Κίτρινο Υποβρύχιο

Σεμίνα Διγενή - Εκδόσεις Πατάκη

Η Σεμίνα Διγενή έχει διανύσει δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα στην τηλεόραση, και τώρα κάνει την πρώτη απόπειρα να γράψει ένα βιβλίο.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου "Κίτρινο Υποβρύχιο" μας συστήνεται πρώτη φορά ειλικρινά και επί της ουσίας: "Με αυτήν την άλλη, την τηλεοπτική, που ξέρατε, δεν έχω καμία σχέση. Την αγαπώ ακόμη και την κατανοώ, αλλά... δεν ήταν υπαρκτό πρόσωπο!".

Ο τίτλος παραπέμπει στην ψυχεδελική μουσική ταινία κινουμένων σχεδίων των "Beatles", "The Yellow Submarine", η οποία βασίστηκε στη μουσική των θρυλικών σκαθαριών...

Τι είναι άραγε το "Κίτρινο Υποβρύχιο;". Αυτοβιογραφία, ιδιότυπο χρονικό, φανταστική λογοτεχνία, ημερολόγιο; Και πώς προέκυψε ένα τέτοιο βιβλίο;

Όπως η ίδια η Σεμίνα δηλώνει, "Δεν πρόκειται για αυτοβιογραφία σε καμία περίπτωση. Πρόκειται για μια άσκηση θάρρους. Έσκασε μια χύτρα ταχύτητας συναισθημάτων, λόγω ισχυρής πίεσης. Ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο (δυο-τρεις παραγράφους) την ίδια νύχτα που έστειλα την επιστολή παραίτησης στην ΕΡΤ, ύστερα το παράτησα για χρόνια και τον περασμένο Μάιο άρχισα να γράφω σαν αφιονισμένη έναν χείμαρρο 80.000 λέξεων. Ποιος, εγώ; Που κάθε Δευτέρα αγχώνομαι και πανικοβάλλομαι µε τις 800 λέξεις που δίνω στις σελίδες µου στη Realnews; Επινόησα ένα μαγικό σπίτι, που είναι αόρατο και διαφανές, είναι ιπτάμενο, είναι και υποβρύχιο, µε έναν κεντρικό υπολογιστή που µε υπακούει τυφλά και πηγαινοέρχεται στον χρόνο. Του έδωσα το όνομα που είχε το πρώτο µου δισκάκι, το 'Yellow submarine', και ξεκίνησα ένα ταξίδι γεμάτο μουσικές. Πρόκειται για βιβλίο-μιούζικαλ και ολοζώντανοι στη σκηνή του εμφανίζονται οι πρώτοι έρωτες, οι φόβοι".

H Σεμίνα Διγενή στο πρώτο βιβλίο της γράφει για όλα αυτά για τα οποία δεν μίλησε ποτέ. Ένα απρόβλεπτο και συναρπαστικό κείμενο. Μια σύνθεση μεταξύ μαρτυρίας, ρεπορτάζ και μυθοπλασίας. Ζωή και καριέρα γεμάτες εξερευνήσεις και αταξίες.

Επιβάτες του "Κίτρινου Υποβρυχίου" δεν είναι μόνο οι θρυλικές προσωπικότητες της ελληνικής και διεθνούς πολιτικής και καλλιτεχνικής ζωής που συνάντησε η συγγραφέας, αλλά και τα μέλη μιας παράξενης -υπαρκτής- ελληνικής οικογένειας, οι πρωταγωνιστές αδιέξοδων ερώτων και οι υπαίτιοι τραυμάτων που δεν έκλεισαν ποτέ.

Όλοι αυτοί, σε μια μαγική περιστροφική σκηνή, με ολοζώντανα τα παρασκήνια μιας ταραχώδους προσωπικής και δημοσιογραφικής διαδρομής, από το 1975 στις εφημερίδες και από το 1982 στην τηλεόραση. Ένα ντοκουμέντο, το αφηγηματικό νήμα του οποίου ξετυλίγεται με το "Yellow Submarine" των Beatles. Τα τραγούδια και η μουσική όχι απλώς δίνουν τον τόνο της αφήγησης, αλλά και συμβάλλουν μ' έναν πρωτότυπο τρόπο στην εξέλιξή της.

Το "Κίτρινο Υποβρύχιο" της Σεμίνας μάς περιέχει όλους. Υπερβαίνει την αυτοβιογραφική καταγραφή και χαρτογραφεί το κλίμα και την ατμόσφαιρα της Ελλάδας από τη "χαμένη άνοιξη" της δεκαετίας του 1960 στα ευφορικά 80's, στην ευμάρεια των 90's, μέχρι τους δαιδάλους της καταιγιστικής εθνικής μας κρίσης, ενώ στα σίγουρα θα κάνει πολλούς ανθρώπους να χάσουν τον ύπνο τους. Με μεγάλη πορεία στον κόσμο της τηλεόρασης και γενικότερα της δημοσιογραφίας, η ίδια μιλάει για τον πόλεμο που δέχτηκε όλα αυτά τα χρόνια, αναφέρει συγκεκριμένα ονόματα και πετάει τις... μπηχτές της.

Σαράντα μικρά κεφάλαια απαρτίζουν το βιβλίο, το οποίο είναι διανθισμένο με προσωπικές φωτογραφίες της συγγραφέως.

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

[...] Κάθε μεσημέρι το γραφείο μου μετατρέπεται, όπως λένε οι στενοί συνεργάτες μου, σε Γέφυρα των Στεναγμών. Καταφθάνει κάθε παραπονούμενος παρουσιαστής, αρχισυντάκτης, παραγωγός, σεναριογράφος, δημοσιοσχεσίτης, ηθοποιός, σκηνοθέτης... Όλους τους βασανίζει ένας καημός, άλλους ο μισθός, άλλους τα νούμερα τηλεθέασης, άλλους ο συμπαρουσιαστής τους (το συνηθέστερο),άλλους η ώρα προβολής, άλλους το γραφείο Τύπου του σταθμού που δεν τους προλαβαίνει [...]

[...] Σε κάποιες πάντως περιπτώσεις έχουν δίκιο, γιατί παρασύρομαι από συναισθηματισμούς και διαπράττω γκάφες ολκής. Όπως στην περίπτωση εκείνη που πιέζω την ιδιοκτησία και κυρίως τον Νίκο, προκειμένου να επιστρέψει στην τηλεόραση συγκεκριμένο τηλεοπτικό αστέρι. [...]

[...] Σήμερα γίνομαι δεκατεσσάρων. Βεγγαλικά στο μυαλό μου. Σκέφτομαι 'Επιτέλους μεγάλωσα!'.
Ολόκληρη γυναίκα, δηλαδή δεσποινίς κανονική, έτσι μου απευθύνονται πλέον [...]

Στην τελευταία σελίδα του βιβλίου ο καθείς θα περίμενε τη λέξη "τέλος"... με μια δόση χιούμορ, μα η Διγενή μάς "απειλεί": "Αυτό δεν είναι το τέλος"... να περιμένουμε λοιπόν το υποβρύχιο Νο2... Εκεί, όπως αποκαλύπτει, συγκεντρώνονται σιγά-σιγά τα πιο απίστευτα παρασκήνια τηλεόρασης, εφημερίδων και θεάτρου. Αναμένουμε λοιπόν!