Τις τελευταίες δύο εβδομάδες παρακολούθησα μια μεγάλη, διαδικτυακή φυσικά, διοργάνωση που λέγεται podcast fest summit. Πιθανόν να είμαι και πάρα πολύ τυχερή γιατί στο παρελθόν η διοργάνωση είχε γίνει με φυσική παρουσία και δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να περάσω τον Ατλαντικό και να αφιερώσω δύο εβδομάδες για να παρακολουθώ από κοντά ομιλίες, σεμινάρια και workshops.

Όπως λέει και το όνομα, το podcast fest summit είναι η μεγάλη γιορτή του podcast, το οποίο κερδίζει συνεχώς έδαφος σε ολόκληρο τον κόσμο και ιδιαίτερα βέβαια στην αγγλόσφαιρα (το αγγλόφωνο διαδίκτυο, ο νεολογισμός δικός μου). Πολλοί φίλοι μου με ρωτάνε πώς είναι δυνατόν να αναπτύχθηκε πρώτα το βίντεο στο YouTube και τις άλλες μικρότερες πλατφόρμες και να πέρασαν τόσα χρόνια μέχρι να φτάσουμε στον ήχο. Και μάλιστα από τη στιγμή που το βίντεο και η επεξεργασία του είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από ό,τι ο ήχος. Πιστεύω ότι μία από τις πιο βασικές αιτίες είναι ακριβώς το ότι υπήρχαν λίγες πλατφόρμες και για να μην κοροϊδευόμαστε βασικά μία, το YouTube. Οι άλλες παρέμειναν περιθωριακές ή για επαγγελματίες (στο Vimeo για παράδειγμα μπορούσες από πολύ νωρίς να ανεβάσεις βίντεο σε 4K). Το YouTube ήταν από την αρχή δωρεάν και συνέχισε να προσφέρει όλο και περισσότερες υπηρεσίες, πάντα δωρεάν (τουλάχιστον για τους δημιουργούς γιατί η premium συνδρομή απευθύνεται στους θεατές).

Αντίθετα, ο ήχος αναπτύχθηκε ταυτόχρονα σε πολλές πλατφόρμες και ακόμα δημιουργούνται καινούργιες, για να μην πούμε για το πόσα πολλά είναι τα podcasts που φιλοξενούνται απευθείας σε ιστοσελίδες ή blogs. Μην μπερδεύετε τη φιλοξενία του podcast με τις δύο μεγάλες πλατφόρμες, το iTunes και το Play Store ή ακόμα και το Spotify οι οποίες λειτουργούν ως aggregators. Υπάρχουν λοιπόν τρία στάδια, η δημιουργία, η φιλοξενία και η αναζήτησή τους. Αυτό από μόνο του κάνει τα πράγματα ακόμα δυσκολότερα όχι μόνο γιατί υπάρχουν τρία αντί για δύο στάδια, αλλά και γιατί είναι πολυκερματισμένα. Πιστεύω επίσης ότι ο καλός ήχος είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από το βίντεο. Οι περισσότεροι YouTubers ξεκίνησαν με μια web camera και με την καταγραφή των όσων διαδραματίζονταν στην οθόνη τους. Η ποιότητα δεν είχε και πάρα πολύ μεγάλη σημασία αφού το κλειδί ήταν να μπορέσεις να κάνεις τον άλλον να διασκεδάσει. Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται τώρα με το TikTok. Οι περισσότεροι επαγγελματίες της εικόνας θα πάθαιναν εγκεφαλικό εάν έβγαινε από τα χέρια τους τέτοια ποιότητα. Αυτό όμως δεν εμποδίζει καθόλου τους πιτσιρικάδες να καταναλώνουν κατά δεκάδες τέτοια βιντεάκια μόνο και μόνο γιατί τους αρέσει το περιεχόμενο.

Στον ήχο τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Εάν απομειώσουμε την ποιότητά του σε κάτι αντίστοιχο με το TikTok, δεν αντέχεις ούτε ένα λεπτό. Ο ήχος είναι ενοχλητικός με έναν τρόπο που η εικόνα δεν μπορεί να είναι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω επιστημονικά, αλλά μια εικοσαετία μπροστά στο μικρόφωνο με βοήθησε να κατανοήσω κάποια πράγματα διαισθητικά.

Για αυτό και δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη από τον ήχο που έχουν τα «Λόγια της Καραντίνας» (αλήθεια, το ακούσατε το καινούργιο μου podcast; Είναι ήδη στο 16ο επεισόδιο) κι ακούω με ανοιχτό το στόμα ραδιοφωνικές υπερπαραγωγές όπως το «The wind of change». Καλά δεν προσπαθώ να συγκρίνω ένα ραδιοντοκιμαντέρ που για να γίνει χρειάστηκε πάνω από έναν χρόνο, 20 ανθρώπους, ταξίδια σε Ευρώπη και Αμερική και πάνω 100 συνεντεύξεις με κάτι που κάνω εγώ στο σπίτι. Εδώ ούτε μουσική δεν μπορώ να βάλω εξαιτίας των πνευματικών δικαιωμάτων. Αλλά αυτός είναι ο λόγος που ενημερώνομαι συνεχώς γιατί να ξέρετε ότι το podcast μπορεί να ακούγεται ίδιο με το ραδιόφωνο, δεν είναι όμως. Και αναγκάστηκα να κόψω πολλές από τις ραδιοφωνικές μου συνήθειες και να αποκτήσω άλλες που να ταιριάζουν στο νέο μέσο.

Τις επόμενες δύο εβδομάδες θα σας πω ποια ήταν αυτά που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση, αλλά στο μεταξύ εσείς να ακούσετε τα «Λόγια της Καραντίνας», για ευκολία θα τα βρείτε στο valiakaimaki.gr.