθεί η ειρήνη σε ένα κόσμο ο οποίος έχει ουσιαστικά προβλήματα; Γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί που πιστεύουν περισσότερο στη δεισιδαιμονία παρά στην επιστήμη η οποία έχει αποδείξει τί μπορεί να προσφέρει στην ανθρώπινη πρόοδο. Ζούμε σε ένα κόσμο ο οποίος είναι οργανωμένος σε κράτη έθνη, κάτι το οποίο δεν με βρίσκει σύμφωνο. Το μέλλον το βλέπω κάπως διαφορετικά.
Θα μπορούσε να αλλάξει κάτι και να μη υπάρχουν αυτά στο μέλλον ;
Το ελπίζω αλλά χωρίς και πάλι να αποκαλύψω την αφήγηση , θα συμβούν και κάποια φριχτά γεγονότα προτού συμβεί αυτό. Χρειάζεται κάποια μεγάλη έκρηξη. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν κι απειλές από το διάστημα, από κάποιο άλλο πολιτισμό. Οι γήινοι παίρνουν ένα μήνυμα απειλητικό από κάποιο ξένο πολιτισμό τον οποίο δεν έχουν εντοπίσει ακόμη.
Έχω την εντύπωση ότι με αυτό το βιβλίο θέλατε να «επικρίνετε» με κάποιο τρόπο το παρόν;
Ναι σίγουρα υπάρχουν επικρίσεις κι έχω αρκετά έντονα συναισθήματα σχετικά με αυτά τα θέματα τα οποία αναπτύσσω. Όπως για παράδειγμα η πάλη της επιστήμης με τη δεισιδαιμονία ή ο εθνικισμός που πάντοτε βιώναμε αλλά που για κάποιους λόγους ακόμα και στην ενωμένη μας Ευρώπη παρατηρούμε μία έξαρση αυτού του εθνικισμού.
Σήμερα η παρουσίαση του βιβλίου στο ΤΕΠΑΚ Αμφιθέατρο 2, στις 19:30. Είσοδος Ελεύθερη. Πληροφορίες: 22 35 80 28
