Πάντα υπάρχει κάτι να πεις
Στη νέα χορογραφική δουλειά της «Have Nothing to Say» η Μιλένα Ούγκρεν Κούλας θέτει τα ακόλουθα ερωτήματα: Πόσο απόμακροι είμαστε; Πόσο κοντά μπορούμε να είμαστε; Μπορεί ο ρυθμός να μας συνδέσει; Είμαστε μόνοι ή ανήκουμε κάπου; Μοναδικοί ή συνηθισμένοι; Συνδεδεμένοι ή αποκομμένοι; Αποδοχή ή απόρριψη; Εμείς, αυτοί, ή μαζί στην παρούσα στιγμή;
Στην πολύχρονη χορογραφική της δράση η Mιλένα δημιούργησε κυρίως έργα για σόλο ή ντουέτα. Για πρώτη φορά συνεργάζεται με εννέα Κύπριους χορευτές εξερευνώντας πως μπορούμε να επικοινωνήσουμε μέσω των διαφορών και των ομοιοτήτων μας χρησιμοποιώντας την κίνηση και τον ρυθμό.
«Η ιδέα ξεκίνησε από μια εγκατάσταση που δημιούργησε ο πατέρας μου το 1999 όταν το καθεστώς στην Γιουγκοσλαβία άρχισε να καταρρέει. Για μένα οι πλάκες ξύλου είναι σαν άνθρωποι που είναι διαφορετικοί αλλά την ίδια στιγμή όμοιοι, ο καθένας με τον ρυθμό του, κάποτε οι ενέργειες τους συνδέονται, κάποτε καθόλου. Αυτό ήταν το πρώτο έναυσμα, μετά άρχισα να ερευνώ τον ρυθμό, το ρόλο του στη συνύπαρξη, τι είναι αυτό που μας συνδέει, αυτό που μας αποσυνδέει, πως επικοινωνούμε ο ένας με τον άλλο, σαν μονάδες αλλά και σαν ομάδα στην κοινωνία. Ο ρυθμός είναι η πρώτη μορφή επικοινωνίας που βιώνουμε. Σαν έμβρυο το πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι ο κτύπος της καρδιάς, είναι μια μη λεκτική επικοινωνία με αυτόν/ην που μας φροντίζει. Από εκεί κτίζουμε την σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους.»
Καρέκλες σκορπισμένες στο χώρο μερικοί από τους χορευτές κάθονται στατικοί παρατηρητές καθώς άλλοι μετακινούνται μπαίνοντας σε μια κινησιολογική εξερεύνηση μεταξύ τους. Οι ρόλοι εναλλάσσονται, σε στιγμές ησυχίας, στιγμές ρυθμικής μουσικής και λόγου.
«Οι εννέα χορευτές είναι μοναδικοί σαν άτομα, με διαφορετική πείρα στο χορό ο καθένας. Προσπάθησα να επικοινωνήσω ένα δικό μου κινησιολόγιο σε αυτούς αλλά τους άφησα ελεύθερους στο πώς θα το προσεγγίσουν και θα συσχετιστούν με αυτό. Πώς θα το σμίξουν με το δικό τους χαρακτήρα και ατομικότητα. Όταν βρήκαμε την προσέγγιση του κάθενός στην ρυθμική κίνηση που τους έδωσα δουλέψαμε στο πώς αυτό μεταφράζεται στη σχέση μεταξύ τους, πώς το επικοινωνούν ο ένας στον άλλο ή πώς αγνοούν ο ένας τον άλλο. Το έργο έχει μια δομή, κάποιες ενότητες που μέσα σε αυτές υπάρχει μια συνεχόμενη κινησιολογική επικοινωνία όπου μέσω του αυτοσχεδιασμού έρχονται κοντά ή απομακρύνονται σε μια δράση-αντίδραση χωρίς ξεκάθαρη κατάληξη. Η ουσία είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός, το να απολαύσουμε τη διαδικασία μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είμαστε ο εαυτός μας αλλά την ίδια στιγμή να έχουμε συναίσθηση του άλλου.»
«Η Μιλένα θέλει να είμαστε αληθινοί στο πως νιώθουμε την δεδομένη στιγμή και να πάρουμε ξεκάθαρες αποφάσεις για το αν και πως θα το εκφράσουμε. Για παράδειγμα ο κάθε ένας ενεργειακά προσεγγίζει με τον δικό του τρόπο το κινησιολόγιο της Μιλένας αλλά αν κάποια στιγμή νιώσει ότι βαριέται έχει την ελευθερία να εκφράσει αυτή την βαρεμάρα ή να την παλέψει. Έτσι κατα κάποιο τρόπο η κάθε παράσταση δεν είναι ακριβώς η ίδια γιατί δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει ο άλλος ακόμα και το κοινό αφού θα βρίσκεται ανάμεσα μας και αναλόγως της θέσης του ο κάθε θεατής θα έχει διαφορετική οπτική γωνία και διαφορετική εμπειρία της παράστασης » λέει η Έλενα Γαβριήλ μια από τις χορεύτριες.
«Αυτό δίνει στο έργο ένα ανθρώπινο στοιχείο που δεν είναι επιτελεστικό, είναι αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ του αυτή τη στιγμή κάνω περφόρμανς αλλά είμαι άνθρωπος που κάνει λάθη και είναι εντάξει. Μου αρέσει αυτό και με αυτό παίζω, προσπαθώ να το κάνω μέρος της παράστασης. Έτσι μετατοπίζεται και η σχέση με το κοινό, την ευθύνη του κοινού με κάποιο τρόπο. Επειδή και το κοινό ρωτάται τι είναι ο ρόλος σου εδώ; είσαι και εσύ μέρος της περφόρμανς; Και το κοινό είναι μέρος της ατμόσφαιρας και της ενέργειας που δημιουργείται.» λέει η Μιλένα
«Θέλω ο κάθε ένας να το ζήσει όπως έρθει, δεν προσπαθώ να διδάξω κάτι ή να επιβάλω την οπτική μου, δεν είναι ένα πράγμα, δημιουργώ ενέργειες, δυναμικές εικόνες, συναισθήματα και εξαρτάται από τον κάθε ένα στο πώς θα τις διαβάσει. Ίσως κάποιοι νιώσουν άβολα ή αμήχανα. Είναι εντάξει, δεν θέλω να νιώθουν όλοι το ίδιο στο τέλος της παράστασης. Ίσως μετά από εβδομάδες τυχαία θα διαβάσουν το σκεπτικό στο πρόγραμμα της παράστασης και να πουν «Ααα!..αυτό ήθελε να πεί!»
- «Have nothing to Say» συμμετέχουν οι Αριάνα Μαρκουλίδου, Κατερίνα Τυλληρίδου, Πάνος Μαλακτός, Ελένη Ο'Κeefe, Βίκυ Κάλλα, Ήβη Χατζηβασιλείου, Ράνια Γλυμίτσα, Φούλη Στυλιανίδου, Έλενα Γαβριήλ. Μουσική, Γιώργος Κούλας σε συνεργασία με τους Βίκυ Αναστασίου, Οδυσσέα Τουμάζου και Μάριο Τακούση.
- Παραστάσεις στις 31 Μαίου 2019 στις 8.30μμ στο Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός | 77777745, https://rialto.interticket.com και στις 8 και 9 Ιουνίου 2019 στις 8.30μμ στο Θέατρο Δέντρο στη Λευκωσία | Κρατήσεις 99386168 http://theatrodentro.com
Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων
Οι ιδιοκτήτες της ιστοσελίδας parathyro.politis.com.cy διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρούν σχόλια αναγνωστών, δυσφημιστικού και/ή υβριστικού περιεχομένου, ή/και σχόλια που μπορούν να εκληφθεί ότι υποκινούν το μίσος/τον ρατσισμό ή που παραβιάζουν οποιαδήποτε άλλη νομοθεσία. Οι συντάκτες των σχολίων αυτών ευθύνονται προσωπικά για την δημοσίευση τους. Αν κάποιος αναγνώστης/συντάκτης σχολίου, το οποίο αφαιρείται, θεωρεί ότι έχει στοιχεία που αποδεικνύουν το αληθές του περιεχομένου του, μπορεί να τα αποστείλει στην διεύθυνση της ιστοσελίδας για να διερευνηθούν. Προτρέπουμε τους αναγνώστες μας να κάνουν report / flag σχόλια που πιστεύουν ότι παραβιάζουν τους πιο πάνω κανόνες. Σχόλια που περιέχουν URL / links σε οποιαδήποτε σελίδα, δεν δημοσιεύονται αυτόματα.