Η γνωριμία μου με τον κινηματογράφο ήρθε αργά, ευτυχώς, στη ζωή μου. Είχα κάνει ήδη την

ενσυνείδητη προσπάθεια να βρεθώ μπροστά από τα σπουδαία έργα τέχνης στα Ευρωπαϊκά
μουσεία, να τα κοιτάξω πραγματικά σε μια προσπάθεια να αποδώσω στους ζωγραφικούς
πίνακες το βάθος που έλειπε από τις εκτυπώσεις στο χαρτί. Να καταδυθώ στην εμπειρία
θέασης μπροστά από το έργο τέχνης ή, στα πλαίσια πιο μοντέρνων εγκαταστάσεων, μέσα
στο έργο. Σύντομα συνειδητοποίησα πως κάποια από τα έργα ήταν πολύ μακριά, σε ξένες
ηπείρους, σε δάνεια, σε αποθήκες για συντήρηση, σε ιδιωτικές συλλογές… Μια αίσθηση
απώλειας για όσα δε μπορείς να δεις και να βιώσεις.

Αυτή ήταν ακριβώς η περίοδος που μέσα από την κινηματογραφική λέσχη της ΕΡΤ -δεν της
άξιζε η μαύρη οθόνη της κρίσης- και μια σειρά σεμιναρίων -δωρεάν φυσικά, για φοιτητές-
εκτέθηκα στα αριστουργήματα του Kurosawa, τα μεταφυσικά δημιουργήματα του Tarkovsky,
τα ψυχοδράματα του Bergman, τον πολιτικό μεταμοντερνισμό του Godard, τον ποιητικό
ρεαλισμό του Kiarostami. Συχνά ξεκινούσα να βλέπω μια ταινία και μέχρι να τελειώσει ήμουν
ένας άλλος, η επίδραση του κινηματογράφου πάνω μου παρόμοια βαθιά και ουσιαστική με
την έκθεση μπροστά σε ένα πίνακα του Van Gogh. Με μια ουσιαστική διαφορά, τα έργα της
κινηματογραφικής τέχνης έρχονταν σε εμένα, ήταν προσβάσιμα, Τώρα Αποκάλυψη! Ο
κινηματογράφος (με) κέρδισε...

Χρόνια μετά, κάτοχος τίτλων κινηματογραφικών σπουδών, επισκέφτηκα το Βερολίνο με
αφορμή το κινηματογραφικό φεστιβάλ Berlinale. Δεν ήμουν σίγουρος γιατί ανατράπηκε αυτή
η όμορφη συνθήκη, ο κινηματογράφος φτάνει σε εσένα δεν είναι ανάγκη να πας εσύ σ'
αυτόν. Δεν ήθελα να συναντήσω διάσημους στο κόκκινο χαλί, ούτε να φωτογραφηθώ
μπροστά από την κόκκινη αρκούδα του φεστιβάλ, να αποκτήσω πρόσβαση στα κλειστά
πάρτυ… Κοίταζα όμως στη γωνία μήπως δω τον Bill Murrey να κάνει κάτι παράλογο,
στάθηκα στην ουρά μόνο για να εξαντληθούν πριν φτάσω στο ταμείο τα εισιτήρια της
αγαπημένης μου ταινίας, αγόρασα μαυραγορίτικο εισιτήριο για το animation του Wes
Anderson από τον πιτσιρικά που δεν άφησαν να μπει μέσα στο θέατρο, θαύμασα τις
κόκκινες κουρτίνες από βαρύ βελούδο -μια ταινία του Lynch παίχτηκε μπροστά στα μάτια
μου χωρίς να συμμετέχει στο πρόγραμμα- που άνοιγαν για να καλωσορίσουν κάθε νέα
προβολή. Ο Kim Ki Duk μας ανάγκασε να υπομένουμε δύο ολόκληρες ώρες κανιβαλισμού,
τεχνοκριτικός επέμενε να χαλάσει μια παγκόσμια πρεμιέρα με συνεχές μασούλημα
παξιμαδιών, ενώ σε αίθουσες με χιλιάδες θεατές κανένα κινητό δεν κτυπούσε ασταμάτητα.

Ο πρωταγωνιστής όμως του Φεστιβάλ ήταν η μητρόπολη, το Βερολίνο. Με σκοτεινά μπαρ
και άγριες μουσικές από τοπικά συγκροτήματα, εξαντλητικό περπάτημα στο κρύο πριν
φτάσεις στο αγαπημένο σου καφέ, τσαλαπάτημα σε λασπωμένες αγορές σε αναζήτηση
ενθυμίων του πρόσφατου παρελθόντος της πόλης, κοίταγμα προς τα πάνω για να χωρέσει
το βλέμμα σου τον πύργο τηλεπικοινωνιών, φαγητό στο χέρι και ζεστό κρασί σε υπαίθρια
κιόσκια, άφιξη βαγονιών του τρένου για τον επόμενο σου προορισμό, υπερβατική ηχητική
στο κτίριο της φιλαρμονικής και νυχτερινή τροπική εμπειρία στους βοτανικούς κήπους. Στα
φεστιβάλ δεν επισκέπτεσαι μόνο τις αίθουσες προβολής, αλλά μια κινηματογραφική πόλη.
Κάννες, Θεσσαλονίκη, Τορόντο, Βενετία, Ρόττερνταμ, Σαν Σεμπαστιάν, Νέα Υόρκη, βάλτε τις
στο πρόγραμμα σας και αναζητήστε όχι το κινηματογραφικό έργο, αλλά τις κινηματογραφικές εμπειρίες που έχουν να προσφέρουν.

Η Berlinale -όπως και κάθε κινηματογραφικό φεστιβάλ- μπορεί να σας ενθουσιάσει, να σας
απογοητεύσει, να σας συγκινήσει, να σας εκνευρίσει, να σας ανταμείψει… Δίνει ξανά στην
κινηματογραφική θέαση την κοινωνική της διάσταση, το γέλιο και το κλάμα μοιράζεται με
όλους τους υπόλοιπους θεατές στις σκοτεινές αίθουσες. Μόλις όμως τελειώσει η προβολή,
έξω στο φως, εσείς είστε υπεύθυνοι για να φτιάξετε τη δική σας κινηματογραφική συμφωνία
μιας πόλης!

Χαράλαμπος Χαραλάμπους
Συντονιστής Μεταπτυχιακού Προγράμματος
Master of Arts in Digital Video Production
Neapolis University Pafos