Κάθομαι και μετράω τις ηλεκτρονικές αγορές που έχω κάνει το τελευταίο διάστημα και τον χρόνο που έχω φάει γι' αυτές. Για λόγους ανεξήγητους χρειαζόμουνα για μένα και την οικογένειά μου μια σειρά από ετερόκλητα πράγματα: ηλεκτρική οδοντόβουρτσα, ποντίκι, ακουστικά (και ενσύρματα και ασύρματα και over ear), ιδιαίτερα σημαντικά για τη δουλειά μου, κάλτσες, τηλέφωνο, νέα θήκη της αρεσκείας αυτού που θα πάρει το παλιό τηλέφωνο, κηρομπογιές, ένα πινέλο make-up, φίλτρα για την κανάτα, και τέλος πάντων που έχουν εξαφανιστεί και τα δύο docking stations (ένα type A κι ένα type C που μπαίνει και σε τάμπλετ), να πάρω ή να μην πάρω καινούργια; Μια τρέλα.
Μια βδομάδα έχει περάσει και δεν έχω τελειώσει. Ψάξε προδιαγραφές, ψάξε τιμές, ψάξε παράδοση, ψάξε ψάξε ψάξε. Μια τρέλα.
Στο ένα ηλεκτρονικό κατάστημα έχεις ακριβότερη τιμή αλλά δωρεάν μεταφορικά, συμφέρει άραγε να πάρεις συνδρομή σε πλατφόρμα, ε, παιδιά ποιος θέλει κάτι άλλο για να συμπληρώσουμε για δωρεάν μεταφορικά; Μια τρέλα.
Θυμάμαι την εποχή που πόσο καλά ήταν, πηγαίναμε σ' ένα-δύο καταστήματα βρίσκαμε κάτι που μας άρεσε, το πληρώναμε, φτηνά ακριβά δεν έχει σημασία, αυτό ήταν και τελειώναμε. Σήμερα στον βωμό της «οικονομίας» καταστρέφουμε τον χρόνο μας. Στη δουλειά μου στο πανεπιστήμιο έχουμε υπολογίσει την αξία της εργατοώρας μου για τα ευρωπαϊκά προγράμματα και όσο καθυστερώ να ψωνίσω βλέπω χρήματα να εξαφανίζονται. Μπορείς όμως να σταματήσεις; Δεν μπορείς! Μια τρέλα.
Και πια στα μαγαζιά δεν έχει τίποτα. Προσπάθησα χθες ν' αγοράσω εσώρουχα για ένα παιδάκι που είναι μεγαλόσωμο για την ηλικία του αλλά δεν μ' άφηναν ούτε να τ' ανοίξω να δω το μέγεθος ούτε με άφηναν να τα επιστρέψω; Θα τα πάρω από το ίδιο μαγαζί, από το ηλεκτρονικό τους κατάστημα που εκεί δέχονται επιστροφές. Μια τρέλα.
Και καλά, λες, άντε, τα βρήκες, τα πλήρωσες, τελειώσαμε. Αμ δε! Ξεκινάει το άλλο πανηγύρι, παρακολούθηση δεμάτων. Μην τυχόν και ξεχαστείς και το αφήσει ο κούριερ στον φούρνο τρία χιλιόμετρα μακριά, γιατί «δεν ήσασταν σπίτι» (ενώ ήσουν σπίτι). Και κάθεσαι σαν χαζός να βλέπεις το tracking: έφτασε στο κέντρο διαλογής, αναχώρησε από το κέντρο διαλογής, παραδόθηκε στο υποκατάστημα, προσπάθεια παράδοσης ανεπιτυχής κι εσύ είσαι μέσα, με ανοιχτή την πόρτα και το αφτί τεντωμένο. Αλλά ήρθε την ώρα που πήγες τουαλέτα. Μια τρέλα.
Στη γωνία του σπιτιού, στα 30 μέτρα έχει «κουτιά», εκεί που αφήνουν τα δέματα. Αλλά το μαγαζί που ψωνίζω δεν τ' αφήνει εκεί. Τ' αφήνει στο άλλο, ίδιας εταιρείας, ενάμισι χιλιόμετρο μακριά. Μια τρέλα.
Κι όλα αυτά για πράγματα που πριν δέκα χρόνια ούτε που υπήρχαν. Docking station; Ποιος ήξερε τι είναι docking station; Σήμερα είναι απολύτως απαραίτητο. Ούτε καν πολυτέλεια. Πώς θα συνδέσω στο λάπτοπ οθόνη, ethernet (το ασύρματο σέρνεται), το ποντίκι, το πληκτρολόγιο, τον σκληρό δίσκο; Σαν να μου λέει το σύστημα: θα τρέχεις, θα ψάχνεις, θα συγκρίνεις, θα αγχώνεσαι, κι αν δεν το κάνεις, θα μείνεις πίσω, τεχνολογικά, επαγγελματικά, κοινωνικά. Μια τρέλα.
Και σκέφτομαι καμιά φορά: μήπως αυτή η «οικονομία χρόνου» που μας υπόσχονται είναι η μεγαλύτερη απάτη; Μήπως έχουμε ξεχάσει να χάνουμε χρόνο; Εκείνον τον παλιό, τον «άχρηστο» χρόνο που δεν απέδιδε τίποτα μετρήσιμο. Να χαζεύεις σε μια βιτρίνα χωρίς να σε νοιάζει αν το προϊόν είναι 10% φτηνότερο στο δίπλα κατάστημα. Να πιάνεις κουβέντα με τον πωλητή, να ακούς μια άσχετη ιστορία και να φεύγεις με μια μικρή αίσθηση συνάντησης. Σήμερα αυτός ο χρόνος θεωρείται σπατάλη. Μια τρέλα.
Γι' αυτό ίσως χρειάζεται να ξαναδιεκδικήσουμε αυτόν τον «χαμένο» χρόνο. Να αφήνουμε επίτηδες τον εαυτό μας να μην ψάξει την τέλεια τιμή, να πάρει απλώς αυτό που βρήκε μπροστά του. Να χαθεί σ' ένα μαγαζί της γειτονιάς, ακόμα κι αν δεν έχει όλα τα μοντέλα. Να μην αισθανθούμε ενοχές επειδή δεν αξιοποιήσαμε κάθε πιθανή πληροφορία. Γιατί στο τέλος η μεγαλύτερη οικονομία δεν είναι στα ευρώ· είναι στον χρόνο που ξαναγίνεται δικός μας. Να τον χάνουμε. Χωρίς ενοχή. Να τον ζούμε. Χωρίς τρέλα.
