Η Ράκελ Γουέλτς εγκατέλειψε στα 82 της τον μάταιο γήινο κόσμο. Η Αμερικανίδα (και κατά το ήμισυ Βολιβιανή) πάλαι ποτέ σεξοβόμβα ή σύμβολο του σεξ (δεκαετίες 1960 έως και 1980) συνέδεσε το όνομά της με την Κερύνεια και ευρύτερα με την Κύπρο, όταν το 1970 έγιναν στο νησί μας (στο γραφικό ορεινό χωριό Κάρμι και την ευρύτερη περιοχή της Κερύνειας) τα γυρίσματα του φιλμ με τίτλο (The beloved, μετέπειτα Sin) στο οποίο πρωταγωνίστησε.

Η κάθοδος της Ράκελ για την ταινία, ήταν τεράστιο γεγονός για την Κύπρο, μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ, δέχτηκε την διάσημη ηθοποιό στο προεδρικό μέγαρο, όπως και άλλους συντελεστές του έργου. Για την πανέμορφη και τουριστική Κερύνεια ήταν μεγάλο συν στη διαφήμισή της, τόσο για τη φυσική ομορφιά της, όσο και για τα ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπαρ, καφέ, ντίσκο και γενικώς για τις υπηρεσίες για άνετη διαμονή που προσέφερε στους ξένους επισκέπτες. Επίσης, πολλοί νέοι και νέες δούλεψαν στην ταινία και ακόμη περισσότεροι έπαιξαν ρόλους κομπάρσων. Μετά την ταινία της Ράκελ γυρίστηκαν και άλλα έργα στην Κερύνεια, με γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς της εποχής, όπως και με ξένους, παράδειγμα ο Πίτερ Σέλερς. Ακόμη, πολλές ξένες (διεθνούς κύκλου εργασιών) εταιρείες επέλεξαν την Κερύνεια ως τόπο γυρισμάτων των διαφημίσεων των προϊόντων τους.

Τα άτομα του καστ, αλλά και των πολυπληθών συνεργείων-τότε κατάλαβα πως χρειάζονται πολλά άτομα, αφανείς εργαζόμενοι, για να γίνει ένα κινηματογραφικό έργο-διέμεναν σε διάφορα ξενοδοχεία της Κερύνειας μας, γνωστά τότε, όπως Dome, Esperides, Rock Ruby, το ξενοδοχείο του Μαυρίκιου κ.ά.

Εκτός από την Κερύνεια ευρύτερα, η Ράκελ συνδέθηκε και με την οικογένειά μου, αφού η μητέρα μου, Ιουλία ή Κιουλού ή (όπως την αποκαλούσαν οι πολλές ξένες πελάτισσές της) Julia. Ήταν εξαιρετική ράπτρια η μητέρα μου, με καλλιτεχνική στόφα και ικανότητα να βρίσκει την καλύτερη λύση και για τα τα πιο δύσκολα σώματα, κρύβοντας τις ατέλειες. Προσελήφθη για να εργαστεί στην ταινία, ράβοντας τα ρούχα του έργου για τη σεξοβόμβα Ράκελ, καθώς και για τη σπουδαία Φλόρα Ρόμπσον. Έπαιρνε τότε (μιλάμε για το 1970) δέκα (10) λίρες την ημέρα, ήτοι 60 λίρες την εβδομάδα (ή 80 αν έπρεπε να εργαστεί και Κυριακές, γιατί οι αργίες ήταν διπλής πληρωμής), δηλαδή όσος ήταν ο μηνιαίος μισθός περίπου υψηλόμισθων κρατικών υπαλλήλων, τραπεζικών κ.ο.κ. Έχω πολλά βιώματα και εμπειρίες από την εποχή εκείνη, γιατί έζησα εκ του σύνεγγυς την δημιουργία του φιλμ. Ήμουν έφηβος γύρω στα 14 προς 15, μιλούσα ήδη καλά αγγλικά, έτσι είχα άνετη επικοινωνία με τους ηθοποιούς, τους οποίους είχα γνωρίσει, λόγω της θέσης της μάνας μου, αφού είχα το «ελεύθερο» να πηγαίνω στα γυρίσματα. Στις σκηνές σε ανοιχτούς χώρους μπορούσα να πηγαίνω όποτε ήθελα, όπως και πολλοί περίεργοι, με τη διαφορά ότι, μαζί με τους φίλους μου είχαμε το "Julia pass" και αράζαμε στον χώρο που ήταν η μοδίστρα, οι μακιγιέζ, κομμώτριες και ο μοντελίστ της Ράκελ, ο Ιταλός Όσκαρ Καπόνι. Ήταν σε εγρήγορση όλοι για να διορθώσουν, αν χρειαζόταν, κάτι στην εμφάνιση, αν το απαιτούσε η πρωταγωνίστρια. Ξέρετε, οι χολιγουντιανές ντίβες τρελαίνονται από την πολλή φήμη, την προβολή και τα χρήματα, έτσι έχουν πολλές παραξενιές, σχετικά με την εμφάνισή τους και κάποτε απαιτούν παράλογα πράματα, για τα οποία κανονικά πρέπει να τις πιάνεις στις κλωτσιές, διότι ενώ είναι γήινα όντα, νομίζουν μέσα στη μέθη της δόξας και της φήμης τους πως κρατούν τον Δία από τα αχαμνά. Η Ράκελ είχε κάποιες ιδιοτροπίες, αλλά γενικώς ήταν καλό άτομο, ευγενική και προσγειωμένη, καθόλου ψηλομύτα. Θυμάμαι, μια φορά, ότι ζαλίστηκε σ’ ένα γύρισμα εξωτερικό με έντονο χορό, στην ακτή της Χρυσοκάβας της Κερύνειας, λιποθύμησε (την χτύπησε ο καυτός κυπριακός ήλιος) και απαίτησε να διακοπούν τα γυρίσματα για δύο εβδομάδες. Ο σκηνοθέτης, ο ελληνικής καταγωγής, Τζορτζ Κοσμάτος, εκών άκων τα διέκοψε. Στα εσωτερικά γυρίσματα, στις σκηνές που έπαιρναν ροζ χρώμα, δεν έμπαινε κανείς στον κλειστό χώρο, πλην όσων η παρουσία ήταν καθηκόντως ήταν απαραίτητη.

Μια ιδιοτροπία της Ράκελ ήταν με έναν δικό μας ηθοποιό. Έπαιζαν και γνωστοί Κύπριοι ηθοποιοί της εποχής στο έργο σε μικρούς ρόλους. Θυμάμαι μεταξύ άλλων τον Δημήτρη Ποταμίτη, την Έλλη Κυριακίδου, τον Ανδρέα Νικολή. Για τον τελευταίο, έναν πολύ καλό ηθοποιό, ζήτησε από τον σκηνοθέτη να του αλλάξουν θέση σε μια σκηνή που ήταν απέναντι της, γιατί την «φόβιζε» το (φυσικά έντονο) βλέμμα του. Φυσικά, ο Νικολής, θύμωσε, αλλά τι να έκανε; Τον θυμάμαι μετά να λέει στη μάνα μου στο εργαστήριο:

«Κυρία Ιουλία, άκουσες τι είπεν η…πουτάνα; Εφοήθηκεν τα μάθκια μου, μίσιη μου.»

Η μάνα μου, γνωστή για την αθυροστομία της, όπως πολλές Κερυνειώτισσες της γενιάς της, του απάντησε:

«Έμαθα το, έμαθα το. Άκουσα την πιο πριν που το ελάλεν του Κοσμάτου. Εν που το στρηνίν της που το είπεν!»

Η Ιουλία ήταν και αθυρόστομη και τσαμπουκαλού. Σε μια πρόβα, η Ράκελ κουνιόταν, είχε δηλαδή μουσική και λικνιζόταν, οπότε την τσίμπησε χωρίς να το θέλει με την καρφίτα η μάνα μου.

«Άουτς, Τζούλια», της είπε η ντίβα.

«Ράκελ μου, όταν κάνω πρόβα καμιά δεν κουνιέται αν δεν της πω εγώ. Ν’ ακούεις τραγούδια, αλλά χωρίς να σούζεσαι.»

Δεν λικνίστηκε ξανά σε πρόβα χωρίς άδεια της μοδίστρας

Από το καστ γνώρισα, πέρα από τη Ράκελ, τη Φλόρα Ρόμπσον (εξαιρετική κυρία, lady και ηθοποιάρα), τον Ρίτσαρντ Τζόνσον, τον Γουλφ, τον Ρομάνο, τον μεγάλο Τζακ Χόπκινς (ηθοποιός κλάσεως). Στην αρχή μας τρόμαζε ο Χόπκινς, γιατί λόγω καρκίνου στον λαιμό, είχε ένα μηχανάκι μέσα από το οποίο μιλούσε κι έβγαινε σαν από ρομπότ η φωνή του, μα σιγά σιγά τον συνηθίσαμε. O Φρανκ Γουλφ, δυστυχώς, απεβίωσε πολύ νωρίς. Μερικούς μήνες μετά την ταινία αυτοκτόνησε. Όπως είχε γράψει ο Τύπος, δεν άντεξε την απογοήτευση από τον χωρισμό με τη σύζυγό του.

Ήταν και κάτι ωραίες Ιταλίδες και άλλες ξένες, που εργάζονταν στην ταινία, στο μακιγιάζ, τα καλλυντικά, τα χτενίσματα και άλλα συναφή. Για τις Ιταλίδες έπεφτα μικρός, φυσικά, και διαόλιζα ολημερίς την ατυχία μου, που δεν ήμουν 4-5 χρόνια μεγαλύτερος να τις φλερτάρω, να κάνω καμάκι. Μου μιλούσαν μια χαρά οι γυναίκες, με συμπαθούσαν, αλλά με έβλεπαν ως ένα 14χρονο αγόρι. Οι περισσότερες είχαν λάβει υπ' όψιν τους μεγαλύτερους (20-22 χρόνων) Κερυνειώτες, οι οποίοι εργάζονταν στην ταινία (οδηγοί ή σε άλλους "εργατικούς" ρόλους), όπως το ομορφόπαιδό μας, ο Μάικ (Σωτηρόπουλος), μετέπειτα αεροσυνοδός, και κάποιους άλλους. Ας είναι αιωνία η μνήμη του Μάικ και του Δημητράκη (Γαλακτίου). Τους χάσαμε πρόωρα. Ο δεύτερος εκτελέστηκε το 1974 από τους Τούρκους εισβολείς.

Πολλές φορές έρχονταν σπίτι μας οι ηθοποιοί και οι εργαζόμενοι στην ταινία, γιατί η μάνα μου ήταν και σπέσιαλ στη μαγειρική. Τρελαίνονταν με τα παραδοσιακά φαγητά και σπιτικά γλυκά, με εκατό τοις εκατό αγνά υλικά (κρέατα, πουλερικά, λαχανικά, φρούτα κ.τ.λ.), σχεδόν όλα δικής μας (οικογενειακής) παραγωγής, από το περβόλι μας. Ο πατέρας μου ήταν μάστρος στις σούβλες ή το κλέφτικο στο παραδοσιακό φουρνί μας.

Τα γυρίσματα ήταν κυρίως, αλλα’ όχι μόνο στο Κάρμι. Γυρίστηκαν σκηνές στη Χρυσοκάβα, στο λιμανάκι της Λάμπουσας (Καραβάς), ίσως στο Τριμίθι (δεν είμαι σίγουρος), στον Άγιο Επίκτητο και στη θαλάσσια περιοχή του Αγίου Αμβροσίου. Η σκηνή του γάμου γυρίστηκε αλλού διότι δεν δέχτηκαν οι Κάρμιοι να γίνει ψεύτικος γάμος στην εκκλησία τους, το θεώρησαν ιεροσυλία. Κάποιοι απείλησαν τον σκηνοθέτη πως θα πέσει ξύλο! Έτσι, πήρε των ομματιών του ο Κοσμάτος και αφού ρώτησαν σε διάφορα χωριά, πήραν άδεια και έκαναν τελικά τον «γάμο» στην εκκλησία της Σκυλούρας,

Τα άτομα του καστ, αλλά και των πολυπληθών συνεργείων-τότε κατάλαβα ότι χρειάζονται πολλά άτομα, αφανείς εργαζόμενοι, για να γίνει ένα κινηματογραφικό έργο και να βγει στην οθόνη-διέμεναν σε διάφορα ξενοδοχεία της Κερύνειας μας, πολύ γνωστά τότε και στο εξωτερικό, όπως Dome, Esperides, Rock Ruby, το ξενοδοχείο του Μαυρίκιου και άλλα τα οποία δεν θυμάμαι τώρα. Λόγω της μάνας μου μπορούσα να πηγαίνω να τρώω στα μεσημεριανά διαλείμματα στα ξενοδοχεία, αλλά πολύ λίγες φορές πήγα, ντρεπόμουν. Η αδελφή μου, πιο μικρή, πήγαινε κανονικά στο φαγητό με τη μάνα μου και τις νεαρές βοηθούς της. Της άρεσε.

Φαγητό πρόσφερε η παραγωγή και στους κομπάρσους, αλλά δεν θυμάμαι να πήγαιναν σε ξενοδοχεία, νομίζω τους έδιναν επί τόπου (στους τόπους γυρισμάτων) delivery φαγητό. Η αμοιβή των κομπάρσων ήταν μία ή δύο λίρες σε κάθε συμμετοχή. Σε μια σκηνή στο Κάρμι, όπου έπρεπε να κάθεται ένας γάτος σε παράθυρο σπιτιού, το αφεντικό του κατοικίδιου κομπάρσου έλαβε αμοιβή τρεις λίρες!

Είναι αλήθεια, το ομολογώ, αυτό που διέρρευσε τότε σε παρέες στην Κερύνεια, ότι είδα live τα πολυδιαφημισμένα μυθικά... βυζιά της σεξοβόμβας! Μην ρωτάτε πώς τα κατάφερα. Τα είδα! Τους ζητώ συγγνώμη που θα τους καρφώσω στους Κερυνειώτες, αλλά συνωστίζονταν μετά την αποκάλυψη οι στενοί φίλοι μου για να βρούμε τρόπους και κόλπα να δούμε γυμνή ή έστω ημίγυμνη την… θεά του Χόλιγουντ. Κάτι κάπως απκαλυπτικό να δούμε, αν μπορούσαμε. Ε, ολάκερο sex symbol είχαμε μέσα στο σπίτι μας, ήμασταν 14-15 χρόνων παιδιά, έφηβοι, πού αλλού να είχαμε τον νουν μας; Βεβαίως, είχαμε και τον φόβο του "κέρβερου", της μάνας μου, που έπιανε τους κραδασμούς μας από δέκα μίλια μακριά και δεν θα δίσταζε, αν μας έβρισκε μπόσικους, να μας κλωτσοκοπήσει, μηδενός εξαιρουμένου.

Μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων, έκαναν πρόταση στη μάνα μου (ο σταιλιστ/μόντελιστ της Ράκελ) να πάει στις ΗΠΑ, στο Χόλιγουντ, για να εργαστεί ως μοδίστρα σε ταινίες. Θα βγάλεις πολλά χρήματα, θα γίνεις και διάσημη, θα πάρουμε και τον σύζυγό και τα παιδιά σου, της είπαν. Η Ιουλία μόνο που δεν τους έπιασε στο ξύλο. Δεν άλλαζε την Κερύνεια ούτε με τον παράδεισο. Άλλωστε, η Κερύνεια ήταν ο επίγειος Παράδεισος.

Η φωτογραφία είναι αφιερωμένη από την Ράκελ στη μητέρα μου και όπως βλέπετε, έγραψε και ελληνικές λέξεις.