Με αφορμή το βιβλίο του Τώνι Αγκαστινιώτη «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μια ιστορία»
Του Κώστα Κατσώνη
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά την τρίτη μέρα… Αυτούς τους στίχους, μελοποιημένους από τον αείμνηστο μεγάλο Έλληνα μουσικοσυνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο, που έφυγε πρόσφατα από ανάμεσά μας, ακούγαμε εκείνες τις αιματόβρεχτες μέρες της αναβροχιάς, τον μαύρο Ιούλη του 1974, από ένα μικρό ραδιο-μαγνητόφωνο που είχαμε μαζί μας στην επιστράτευση… Κι ήταν ήδη στην πόλη οι οχτροί, που τους άνοιξαν τις κερκόπορτες οι σειρήνες του μίσους και του διαχωρισμού: οι ελληνόφωνοι προδότες της επαίσχυντης Χούντας των Αθηνών και της εγκληματικής ΕΟΚΑ Β΄ του στρατηγού Γρίβα, που οργάνωσαν το ατιμώρητο ανοσιούργημα του πραξικοπήματος, στις 15 Ιουλίου 1974, κι άνοιξαν διάπλατα τις πύλες για να διαβεί ανενόχλητος ο τουρκικός Αττίλας, προκαλώντας μια πρωτόγνωρη τραγωδία για τον τόπο και για ολόκληρο τον λαό μας -Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους: προσφυγιά, νεκροί, αγνοούμενοι, αιχμάλωτοι, εγκλωβισμένοι και μια βίαια μοιρασμένη πατρίδα, για μισό σχεδόν αιώνα.
Και σαν να μην έφτανε το έγκλημα της μεγάλης προδοσίας, που όμοιά της ποτέ δεν γνώρισε ο τόπος μας στη μακραίωνη Ιστορία του, «αυτοί που 'πράξαν το κακό» και δεν τους πήρε, δυστυχώς, κανένα μαύρο σύννεφο ίσαμε σήμερα, έκαναν εκείνες τις μέρες και άλλα στυγερά και αποτρόπαια εγκλήματα, αυτή τη φορά σε βάρος αθώων Τουρκοκυπρίων -που ήταν και είναι έως σήμερα θύματα κι αυτοί όπως κι εμείς της εκατέρωθεν εξτρεμιστικής εθνικιστικής λαίλαπας, που αναβιώνει κατά δυστυχή συγκυρία και στις μέρες μας… με θεσμική μάλιστα ανοχή.
Στα τουρκοκυπριακά χωριά Αλόα-Μαράθα-Σανταλάρη στην Τόχνη και αλλαχού, εκτελέστηκαν εκείνες τις μέρες εν ψυχρώ δεκάδες γυναικόπαιδα και ηλικιωμένα άτομα, από επώνυμους ΕΟΚΑβητατζήδες, που αντί να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου, παρέμειναν στα μετόπισθεν κάνοντας επίδειξη της ολέθριας για τον τόπο και τον λαό μας «παλικαροσύνης τους», δολοφονώντας μικρά παιδιά, ηλικιωμένα άτομα και γυναίκες -τις οποίες είχαν βιάσει προηγουμένως, σύμφωνα με αδιάσειστα στοιχεία και μαρτυρίες. Τα αθώα αυτά θύματα της ασύμμετρης εθνικιστικής παράνοιας του ΕΟΚΑβητισμού, τάφηκαν σε ομαδικούς τάφους και σε πηγάδια -όπως τάφηκαν και Ελληνοκύπριοι θύματα των Γκρίζων Λύκων του τουρκικού σοβινισμού, που ανοίχτηκαν στη συνέχεια ή ακόμα διανοίγονται από τη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (ΔΕΑ), αποκαλύπτοντας σε όλο του το μέγεθος το φρικαλέο αυτό έγκλημα.
Όλα αυτά και άλλα πολλά μακάβρια και εγκληματικά, που αποτελούν τις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης κυπριακής Ιστορίας, συγκλόνισαν την ψυχή και την έμπνευση του Τώνι Αγκαστινιώτη, ο οποίος μέσα από το βιβλίο του «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μια ιστορία» (Σοσιαλιστική Έκφραση, Λευκωσία 2022), αναδεικνύει την παθογένεια του μίσους και του εθνικιστικού φανατισμού, που μόνο τραγωδίες και δεινά προοιωνίζεται όπου ανθεί για τους λαούς. Ο συγγραφέας στο εισαγωγικό του σημείωμα χαρακτηρίζει το βιβλίο του ως ταξίδι βιωματικό, μέσα από τις σελίδες του οποίου «οι αναγνώστες θα έρθουν αντιμέτωποι με τις αλήθειες που χιλιάδες Ελληνοκύπριοι δεν τις άκουσαν ποτέ. Περιγράφονται», συνεχίζει, «πραγματικά γεγονότα που δεν θα μπουν στη σχολική ύλη κι ούτε θα εμφανιστούν ποτέ στις οθόνες των τηλεοράσεων. Πρόκειται για τον απαγορευμένο καρπό που μπορεί να πετάξει τον ανυποψίαστο αναγνώστη έξω από τον παραμυθένιο κήπο της αθωότητας».
Ένα ταξίδι πολύχρονης έρευνας, συγκέντρωσης πληροφοριών, μαρτυριών και άλλων στοιχείων για την ιστορική αλήθεια, που τόσο πολύ έχει κακοπάθει και ακόμα παραχαράζεται και πλαστογραφείται στον δύσμοιρο τόπο μας, από τους ένοχους της μεγάλης προδοσίας και της συνακόλουθης τραγωδίας, είναι το βιβλίο του Τώνι Αγκαστινιώτη, ακτιβιστή, κινηματογραφιστή και ερευνητή. Με επιμονή, υπομονή, άμετρο πόνο, οργή και συγκλονισμό ψυχής, ο συγγραφέας αποκαλύπτει και αναδεικνύει μέσα από τις 390 σελίδες του βιβλίου τα ειδεχθή εγκλήματα του κυπριακού εθνικιστικού τέρατος, που διαπράχθηκαν εκείνες τις αποφράδες μέρες του '74, χωρίς ίχνος μεταμέλειας, αλλά και χωρίς κανείς έως τώρα από τους γνωστούς άγνωστους ενόχους να λογοδοτήσει ή να απολογηθεί τουλάχιστον και να ζητήσει συγχώρεση…
Διαβάζοντας το βιβλίο -που αξίζει και πρέπει να διαβαστεί από όλους όσοι αναζητούν την ιστορική αλήθεια για όσα τραγικά βιώσαμε ως λαός εκείνο το πικρό καλοκαίρι του 1974, το συμπέρασμα που συγκλονίζει την ψυχή μας, καθώς φτάνουμε στην τελευταία του σελίδα, είναι πως ο πόνος των ανθρώπων του δύσμοιρου τόπου μας είναι ο ίδιος, όπως ίδια είναι και η εναγώνια ελπίδα και η προσδοκία για την ειρήνη. Και θα ήταν, στ’ αλήθεια, ευχής έργο να γίνει αυτό το βιβλίο η αφορμή και η απαρχή για μια συντονισμένη προσπάθεια να αποκαλύψουμε και να αποδεχθούμε τις εκατέρωθεν αλήθειες, συστήνοντας επιτέλους -μισό σχεδόν αιώνα από το εφιαλτικό καλοκαίρι του 1974, τις τόσο λυτρωτικές και επιβαλλόμενες για τον δύσμοιρο τόπο μας Επιτροπές Αλήθειας, για να μπορέσουμε ως λαός, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, να απελευθερωθούμε απ΄ όσα μας στοιχειώνουν και διαιωνίζουν τον βίαιο διαχωρισμό και την ντε φάκτο διχοτόμηση του μαρτυρικού μας νησιού.
Γιατί μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει σύντομα ο δρόμος της ειρήνης και της επανένωσης, για να γκρεμίσουμε μαζί Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι τα τείχη του μίσους και του διαχωρισμού και να κτίσουμε μια καινούργια, ελεύθερη και επανενωμένη πατρίδα, της ειρηνικής συνύπαρξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συμφιλίωσης, της αλληλοαποδοχής και της συνεργασίας. Και το βιβλίο του Τώνι Αγκαστινιώτη «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μια ιστορία» είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα πρώτο μικρό βήμα και μια σημαντική συμβολή στον δύσκολο αγώνα της ειρήνης και της επανένωσης του νησιού μας, που μπορούμε σίγουρα να πραγματώσουμε, με την κοινή, συντονισμένη πάλη και δράση όλων όσοι -κι από την εδώ μεριά κι από την άλλη- αγαπούν πραγματικά αυτόν τον τόπο και νοιάζονται για το αύριό του, που μόνο ειρηνικό μπορεί και πρέπει να είναι και τίποτε άλλο.
