Δεν μπορώ να αποκαλέσω τον εαυτό μου θρήσκο, ούτε τζιαι με ενθουσιάζει η ιδέα της θρησκευτικής κατήχησης. Για την ακρίβεια, έχω έντονες αντιρρήσεις τζιαι διαφωνίες με την πρακτική τούτη. Πριν καμπόσα χρόνια, έστειλα την κόρη μου κατηχητικό όμως. Δεν εκατάλαβα ποτέ ακριβώς τον λόγο. Ίσως επειδή θέλω τα κοπελλούθκια μου να δημιουργήσουν εντυπώσεις τζιαι γνώμες για τον κόσμο, ελεύθερα τζιαι χωρίς να τους επιβάλω τη δική μου κοσμοθεωρία.

Δεν με ανάγκασε κανένας, ούτε υπήρχαν καταστάσεις που να μου επέβαλλαν να τη στείλω σε μια δραστηριότητα που απώτερο σκοπό έσιει να εμπλουτίσει το θρησκευτικό και εθνικό φρόνημα των μωρών. Εσκέφτηκα όμως ότι ίσως τούτο να ήταν το τελευταίο πράμα πάνω στην λίστα των πραμάτων που θα εμάθθαινε ή θα ασχολείτουν.

Ήλπιζα, ότι πρώτα - πρώτα θα είσιεν την ευκαιρία να συναναστραφεί με διάφορα άλλα μωρά, να πάει εκδρομές, να παίξει παιχνίδια, να κάμει χαρτοκολλητική, να ζωγραφίσει, να τραγουδήσει. Στο κάτω, κάτω είσιεν τζιαι φίλες που επηένναν, θα ήταν ακόμα μια αφορμή να βρέθεται μαζί τους. Εκ των υστέρων διαπιστώνω ότι δεν έκαμα σωστή αξιολόγηση των δεδομένων.

Χωρίς να παρεξηγηθώ, αρκετές που τες δραστηριότητες που έκαμνεν το μωρό στο κατηχητικό ήταν ωραίες τζιαι εφαίνετουν να περνά καλά. Θυμούμαι την ένα πρωί, να κάθεται δίπλα - δίπλα με μια φίλη της στα μαρμάρινα σκαλιά της εκκλησίας τζιαι να κουβεντιάζουν. Μετά να σηκώνονται τζιαι να παίζουν κυνηγητό με κάτι άλλα μωρά. Εγώ να σκέφτομαι ότι, αφού εν έσιει την ευκαιρία να βουρήσει τζιαι να παίξει μες την γειτονιά, όπως την είχα εγώ στην ηλικία της, ας το έσιει τούτο.

Εν πάση περιπτώσει, εσταμάτησά την άρον - άρον που το κατηχητικό επειδή επροσγειώθηκα στην πραγματικότητα άγαρμπα τζιαι απότομα. Μια νύχτα, λλίον πριν τις διακοπές του Πάσχα, στην πασχαλινή γιορτούλλα του κατηχητικού.

Γιορτή λοιπόν για παιδάκια έξι με εφτά χρόνων. Η κόρη μου ανέφερέ μου τα προηγούμενα δύο Σαββατοκύριακα ότι εκάμναν πρόβες τζιαι ότι θα είχαν θεατράκι που θα συμμετείχαν τζιαι πιο μεγάλα μωρά. Κατέφθασα λοιπόν στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων στο προαύλιο της εκκλησίας τζιαι έκατσα στη θέση μου σαν περήφανος γονέας που θα έβλεπε το μωρό του να τραγουδά. Επερίμενα να πουν δυο, τρία τραγουδάκια για το Πάσχα (ξέρω γω, το Γλυκύ μου Έαρ, Πάσχα στο Χωριό και άλλα) τζιαι να παίξουν κανένα θεατράκι με λαγουδάκια, αβγά, κοτούλες τζιαι τσουρέκκια. Πόσο λάθος είχα.

Περιγράφω την παράσταση όσο πιο καλά μπορώ, μετά που τόσα χρόνια. Ίσως να μου διαφεύγουν κάποιες λεπτομέρειες, αλλά το νόημα είναι ανέπαφο. Η σκηνή άνοιξε, σε ένα χιονισμένο φυλάκιο στα βουνά της Πίνδου. Είμαστε μέσα στο φυλάκιο, όπου (αν θυμάμαι καλά) πέντε στρατιώτες είναι αποκλεισμένοι από την κακοκαιρία.

«Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος, οι Ιταλοί εισέβαλαν στην Ελλάδα μας. Αλλά τα ατρόμητά μας παλικάρια αντιστέκονται», είπε ένα λίγο μεγαλύτερο παιδάκι που εστέκετουν στην άκρη της σκηνής τζιαι διατελούσε χρέη αφηγητή.

Τα παιδάκια μέσα στο φυλάκιο εξεκινήσαν να κουβεντιάζουν τζιαι μέσα που την κουβέντα εκαταλάβαμε ότι η εποχή ήταν λίγο πριν την Λαμπρή. Επαραπονιούνταν ότι την ώρα που θα αναστηθεί ο Χρίστος τζιαι στα χωριά τους θα έχουν γιορτές τζιαι πανηγύρια, τζείνοι θα είναι απομονωμένοι σε ένα βουνό μακριά από όλους και από όλα. Ήταν η μοναδική σύνδεση της όλης παράστασης με οτιδήποτε γιορτινό τζιαι πασχαλινό.

Ένα παιδάκι, ντυμένο με παραλλαγή που είσιεν στα μπράτσα διακριτικά λοχία, εμπήκε απότομα στη σκηνή, εγύρισε προς το μέρος μας τζιαι με όση δύναμη τζιαι αναπνοή είσιεν μέσα στο στήθος, έφκαλε μια φωνή διακεκομμένη τζιαι είπε. «ΝΑ-ΕΧΕΤΕ-ΠΙ-ΣΤΗ-Α-ΔΕΛΦΙΑ-ΜΟΥ-ΚΑΙ-Η-ΠΑ-ΝΑ-ΓΙΑ-ΘΑ-ΕΙ-ΝΑΙ-ΜΑΖΙ-ΜΑΣ-ΤΩ-ΡΑ-ΠΟΥ-Ε-ΜΕΙΣ-ΘΑ-ΠΡΟ-ΣΤΑΤΕ-ΥΟΥΜΕ-ΤΗΝ-ΠΑ-ΤΡΙΔΑ-ΜΑΣ-ΑΠΟ-ΤΟΝ-ΝΤΟΥ-ΤΣΕ-ΚΑΙ-ΤΟΥΣ-Ι-ΤΑ-ΛΟΥΣ. ΩΩΩΩΩΩ-ΤΙ-ΤΙ-ΜΗ-ΝΑ-ΠΡΟ-ΣΤΑΤΕ-ΥΣΟΥΜΕ-ΤΗΝ-ΧΩ-ΡΑ-ΜΑΣ». Στην άλλη γωνιά της σκηνής, μια δασκαλίτσα του κατηχητικού έκαμνάν του σήμα με τα χέρια της να φωνάζει πιο δυνατά.

Τα μωρά εδώσαν τον καλύτερό τους εαυτό σε τούτη την παράσταση. Εννοείται ότι κανένας δεν περιμένει πλοκή Oliver Stone σε παιδικές παραστάσεις, αλλά η συγκεκριμένη είχε από όλα. Απρόσμενο περιστατικό, όπου οι Ιταλοί αποφάσισαν να επιτεθούν στο φυλάκιο απροειδοποίητα, απελπιστικές καταστάσεις όπου οι στρατιώτες ξέμειναν από πυρομαχικά τζιαι ήταν αφημένοι στο έλεος των αδίστακτων κατακτητών, κορύφωση όπου οι Ιταλοί κατάφεραν να μπουν μέσα στο φυλάκιο τζιαι να συλλάβουν όλους του στρατιώτες. Εκρήξεις, χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, πυροβολισμούς, πολυβόλα. Μέχρι και από μηχανής θεό είσιεν τούτη η παράσταση.

Λίγο πριν το τέλος, τζιαι ενώ εγώ ήμουν μεταξύ του να πάθω ανακοπή ή να σηκωθώ πάνω να πιάσω το μωρό τζιαι να φύω, έφθασε η κορύφωση. Οι Ιταλοί συνέλαβαν όλους τους στρατιώτες τζιαι εμεταφέραν τους μπροστά από ένα δέντρο. Μετά εδέσαν έναν - έναν με τη σειρά τους στρατιώτες στο δέντρο τζιαι εκτελέσαν τους. Εννοείται ότι ο σκηνοθέτης επροσπάθησε να μεταφέρει αυτούσια την σκηνή με τα παιδάκια να σπαρταρούν στο δέντρο τζιαι τον Ιταλό εκτελεστή να γελά καταχθόνια. Οι εχθροί λοιπόν εκτελέσαν τους όλους, εκτός από έναν. Τον λοχία που στην αρχή της παράστασης είπε στους υπόλοιπους στρατιώτες να μην ανησυχούν. Μια λάμψη έλαμψε στον ουρανό την ώρα που θα τον εκτελούσαν τζιαι οι Ιταλοί στρατιώτες έπεσαν στην γη νεκροί. Ο λοχίας απελευθερώθηκε, γονάτισε στη γη τζιαι άρχισε να προσεύχεται.

Πριν να καταφέρω να συνέλθω που το φινάλε, άκουσα τη χορωδία των μωρών να τραγουδά «Υπάρχει μια περιοχή, απ’ άκρη, σ ‘άκρη Ελληνική...». Στο ρεφραίν, η δασκαλίτσα σήκωσε τα χέρια ψηλά τζιαι με τα χείλη της εσχημάτισε τη λέξη δυνατά. Τα μωρά αρχίσαν να τραγουδούν με όση δύναμη είχαν «Μην παραχαράσσετε την ιστορία, η Μακεδονία είναι μία.»

Τέλος σκηνής. Κλείνει η αυλαία, μαζεύονται όλα τα μωρά στο πάλκο, ανοίγει η αυλαία, τα μωρά υποκλίνονται. Ρίγη συγκίνησης στο ακροατήριο, τα χειροκροτήματα άλλο νάκκον να σύρουν την αίθουσα πολλαπλών χρήσεων κάτω. Στην ομιλία του ένας πάτερ τζιαι μια κυρία με κόκκινα μαλλιά, γυαλιά τζιαι καρό ταγεράκι, εμιλήσαν μας για το πόσο σημαντικό είναι το εθνικό φρόνημα τζιαι το να αντισταθούμε στη νέα τάξη πραγμάτων. Ευχηθήκαν επίσης μαζί με τον Χρίστο να αναστηθεί τζιαι η μαρτυρική μας πατρίδα.

Εμετάνιωσα που δεν έπιασα το μωρό να φύω πιο νωρίς. Εφκήκα που την αίθουσα, νιώθοντας σάννα τζιαι εφκήκα μέσα που ταινία του Κώστα Πρέκα. Δεν εξαναπήρα την κόρη μου τζιαμαί. Για τζιαιρόν μετά, επροσπαθούσα να της εξηγήσω τι εσυνέβηκε σε τζείνη την παράσταση.

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι ότι, το Υπουργείο Παιδείας τζιαι διάφορους γονείς επείραξέν τους η φράση «Μπορεί ένα αγόρι να αγαπά ένα αγόρι ή ένα κορίτσι να αγαπά ένα κορίτσι;» στο θεατράκι του «Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες». Τζείνο που εζήσαμε τζείνη τη νύχτα θεωρείται όμως φυσιολογικό.

ΕΙΚΟΝΑ:Sharon Lockhart, "Goshogaoka", 1997